Mijn verhaal gaat vooral over Floor Lommelen, de Buurtpolitie, en haar vrouw Anouk. Zij gaan voor een nieuwe stap in hun huwelijk, maar dit verloopt niet zonder slag of stoot. Houdt hun huwelijk stand of verliezen zij elkaar?
Voor dit verhaal heb i...
Iedereen neemt zijn positie in en laad zijn dienstwapen door, je weet maar nooit wat er gaat gebeuren. Tineke en ik staan naast de deur van de spreekkamer, ik kijk Tineke aan die mij een kort knikje geeft. Ik klop op de deur. Jappe, dit is de politie wij gaan de deur openen, heb jij een wapen?, vraag ik. 'Ga weg, jullie kunnen niets doen!' Jappe geef antwoord, heb jij een wapen? 'Nee niet meer!' Wij gaan de deur open doen, blijf weg bij de deur en maak geen vreemde bewegingen! Langzaam open ik de deur. Achter het bureau zie ik Anouk zitten, naast haar loopt een tengere man met een zwart vest en lichte spijkerbroek met gaten in. Ik richt mijn wapen op hem en dwing hem naar voren te komen. Op u knieën, handen op u hoofd. Tineke en ik stappen de spreekkamer binnen, in mijn linker ooghoek zie ik Judith op de grond liggen met haar gezicht naar de beneden. Voorzichtig stap ik verder de spreekkamer binnen. Koen komt ondertussen met Barry in de deuropening staan. Jappe luistert niet naar de commando's en blijft wild gebarend heen en weer lopen. Jappe, omdraaien en kom langzaam naar achteren met u handen op u hoofd. 'Ik kom niet, eerst moet ik iets hebben, zij moeten mij helpen!', zegt Jappe. 'Wij kunnen u niet verder helpen Jappe, daar hebben we het al vaak over gehad', zegt Anouk. 'Maar ik moet iets hebben!' Jappe zij gaan u niet kunnen helpen en dit is ook niet de oplossing, zeg ik. 'Ze hebben mij altijd geholpen, maar nu willen ze niet! Dat gaat niet door!' Zij willen u wel helpen, maar dat kan niet en dit is ook niet echt de oplossing. 'Het moet wel zo!' Dit is de laatste keer Jappe, omdraaien, langzaam naar achteren komen met u handen op je hoofd. Doe jij dit niet dan gaan wij de hond inzetten. Ik wordt zenuwachtiger, maar probeer mijn zenuwen onder controle te houden. Tineke staat bij Judith en gebaard naar Anouk dat zij haar kant op moet komen. Langzaam brengt Anouk zich in veiligheid achter Tineke. Koen komt met Barry naast mij staan. Jappe lijkt door te hebben wat er staat te gebeuren en steekt zijn hand in zijn broekzak op zoek naar iets. Handen zichtbaar, nu!, roep ik luid. Wanneer Jappe zijn hand uit zijn broekzak haalt heeft hij een scalpel vast. Hij dreigt ermee naar Koen en mij. Dat is het moment waarop Koen Barry loslaat. Met een kort sprint rent Barry op Jappe af en bijt vervolgens in zijn been. Door een combinatie van te schrikken en de pijn laat Jappe de scalpel vallen. Barry trek met kracht aan Jappe zijn been waardoor hij valt en van de scalpel vandaan komt te liggen. Koen loopt naar Barry, pakt zijn leiband en roept dat hij los moet laten. Wanneer Barry los heeft gelaten pak ik Jappe beet en draai hem op zijn buik, gelijk zet ik mij op Jappe met mijn rechter knie op zijn linker schouder. Armen spreiden!, roep ik hem toe. Ik pak mijn handboeien en sla deze om Jappe zijn linker pols, breng deze naar zijn rug waar ik ook zijn rechter pols in de handboei sla. Femke komt de spreekkamer ingelopen en helpt mij met Jappe recht te zetten. Samen ondersteunen wij hem en begeleiden hem naar buiten waar wij hem zullen overdragen aan het ambulance personeel. Omdat hij gewond is zal hij eerst voor verzorging naar het ziekenhuis worden gebracht.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Wanneer wij bij de ambulance aankomen leg ik het personeel de situatie uit. Binnen zijn twee gewonden, alles is veilig, mijn collega is nog binnen. Dit is een drugsverslaafde, is gebeten door onze hond in het linker onderbeen. Wij zijn niet op de hoogte of meneer besmet is met iets. Er zal een collega van ons meerijden naar het ziekenhuis, meneer staat onder arrest. 'Dat is goed', zegt één van de ambulance verpleegkundige. De MUG - arts coördineert de hulpverlening naar zijn personeel toe terwijl Roland samen met Jappe in de eerste ambulance stapt. Koen komt naar mij toe. 'Wil jij niet bij Anouk gaan kijken?', vraagt hij. Met mijn rechter hand wrijf ik onder mijn neus en knik dan. Ik haal nog een keer diep adem en loop dan De Korf terug binnen. Zenuwachtig over wat ik zal aantreffen stap ik met kleine stapjes de spreekkamer in. De MUG - arts en diverse mensen van de ambulance zijn bezig met het verzorgen van Judith, zij ligt op haar rug, heeft een infuus in haar arm en een zuurstof masker op. Naast haar ligt een plas bloed... ik slik. Dan loop ik door naar Anouk die nog wordt behandelt door een verpleegkundige, Tineke staat bij haar. Er wordt een spalk om haar ringvinger gedaan. Lief? Verdwaasd kijkt ze naar mij. 'Dit had ik niet van hem verwacht', is het eerste wat zij zegt. 'Jappe komt al jaren in de praktijk....' He rustig maar, alles is voorbij. Hoe gaat het?, vraag ik bezorgd. Ik kijk naar de verpleegkundige. 'Mevrouw heeft een fractuur aan de ringvinger en waarschijnlijk ook aan de schouder, daarnaast heeft mevrouw verscheidene kneuzingen', legt de verpleegkundige uit. Met tranen in haar ogen kijkt Anouk mij aan. Ik sla mijn armen om haar heen en pak haar stevig vast. 'Au', zij duwt mij weg. Wat is er?, vraag ik. 'Mijn schouder... ik ben op mijn schouder gevallen en....' Oh sorry. 'Maar er moet iets met de Jappe aan de hand zijn, hij is normaal nooit agressief. Ze moeten hem onderzoeken, dit is niet normaal', zegt Anouk bezorgd. 'Wij gaan mevrouw meenemen naar het ziekenhuis voor onderzoek', laat de verpleegkundige weten. Ik kom achter met de wagen. Ondersteunt door de verpleegkundige staat Anouk op van de stoel, net voor zij weg wil lopen geef ik haar nog een kus. Wanneer Anouk de spreekkamer uit loopt wordt er een brancard binnengereden. Judith wordt op de brancard gelegd en meegenomen naar de ambulance. Ik zet mij neer op de stoel waar Anouk net nog zat. Rondom mij lijkt het wel oorlogsgebied. Papieren liggen overal, de medicijnkast staat open, een plas bloed op de grond met daaromheen verpakkingen van gazen en ander materiaal wat het ambulance personeel heeft gebruikt bij de behandeling van Judith. Hopelijk komt alles goed met haar.
'Floor ca va?', hoor ik in de verte. Wanneer ik opkijk zie ik Femke staan. Ik geef mijn tranen de vrije loop. Alle spanning, angst en onzekerheid komt er ineens uit. Femke komt op haar hurken naast mij zitten en wrijft over mijn rug. 'Floor de commissaris is er om te bespreken wat er verder gaat gebeuren, hij wilt u ook spreken omdat jij de leiding had. Gaat het lukken?', vraagt zij lief. Ja, het moest er even uit. 'Dat is normaal'. Wij staan op en lopen naar buiten. Bij onze wagen staat de commissaris al te praten met Koen en Tineke. Commissaris, sorry dat ik de leiding heb genomen, maar.... Verder kom ik niet. 'Dat is geen probleem Floor, Tineke heeft al vertelt hoe alles is verlopen en ik moet zeggen dat ik onder de indruk ben. Jij hebt dat heel goed gedaan. Hoe is het met u vrouw?' Ze is meegenomen naar het ziekenhuis, haar vinger is gebroken en waarschijnlijk ook haar schouder, verder heeft zij een aantal kneuzingen. 'Oké jij gaat nu naar haar toe, dat is het belangrijkste. Femke gaat met u mee en zal bij u blijven'. Dat is niet nodig commissaris, Femke is.... 'Dat is wel nodig luister nu maar naar mij. Ik heb nu de leiding', zegt hij met een knipoog. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Merci.... 'Oh ja Floor, u vrouw zou nog wel een verklaring moeten afleggen, maar dit kan ook morgen op het gemak'. Ik knik. 'Koen en Tineke jullie gaan de getuigenverklaringen opnemen. Robin en Tom zijn onderweg voor assistentie. Ik ga de spreekkamer verzegelen'. Iedereen gaat aan de slag. Voor Femke en ik de wagen instappen loop ik naar Frederik toe. Wil jij voor De Korf zorgen?, vraag ik hem. 'Natuurlijk, maak u maar geen zorgen'. Bedankt, ik hou jullie op de hoogte. Ik loop terug naar de wagen en stap in.
