Zover weg en zo dichtbij (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 48

Er ging geen dag voorbij waarin ze hem niet miste. Of niet aan hem dacht. En als ze even niet aan hem dacht, dan was er altijd wel iemand die over hem begon. Maar kennelijk nam niemand er genoegen mee als ze zei dat als ze wilde weten hoe het met hem was, dat ze dat dan aan hem zelf moesten vragen. Alsof zij ervoor was om die vragen te beantwoorden.
'Ik heb wat voor je' zat Marion ineens op het puntje van haar bureau. Met het idee om te lunchen hoefde ze niet meer aan te komen. Eva had constant het excuus dat ze daar geen tijd voor had omdat ze nu werk voor twee moest doen. Maar het was Marion absoluut niet ontgaan dat haar vriendin was afgevallen. Eva was nooit dik geweest, maar nu was er helemaal niet veel meer van haar over.
'Ik hoef het niet' bekeek Eva het bakje wat naast haar neer was gezet.
'Je hoeft er niks voor te doen, je kan het zelfs hier achter je bureau op eten' schoof Marion het bakje toch onder haar neus.
'Ik hoef niet zeg ik toch' bleef Eva stug volhouden terwijl ze haar maag voelde omdraaien. Sinds Wolfs zijn vertrek had ze amper nog gegeten. Alleen als ze het echt niet meer uithield zocht ze in de koelkast of de kast iets dat ze zo op kon eten. Maar die begonnen beide inmiddels wel aardig leeg te raken.
'Het is voor jou, kijk maar wat je ermee doet' opende Marion desondanks toch het bakje waarna ze haar collega weer alleen liet. Niet veel later zag ze dat Eva zich er toch aan over had gegeven. Ze wist wel dat ze de geur van gebakken ei niet had kunnen weerstaan.
'Bedankt Marion' mompelde ze zonder haar blik van haar computer af te wenden. Ze had wel gezien dat Marion goedkeurend toe had gekeken hoe ze de boterhammen op had gegeten.
'Was het lekker' vroeg ze eigenlijk overbodig. Ze wist dat Eva hiervan hield, en waarschijnlijk had haar momenteel alles wel gesmaakt. Ze vroeg zich dan ook af hoelang haar vriendin al niet meer gegeten had, en hoeveel ze dan gegeten had. Waarschijnlijk veel te weinig.
'Dat weet je toch' antwoordde Eva dan ook alsof het haar niet uitmaakte. Zoals alles haar ineens niet meer uit leek te maken. Alsof haar leven gestopt was op het moment dat Wolfs uit haar leven vertrokken was. Maar er over beginnen was absoluut geen optie. Eva sloeg totaal dicht en wilde het dan ook absoluut niet meer hebben over haar voormalig beste vriend. Alsof hij nooit bestaan had. Zoals hij zich uit haar leven geband had, zo had zij hem nu ook uit haar leven geband. Of dat probeerde ze in elk geval, maar Marion wist wel beter. Elke dag opnieuw hoopte ze dat hij weer terug zou zijn. Terug thuis, of in elk geval terug op het bureau, hij kon immers niet voor altijd wegblijven. Ooit zou hij weer terug komen, daar was ze zeker van.