Berfin, abisinin ne iş yaptığından habersiz liseyi iyi derece ile bitirmek isteyen bir öğrencidir. Bir gün abisini polislerin götürmesinin ardından abisinin gerçek işini öğrenir.
Kurye. Uyuşturucu kuryesi.
Abisini kurtarmak için o dünyaya girmesi ve...
Merhaba! Keyifli okumalar 🖤💙 Bölüm ithafı: Gollikinmavisi Bu yorumu evdeki herkese okuyup karnım ağrıyana kadar güldüm 😂
1000 oy ve 1000 yorum sınır Keyifli okumalar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm 52: "İntikam"
İnsan kendi sonunu kendi hazırlardı.
Böyle söylemişti annem. Kaderi, Allah'ı ve hayatı suçlayacak kadar küstah insanların hatalı seçimler yapmak konusunda usta olduklarını söylemişti. Hatalar seçimlerden çok sonra fark edilen olgular olduğundan insan arkada bıraktığı seçimi görmez, içinde çektiği acıyı bilirdi. Bu yüzden ne zaman acı çeksek hiç geçmişe bakmazdık.
Leyla çok büyük bir hata yapmıştı. Yaptığı seçim dünyanın en büyük yanlışıydı. Öyle ki, acı içinde kıvranırken hatasını bilen nadir insanlardan olacaktı. Bedelin büyüklüğü ona hatasının büyüklüğünü gösterecekti çünkü bu kadar büyük bir acı ancak bu kadar büyük bir hatanın bedeli olabilirdi. Bunu anlayacaktı.
Yüzüstü uzandığım koltukta yatmaktan sıkılmıştım. Yalnız olmak, sessizliğin merkezinde olmak güzeldi ama yanımda kimse yokken afakanlar basıyordu. Eve gelişimizin ikinci sabahıydı. Kıvanç son günlerde hep yaptığı gibi telefonda konuşuyordu ve ben de hep yaptığım gibi ilaçlarımı almış uzanıyordum. Neyse ki birazdan Ömür gelecekti.
Televizyonda oynayan diziye boş gözlerle baktım. Hangi dizi olduğunu bile bilmiyordum ama son birkaç saattir oynamaya devam ettiğine göre bir Türk dizisiydi. Gözlerim aheste bir tavırla açılıp kapanıyor, ne yapmam gerektiğini düşünüyordum. Ben bu iş için uygun kaftan değildim, öyle parayı basıp kilolarca madde almak kolaydı, bir saatlik işti. Ya daha sonrası, o zaman ne olacaktı? Ne kadar dibe çekilmem gerekiyordu?
Annemden aldığım mektubu hala okumamıştım. Bugün uyandığımda aklıma gelmişti. Annem ne yazmak istemişti bana? Söyleyeceği her şeyi bir romanın sayfalarını uçurumdan savurur gibi insanın yüzüne atabilirdi o. Sivri dili asla törpülenemeyen, dişli bir kadındı. Onu dilsiz kelimelere iten neydi?
Gözlerimi örterek derin bir nefes aldım. Hayatımı toparlamam gerekiyordu. Daha da berbat etmem değil.
Başımın üzerinde yerini alan dudaklar saçlarımın arasına şefkatli bir öpücük bıraktığında gözlerimi açarak ona baktım. Yüzündeki o mermer tonu kaybolmuş, gözlerindeki kıvılcım bir alev halini almıştı. Damarlarımdaki kanın gürültüsü arttıkça onun gözlerindeki yaşam ateşi büyüyordu. Yere, hemen uzandığım koltuğun dibine çökerek bağdaş kurduğunda ilgili bakışlarına karşılıksız kalamadım ve elimi uzatıp avcumu yanağına bastırdım.
"N'aber güzellik?"
"İyidir yakışıklı, senden n'aber?"
"Salonumun ortasında dehşet bir hatun yatıyor, onu izliyorum." Yüzümdeki gülümseme kocaman olurken Kıvanç arkasındaki orta sehpasının üzerinde bekleyen sigara paketinden bir dal sigara çekti ve hiç beklemeden dudaklarının arasına yerleştirerek yaktı. Nedenini bilmediğim bir şekilde utanarak yüzümü yastığa gömdüm, sesli gülüşümün bir kısmını emen yastığın bir kısmını dışarı dağıttığını biliyordum. Onun karşısında gülümsemek bile farklıydı. "Şimdi keyfim tam olarak yerinde."
