BATAKLIK •Tamamlandı•

5.İHANET

Keyifli okumalar...
Medya Berfin Kırımlı.🖤💙

Bölüm 5: "İhanet"

Göğüs kafesimin duvarlarında salınıp duran bir zehir vardı, özlem. Abimi o kadar özlemiştim ki! Onu görecek olmak bana ayrı bir heyecan ve hüzün katıyordu. Aklımda onlarca soru işareti vardı ve cevaplarının korktuğum cümleler olmasından delicesine bir endişe duyuyordum. Aynı şekilde abim benim bu işe girdiğimi öğrenirse de muhtemelen dışarı çıkar çıkmaz beni ayaklarımdan tavana asacaktı ama şimdi bunları düşünmemeliydim. Önemli olan tek şey onu görmekti.

Özgür ile görüşmenin olacağı odada karşılıklı oturuyorduk, ortamızda bir masa, benim yanımda bir sandalye daha vardı. Sabırsızlıkla dizimi sallarken Özgür bana şefkatle ve anlayışla gülümsedi. Ona karşı hala biraz kırık ve biraz da öfkeli hissediyor olsam da açıklamasının, özrünün üzerine tavır yapmaya devam etmek de pek etik olmazdı.

Demir kapıdan sert birkaç ses duyuldu, kapı arkaya doğru açıldı. Başımı hızla o yana çevirdiğimde odağımı abimin cüssesi doldurdu. Bir refleks hızında ayağa kalktım. "Abi!" Kollarımı ona sımsıkı sardığımda abim de aynı özlemle bana sarılmıştı. Kolları sıkı bir tutuşla bedenimi kavrarken dolan gözlerime engel olamadım ve hıçkırıklarımın iplerini çözdüm.

"Ağlama," dedi boğuk bir sesle. Her kelimesi bam telime basarken mümkünmüş gibi daha sıkı sarılıp gözyaşlarımı arttırdım. "Kızacağım şimdi Berfin!" Abim sesini sertleştirmeye çalışsa da becerebildiği söylenemezdi. Benim gözyaşlarım onunkini de tetiklemek üzereydi. Gözlerinin dolduğunu görmüş olsam da ağladığına şahit olduğumu anımsamıyordum. Usulca geri çekilip yanaklarımı sildim.

"Tamam," dedim çatlayan sesimle.

Abim dudaklarını alnıma bastırıp saçlarımı okşadı. Beklediğim gibi kötü değildi. Oldukça dinç görünüyordu. Bu benim içimi rahatlatmıştı. Onu yanaklarından öpüp bir adım geri gittim. Bu esnada abim ve Özgür de göz göze gelmişlerdi. Özgür'ün buraya gelmesi pek akıl işi olmamıştı. Aslında Kıvanç'la gelmemden daha iyiydi ama yine de Özgür'ü mahvedeceğini söyledikten sonra..

Onun yakasını kavradığında bir an müdahale edecek gibi oldum ama bunun tehlikeli olduğunu düşünerek vazgeçtim. "Lan ben içeri girer girmez arkanı mı döndün kardeşime?" diye kükredi. "Güvenemeyecek miyim lan ben kimseye?"

"Abi valla açıklayabilirim," dedi Özgür hemen.

"Açıkla!" Abim yakasını bırakmadı.

"Annemin olayları biliyorsun, pek iyi haberler almadım. Üstüne de Berfin gelince..." Abim usulca yakasını bıraktı. "Ama biz konuştuk onunla, hallettik yani."

"Evet," dedim hemen araya girerek. "Hadi oturalım." Abimi kolundan çekip yanımdaki sandalyeye oturdum ve kolunun altına girdim. Kolunu sırtıma atıp beni iyice kendine çekti. "Nasılsın?" dedim dikkatle yüzünü incelerken.

"İyiyim kızım," dedi saçlarımı karıştırırken. "İyiyim."

"Abi bir sıkıntın varsa halledelim," dedi Özgür teklif eder gibi.

"Beni çıkartın, yeter."

"Nasıl oldu anlamıyorum," dedi Özgür arkasına yaslanırken. "Senin bu işe gittiğini bilenler söylemiş olsa... bu çok saçma. Kim seni saf dışı bırakmak ister ki?"

"Abim bir köstebek olduğunu söylemişti," dedim başka bir olasılık üzerinde durarak. "Onun işe çıktığını bilip de ihbar etmiş olabilir." O an aklıma köstebeğin Çağrı olabileceği ihtimali geldi. Ama abimi neden ihbar etsin ki? Bize destekçi birisi o. Başka biri olsa gerek.