Zover weg en zo dichtbij (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 7

Uitgeteld was Eva eind van de middag op de bank in de keuken neergeploft terwijl Wolfs aan de slag was gegaan in de keuken. Hoe bot en onaardig ze ook was geweest vandaag, er moest toch eten op tafel komen. En misschien had zijn partner gewoon haar dag niet vandaag, en zou ze morgen weer een stuk vrolijker zijn. Hij kende haar goed genoeg.
'Zal ik een pasta maken' vroeg hij toch maar om toestemming toen hij alle spullen ervoor in de kast en koelkast bijeen had gevonden.
'Eeheef' irriteerde het hem op zijn beurt dat ze zelfs nu geen antwoord gaf op zijn vraag. 'Zal ik pasta doen' herhaalde hij zijn vraag waarna hij zich omdraaide om in de richting van zijn partner te kijken. Nu werd hem ook duidelijk waarom ze geen antwoord gaf. Ze was in slaap gevallen op de bank. Haar hand onder haar hoofd en haar mond een stukje open.
Glimlachend dekte hij haar dan ook toe onder een dekentje voordat ze het koud zou krijgen en daardoor wakker zou worden. Ze was gewoon moe geweest. Dat verklaarde ook haar humeur. Eva sliep zelden op de bank, alleen als ze echt heel erg moe was, of als ze ziek was. Maar beide was ze eigenlijk nooit. Als ze maar niet uitgerekend nu ziek zou worden nu ze middenin deze zaak zaten.

Af en toe opkijkend naar zijn partner was hij uiteindelijk maar in de keuken aan de slag gegaan. Pasta zou vast wel goed zijn. Eva kon dat altijd wel waarderen als hij er maar geen gekke dingen in deed zoals zij het noemde.
'Eef kom je eten' schudde hij haar zachtjes heen en weer om haar te wekken.
'Hm' mompelde ze alleen maar een beetje waarna ze zich beter in de bank nestelde en gewoon verder sliep.
'Eva' deed hij een nieuwe poging om haar wakker te krijgen. 'Het eten is klaar, kom je' probeerde hij het met wat meer woorden.
'Uh eten' leken deze woorden wel bij haar binnen te komen.
'Ja. Ik heb pasta gemaakt' bevestigde hij haar vraag.
'Nu al' was ze totaal verward door haar dutje.
'Dat jij nou een uur op de bank ligt te slapen' grinnikte hij.
'He' kwam ze overeind waarna ze op haar telefoon keek of het echt al zo laat was. 'Heb ik echt zolang geslapen' kon ze het niet geloven.
'Je zal het wel nodig gehad hebben' haalde hij zijn schouders op.
'Nou lekker gezellig' kon ze het nog altijd niet geloven.
'Je was toch al niet bepaald de gezelligste vandaag' schepte hij haar bord vol die hij vervolgens terug op tafel zetten terwijl ze ook bij schoof.
'Ja sorry' voelde ze zich daar wel degelijk schuldig over.
'Ik kan wel wat hebben, maar je hebt ook echt lelijk tegen Marion gedaan' drukte hij haar met de neus op de feiten.
'Ik was gewoon moe' haalde ze schuldig haar schouders op. 'Ik maak het wel goed met haar' verzekerde ze haar partner ervan. Het laatste dat ze wilde was ruzie met haar beste vriendin. En daarbij was vermoeidheid geen excuus.
'Oh en met mij dan' grijnsde hij expres.
'Jij bent niet boos, anders had je niet zo lekker gekookt' grijnsde ze terug waarna ze een nieuwe hap in haar mond stopte. En daar kon hij het mee doen.