In goede en slechte dagen, in liefde en geluk

15. Anouk

(Floor)

23 mei 2017

Met tranen in mijn ogen vouw ik de brief terug dicht. Mag ik er een kopie van maken voor Anouk? Zij moet dit lezen. 'Natuurlijk', zegt Tineke. De commissaris staat op en pak de brief van zijn bureau. 'Ik zal een kopie maken voor u'. Wanneer de commissaris zijn kantoor verlaten heeft draait Tineke haar stoel in mijn richting. 'Gaat het echt wel met u?' Ik knikt. 'Jij kunt altijd bij mij terecht hé, dat weet jij'. Zij legt haar hand op mijn been. Ik stuur een glimlach in haar richting. De commissaris komt terug binnen. 'Alstublieft'. Na het aannemen van de brief sta ik op en loop richting de deur. Houden jullie mij op de hoogte? 'Natuurlijk', zegt de commissaris. Zonder verder op of om te kijken loop ik in één rechte lijn naar mijn wagen op de parking. Ik stap in mijn wagen en steek de sleutel in het contact, maar start de wagen niet. Met mijn linkerarm leunend tegen het raam en mijn hand voor mijn ogen laat ik alles op mij inwerken. Ik schrik op van de deur aan die passagierskant wordt geopend, Brigitte stapt in. 'Allee, vertelt nu eens echt hoe het gaat', zegt Brigitte.

Voor Brigitte kunt ge niets achterhouden, zij ziet en voelt alles direct. Waarschijnlijk omdat zij zelf moeder is. Brigitte is al iets ouder en is zo'n beetje de mama van het team, voor advies, een babbel of gewoon even een stevig knuffel moet jij bij haar zijn. Vaak gaat het in een gesprek met Brigitte totaal niet over ons werk, maar gewoon over onszelf. Haar deur staat altijd open voor iedereen. Brigitte was ook de eerste die ik vertelde over mijn geaardheid, zelfs de rest van de collega's wisten van niets. Uren en uren heb ik gesproken met Brigitte voor ik alles aan mijn ouders heb vertelt. Regelmatig was ik bij haar thuis te vinden of belde ik haar op de soms onmogelijke uren op. Ik worstelde met mijn gevoelens en mijn gedachten en met Brigitte sprak ik daar over

Ik leerde Anouk kennen tijdens een interventie. Wij werden opgeroepen voor een verkeersongeval met vluchtmisdrijf, een voetganger was aangereden op het zebrapad. Samen met Tineke had ik die dag dienst, omdat Koen ziek was en ik toen geen partner had. Wij kwamen bij het ongeval aan en toen zag ik haar. Anouk zat naast het slachtoffer op de grond ze was bezig om de jongen van 20 jaar te reanimeren. Ik ben naar haar gelopen met de vraag of wij konden helpen. Zij vertelde dat zij arts was en hoopte dat hij het zou halen. Wanneer de ambulance arriveerde hebben zij de monitor aangesloten en bleek dat de jongen nog altijd geen hartslag had. Na in totaal 50 minuten reanimeren werd besloten te stoppen, de jongen was niet meer te redden. Brigitte en Eric waren ondertussen ook gearriveerd. 'Wij zullen de wetsdokter bellen om het overlijden vast te stellen', zei Brigitte. De vrouw die de jongen heeft gereanimeerd is arts, zei ik. Zal ik vragen of zij het ziet zitten en de mogelijkheid heeft? 'Dat mag'. Terwijl ik naar haar toeliep voelde ik mij helemaal warm worden. Sorry dat ik stoor, zei ik zacht, mag ik misschien iets vragen? 'Natuurlijk', antwoordde Anouk. Heeft u misschien de mogelijkheid om het overlijden van de jongeman vast te stellen en te bevestigen? 'Dat is geen probleem. Ik zal even de papieren uit mijn wagen pakken'. Dank u wel. Aan onze wagen heeft Anouk toen haar formulieren ingevuld en hebben wij haar verklaring afgenomen. 'Wij gaan u verklaring uittikken en dan zal u één van de dagen uw verklaring moeten komen ondertekenen', legt Tineke uit. Anders komen wij bij u langs, dat zal gemakkelijker zijn denk ik, zei ik meteen. 'Dat is aardig, dit is mijn kaartje, u kunt altijd contact opnemen'. Bij het aannemen van Anouk haar kaartje werden de gevoelens alleen maar intenser. Wij keken diep in elkaars ogen. Dank u wel, zeg ik verlegen. Terwijl Anouk naar haar wagen liep bleef ik haar nastaren. Brigitte kwam naar mij gelopen. 'Ça va met u?', vroeg ze. Ja natuurlijk, waarom? Al lachend liep Brigitte naar de wagen.

Die avond bleef ik langer door werken. 'Nog zo laat aan het werk?', vroeg Brigitte die naar huis wilde vertrekken. Ik ben bezig met het uittikken van de verklaring van de arts die bij het ongeval van vanmiddag aanwezig was. Dan kunnen wij morgen naar haar gaan om de verklaring te laten ondertekenen. 'Alleen daarvoor?'. Natuurlijk dan kunnen jullie verder met het dossier. 'Zeker dat het ook geen andere reden heeft?' Nee echt niet. 'Goed, tot morgen'.