In goede en slechte dagen, in liefde en geluk

12. Judith

(Floor)

23 mei 2017

Geconcentreerd rij ik achter Koen en Tineke aan. Af en toe kijk ik naar Anouk die naar buiten staart. De paniek is van haar gezicht af te lezen. Toen Anouk nog in de groepspraktijk werkte kwam Judith vragen voor een stage plaats. Anouk haar baas zag dit niet zitten, maar Anouk nam Judith onder haar hoede, omdat zij vond dat iedereen zijn vak moet leren. Wanneer Anouk De Korf opstartte heeft zij dan ook als eerste aan Judith gevraagd of zij bij haar wilde komen werken. Dat dit alles haar nu is overkomen is dan ook enorm zwaar voor Anouk. Dan kijken wij in elkaars ogen, Anouk haar ogen zijn met tranen gevuld. 'Het spijt mij', zegt zij stil. Ik leg mijn hand op haar been. Enkele minuten later rijden wij de parking van het ziekenhuis op. Samen met Koen en Tineke stappen wij de spoedafdeling binnen. Aan de balie worden wij opgewacht door professor dokter Verelst. 'Dag professor, bedankt voor uw telefoon, hoe is het met haar?' 'Mevrouw haar toestand is in korte tijd snel verslechterd. De leverwaarden dalen snel. Aan de hand van de bloedresultaten zien wij ook dat de afvalstoffen zich ophopen in het lichaam'. 'Wat is nu het behandelplan?', vraagt Anouk. In overleg met mevrouw haar ouders is besloten om mevrouw te opereren. We wachten nu op professor dokter Adriaenssens voor een leversplitsing'. 'Een leversplitsing? Ondanks het feit dat zij zoveel bloed heeft verloren?' 'Ja dat is de enige oplossing om mevrouw haar toestand te stabiliseren. Gisterenavond zijn wij gestart met de bloedtransfusie, hierdoor is het risico van de operatie ook iets minder'. 'Kan ik haar zien?' 'Natuurlijk, kom maar mee'. Anouk draait zich naar mij, ik knik en staar haar na. 'Red jij het alleen?', vraagt Tineke. Ja natuurlijk, bedankt voor de escorte. 'Geen probleem, wij gaan naar onze verdachte. Wij houden jullie op de hoogte', zegt Tineke. Samen met Koen loopt zij richting de hal. Ik neem plaats in de wachtkamer.

In het afgelopen uur heb ik drie koppen koffie op en heb ik alle boekjes gelezen die in de wachtkamer aanwezig waren. Wanneer ik opkijk zie ik Anouk aan komen lopen, ik sta op en loop naar haar toe. Hoe is het met haar?, vraag ik. 'Zij hebben haar net naar het operatiekwartier gebracht. Dokter Adriaenssens zal een leversplitsing bij haar uitvoeren'. Zijn haar ouders hier ook? 'Ja, zij wachten op haar kamer'. Wil jij wachten tot de operatie gedaan is? 'Nee dat kan nog een tijdje duren. Judith haar ouders houden mij op de hoogte'. Zullen wij gaan?, vraag ik zacht. 'Graag'. Hand in hand lopen wij richting de wagen. 'Sorry dat ik u zolang heb laten wachten daarnet'. Dat is geen probleem, ik weet hoeveel Judith voor u betekend. 'Ik zie u zo graag', zegt Anouk voor zij de wagen instapt. Ik zie u ook graag, hierop geeft ik haar een kus. Ik stap in de wagen en wij rijden richting huis. 'Vind jij het erg als ik zo even ga rusten?' Natuurlijk vindt ik dat niet erg. Heb jij veel pijn? 'Best wel'. Neem dan nog een pijnstiller in. Anouk knikt. 'Ik zal straks naar het nichtje van Tineke bellen, als zij de job wilt kan zij misschien al eens langskomen om kennis te maken'. Zou jij niet beter wachten om haar te laten komen totdat De Korf weer open is? 'Dat is misschien wel beter'. Heb jij al vervanging voor uzelf in gedachten? 'Een oud studiegenoot van mij, Ilse Vandecastele, zit zonder werk, ik kan contact opnemen met haar. Wij hebben het altijd goed kunnen vinden met elkaar'. Dat zou wel leuk zijn. 'En praktisch, want ik kan Tim ook niet opzadelen met al mijn patiënten'. Dat zijn zorgen voor later, eerst ga jij rusten.

Anouk ligt op bed, door de pijn en de emoties was zij helemaal op. Ik blijf nog even op de stoel naast ons bed zitten, kijkend naar mijn prachtig slapende vrouw. Na een aantal minuten ga ik richting de living. Onderweg stop ik in de keuken voor een glas water. Net wanneer ik een slok water wil nemen gaat mijn GSM.