In goede en slechte dagen, in liefde en geluk

109. Ruzie

(Anouk)

7 mei 2018

'Anouk alstublieft loop nu niet weg'. Ik moet gaan werken. Floor legt haar hand op mijn schouder die ik er in één beweging vanaf duw. Raak mij alstublieft niet aan. 'Anouk luister alstublieft. Het spijt mij zo erg, ik wilde dit echt niet'. Hou uw mond ik kan het niet horen. 'Wij kunnen er toch over praten?' Hoe kunnen wij er nu over praten als jij net zelf zeg dat jij niet weet wat er gebeurd zou zijn. 'Anouk...' Ik ga werken.

Die middag

Al de hele ochtend heb moeite met mij te concentreren op het werk. Ook heb ik totaal geen eetlust. Omdat ik niet wil laten merken aan de collega's dat er iets is besluit ik naar het appartement te gaan. Ook wil ik nog iets anders gaan doen op het appartement. 'Gaat het met u?', vraagt Els. Ja, ik ga gewoon even een half uurtje op mijn bed liggen. 'Als er iets is bel jij dan?' Ga ik doen. Via de trap loop ik naar boven. 

Voor de deur van het appartement wacht ik even met naar binnen gaan. Ik heb helemaal geen behoefte om Floor nu te zien. Dan ga ik toch binnen. Ik ben verbaasd om te zien dat Floor er niet is. In één lijn loop ik door naar de slaapkamer. Van bovenop de kast pak ik een weekend tas en leg deze op bed. In de kast ga ik op zoek naar kleding van Floor en stop deze in de tas. Ik pak van alles wat. Ik steek er ook een schoon uniform in. Dan loop in naar de badkamer en pak haar toilettas in. Ook deze stop ik in de tas. Vanuit het schoenenrek pak ik een aantal paar schoenen die ook in de tas verdwijnen. Ik rits de tas dicht en til deze van het bed. Aan de handgreep trek ik de tas mee naar de living. 

Net nadat ik de tas heb neergezet komt Floor het appartement binnen. 'He, ik ben blij om u te zien. Ik was even naar de apotheek voor nieuwe bruistabletten', zegt zij. Floor komt naar mij gelopen. Ik hou haar tegen met mij hand en zonder iets te zeggen loop ik naar de keuken. 'Wat is de bedoeling van die tas?', vraagt zij. Sorry Floor, maar ik wil u even niet meer zien. Ik kan u nu niet  om mij heen hebben. Al heel de dag zie ik het beeld voor mij van u die met een ander staat te kussen. Ik kan mijn patiënten niet de zorg geven die zij nodig hebben, omdat jij door mijn hoofd spookt. Mijn hart doet pijn, ik voel mij verscheurd door pijn. De tranen springen in mijn ogen en ik slik de brok in mijn keel weg. Dat is u tas. Ik heb er voor een aantal dagen kleding in gedaan. Ik zou u willen vragen om een aantal dagen ergens anders te gaan slapen. 'Anouk dat meen jij toch niet?' Toch wel. Ik heb nu de ruimte nodig om na te kunnen denken en dat kan ik niet met u om mij heen. 'Wij kunnen hier samen toch uit komen. Kijk naar wat wij het laatste jaar hebben meegemaakt samen. Dat ben jij toch niet vergeten? En dat was heftiger dan mijn misstap van afgelopen avond en toch zijn wij er samen door gekomen. En waarom? Omdat wij een koppel zijn, omdat wij elkaar beloofd hebben om elkaar onvoorwaardelijk te steunen. Voor elkaar te vechten'. Ondanks dat ik geraakt ben door de woorden van Floor overstijgt de pijn haar woorden. Ik buig mijn hoofd en schud. Ik kan het niet. 'Is dit het einde?' Dat weet ik niet. Wij hadden elkaar eeuwige trouw beloofd, maar daar heb jij gisterenavond een andere invulling aangegeven. 'Laat dit alstublieft niet het einde zijn. Ik heb respect voor u pijn en verdriet. Omdat ik u graag zie en ik wil vechten voor ons zal ik gaan. Maar ik laat u niet los, jij bent niet van mij af'. Floor kom naar mij gelopen en pakt met beide handen mijn hoofd vast. Ik wil haar wegduwen, maar kan het niet. 'Anouk ik zie u ongelofelijk graag en ik zal er alles aan doen om mijn misstap goed te maken. Jij betekent alles voor mij'. Zij duwt haar voorhoofd tegen de mijne. Ik pak haar bovenarmen vast. Wanneer zij mij los laat kijken wij vluchtig in elkaars ogen. Ik zie dat bij haar een traan over haar wang loopt. Dan draait zij zich om, veegt al lopend de traan weg, pakt de tas en verlaat het appartement. Bij het geluid van het dichtslaan van de deur ontsnappen de tranen en rollen over mijn wangen.