Zover weg en zo dichtbij (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 63

Het kostte Marion enige moeite om niet in de lach te schieten. Alleen al de manier waarop Eva het uitsprak, alsof het iets vies was. En dat terwijl het altijd andersom was geweest. Eva was voor het huwelijk, Wolfs er tegen.
'Trouwen nee daar zag hij het nut niet van in' voegde Eva er aan toe.
'Hij is blijkbaar van gedachte veranderd' haalde Marion haar schouders op.
'Hoor je wel wat ik zeg, Wolfs en trouwen, degene die anti trouwen was, gaat ineens trouwen' herhaalde Eva haar woorden.
'Ja ik hoor je wel' knikte Marion bevestigend. 'Maar hoe weet jij dat' was ze daar veel nieuwsgieriger naar.
'Hij werkt in Kerkrade' haalde Eva nu haar schouders op.
'Gezellig' trok Marion vragend haar wenkbrauwen op.
'Nou hij stond er alles behalve om te springen hoor dat ik dat dossier kwam brengen' rolde Eva met haar ogen. 'Net als ik hem bijna vergeten ben, kom ik hem weer tegen' sloeg ze haar handen voor haar gezicht.
'Ach meisje toch' had Marion heus wel met haar vriendin te doen.
'En weet je, hij wilde nog steeds niet met me praten, maar ik, nee ik moest en zou met hem praten, ik heb zelfs zijn baas zover gekregen dat ik aan zijn adres ben gekomen. Ik wou dat ik gewoon naar huis terug was gegaan' schudde Eva haar hoofd. 'Ik wilde zo graag dat hij weer thuis zou komen, dat ik dacht als ik mijn excuus aanbied komt het wel weer goed. Gaat 'ie trouwen' kon ze het nog steeds niet geloven.
'Jij hebt zijn baas zover gekregen dat je zijn adres kreeg' keek Marion haar ongelovig aan.
'Zoiets' haalde Eva haar schouders op. 'Het was zo vernederend, laat staan hoe hij zich gevoeld moet hebben toen ik hem afwees' stak ze haar hand in eigen boezem. Ze had echt zelf alles kapot gemaakt.
'Hé er komt voor jou ook echt wel weer een leuke man' probeerde Marion haar op te beuren.
'Ik wil geen andere man' schudde Eva haar hoofd. Ze moest er niet eens aan denken, er was maar één man op deze hele wereld die haar man zou kunnen zijn, maar die wilde niks meer van haar weten. Dat zou ze de rest van haar leven wel alleen blijven. Niemand kon haar ooit meer laten voelen wat hij haar had laten voelen. Niemand kon haar ooit nog zo gelukkig maken, daar was ze echt zeker van.
'Ik denk dat wij de bloementjes maar eens buiten moeten gaan zetten' opperde Marion in een ultieme poging om haar vriendin over haar liefdesverdriet heen te helpen.
'Nee Marion, echt niet. Ik blijf nog liever alleen dan dat ik mijn leven moet delen dan met een andere man dan Wolfs. Hij wist altijd precies wat er in me omging zonder dat ik hem dat hoefde te vertellen. Hij wist wat ik nodig had, en dat gaf hij me ook. Niemand zou aan hem kunnen tippen, dus ik doe het die mannen niet eens aan. Als je aan de man wil, dan ga je maar alleen' was Eva onverbiddelijk. Er was voor haar absoluut geen betere man dan Wolfs, ze zou elke andere man met hem vergelijken, en dat verdiende die mannen ook niet. Zij bleef wel voor altijd alleen. Dat was haar lot, haar straf.