Zover weg en zo dichtbij (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 44

In stilte zat ze aan de tafel die in de keuken stond. Normaal gesproken namen ze hier nu de dag door. Stond Wolfs met zijn mouwen opgestroopt en een schort voor gebonden achter het fornuis, terwijl zij toekeek hoe hij vol passie met het avondeten bezig was. Nu was het leeg. Alleen zij zat daar aan die zelfde tafel, voor de rest gebeurde er helemaal niks.
Ze had Marion weten af te wimpelen, door te zeggen dat ze vroeg naar bed zou gaan. Ze zat niet op haar medeleven te wachten, en daarnaast wilde ze toch alleen maar weten wat er gebeurd was. En in de gezelligheid van samen eten en dat Marion dan zou koken zat ze al helemaal niet te wachten. Er hoorde hier maar één persoon in de keuken te koken. Nou ja eigenlijk twee, maar de ene was dood, en de ander had ze weggejaagd. Goed voor elkaar. En daar kwam dan nog bij dat ze toch niks weg kreeg. Die tosti van die middag had haar al de grootste moeite gekost. Het was dat Marion zo op haar zat te letten, anders had ze hem laten staan, maar ze had geen zin in nog meer gezeur. Ze kreeg geen hap door haar keel heen.
'Wolfs waar ben je nou toch' vroeg ze zich wanhopig hardop af. 'Ik heb het zo echt niet bedoeld. Alsjeblieft kom weer naar huis' smeekte ze hem ook al wist ze dat het geen enkel effect had. Ze was hier helemaal alleen, niemand die haar horen kon.
'Frank, breng Wolfs alsjeblieft weer thuis' richtte ze zich vervolgens op de foto die op de tafel lag. Hij was eens omgevallen, maar niemand die zich er druk over gemaakt had om hem weer rechtop te zetten. Zowel zij als Wolfs hadden het een fijn idee gevonden dat die foto in de keuken aanwezig was. Zo was Frank toch altijd nog een beetje bij hen.
'Je vraagt je vast wel af, waarom ik zo stom heb gedaan. Of ben je er blij mee dat ik Wolfs heb afgewezen. Het was ook gewoon een stom idee toch' praatte ze tegen de foto alsof hij elk moment antwoord kon geven.
'Ik hoop dat je trots op me bent, maar dat zal wel niet' schudde ze vervolgens haar hoofd.
'Wie praat er nou tegen een foto' legde ze het lijstje terug op tafel waarna ze van de tafel wegliep. 'Als je niemand anders hebt om tegen te praten' haalde ze haar schouders op waarna ze maar naar boven vertrok. Hier beneden zou ze zichzelf toch alleen nog maar meer kwellen. Door naar die foto van Frank te staren, door naar het lege fornuis te staren. De stilte te horen en te voelen die er heerste nu hij er niet was. Ze had zich lang niet meer zo eenzaam gevoeld als dat ze zich momenteel voelde. Ze had Marion nog wel, maar de leegte die Wolfs achterliet, kon zij met geen mogelijkheid opvullen.