Zover weg en zo dichtbij (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 60

Voor een moment viel het dan ook stil toen ze uitgeraasd was.
'Je hebt overplaatsing aangevraagd zonder mij ook maar iets te zeggen. Hoe denk je dat, dat voor mij was' verweet ze hem.
'Ik kon je niet meer onder ogen komen. Ik schaamde me dood, ik dacht dat jij hetzelfde voor mij voelde als ik voor jou' kreeg hij eindelijk de kans om ook nog iets te zeggen.
'Dat was ook zo' slikte ze een brok uit haar keel. 'Het spijt me zo Wolfs' kon ze wederom niet anders dan haar excuses maken.

'Je moet weer thuis komen' kon ze vervolgens aan niks anders meer denken. Ze zouden er hard aan moeten werken dat wist ze zelf ook wel, maar Wolfs moest gewoon weer thuis komen.
'Het word nooit meer zoals het was' schudde hij zijn hoofd. 'Dit is nu mijn thuis' doelde hij op het huis waarvan hij in de deuropening stond.
'Wel als we het allebei willen, als we ons best maar doen' was Eva het er niet mee eens.
'Ik kom niet meer terug Eef' bleef Wolfs volhouden. 'Ik ben gelukkig hier' voegde hij er tot overmaat van ramp ook nog aan toe.
'Dat was je in Maastricht toch ook' verloor Eva langzaam de hoop dat ze hem ooit nog terug zou krijgen.
'Was ik wel ja. Alles is anders Eef. Ga naar huis' wees hij haar erop om gewoon te gaan. Hij zou niet mee terug naar Maastricht gaan.
'Heb je een vriendin' was ze er zeker van dat, dat hem weerhield om terug te komen. Ook al wilde ze eigenlijk niet eens weten, maar misschien kon ze hem dan eindelijk loslaten.
'Ja' knikte hij kleintjes. Hij wist ook wel dat het haar zou kwetsen. Maar aan de andere kant was het haar eigen schuld. Zij had hem afgewezen.
'Het is beter als je gewoon naar huis gaat' maakte hij haar nogmaals duidelijk.
'Alles kan toch niet zomaar over zijn, zomaar weg zijn' had Eva ergens nieuwe moed bijeen gevonden. 'We hadden het toch fijn samen, wij samen tegen de rest van de wereld' probeerde ze hem ervan te overtuigen. Ze wilde niet zonder hem terug naar Maastricht. Hij hoorde bij haar, het was niet eerlijk.
'Er is geen wij meer' bleef Wolfs volhouden dat er echt niks meer over was van wat er ooit tussen hen was geweest.
'Maar ik kan jou niet vergeten' zette Eva een stap in zijn richting. Ze wist niet of ze hier goed aandeed, maar ze had geen andere keuze. Niet als ze hem weer terug bij zich wilde hebben. Hij kon haar toch niet zo maar vergeten zijn. Niet na alles wat ze samen meegemaakt hadden en zeker niet na wat ze samen ook nog eens beleefd hadden. Het kon gewoon niet en daar was ze zeker van. En dus moest ze deze stap wel zetten van zichzelf. Dan zou hij weer weten hoe fijn het was, en dan zou hij wel mee terug naar Maastricht gaan. Daar waar hij thuis hoorde, bij haar.