In goede en slechte dagen, in liefde en geluk

63. Dementie

(Anouk)

27 december 2017

Eefje, wie is mijn volgende patiënt? 'Meneer Swinnen'. Verbaasd kijk ik de wachtkamer in. Meneer Swinnen, u mag mij volgen. Hoe gaat het met u?, vraag ik wanneer wij in mijn spreekkamer zijn. 'Niet goed dokter. Ik heb last van mijn been'. Dan gaan wij daar meteen eens naar kijken. Zet u maar op de onderzoekstafel. Ik neem mijn krukje en ga tegenover meneer Swinnen zitten. Welk been doet er zeer? 'Den deze', zegt hij waarna hij zijn broekspijpen omhoog trekt. Aan de binnenzijde van het linker onderbeen heeft meneer Swinnen een grote rode plek. Ook de rechter knie van meneer ziet blauw. En waar heeft u die opgelopen? 'In het bos. Ik denk door de struiken over de takken van laatst'. Heeft u een beetje geslapen na die nacht? 'Ja wel, maar het doet wel pijn'. Dat zal wel, dat is pijnlijk. Ik bekijk de plek grondig. Dat zijn stevige bloeduitstortingen. Ansich is daar weinig aan te doen. Het beste is eigenlijk omdat te laten rusten dan trekken die vanzelf wel weg. Of iets van een zalf aandoen als u iets hebt tegen blauwe plekken. 'Dus gewoon zo laten?' Eigenlijk is dat het beste. 'En niet.... Ja neem mij niet kwalijk dat ik u daarvoor heb lastig gevallen'. Meneer Swinnen staat op. Dat is geen probleem, u bent altijd welkom om hier te komen. Ik schud hem de hand en dan verlaat meneer Swinnen de spreekkamer. 

Twee uur later

Ik ben mijn verband middelen aan het bijvullen wanneer Eefje op de deur van de spreekkamer klopt. 'Dokter Storme, meneer Swinnen is hier terug'. Meneer Swinnen loopt voorbij Eefje mijn spreekkamer binnen. 'Neemt u mij niet kwalijk. Ik stoor toch niet?' Nee nee, ik heb u gezegd dat u altijd mocht binnenkomen. Het is oké Eefje, zeg ik waarop Eefje terug naar de balie gaat. Meneer Swinnen neemt plaats op mijn onderzoekstafel. 'Ik moet u iets laten zien'. Hij trekt zijn broekspijp omhoog. 'Ik ben in het bos over takken gestruikeld en ja ik heb daar pijn. Ik weet niet wat het is, misschien.... Het is toch niet gevaarlijk? Hoop ik. Misschien kunt u mij....' Ineens wordt mij de situatie duidelijk. Om meneer Swinnen gerust te stellen kijk ik opnieuw naar de plekken op zijn been. Terwijl ik zijn been onderzoek leg ik alle puzzelstukjes in mijn hoofd op de juiste plaats. Dat zijn bloedstortingen. 'Het doet wel pijn'. Opzicht is dat normaal dat het wat pijnlijk is. 'Dus gewoon zo laten? Dan zullen wij dat doen'. Meneer Swinnen staat op. 'Neem mij niet kwalijk, tot ziens'. Dan verlaat meneer Swinnen de spreekkamer. In gedachten blijf ik midden in de spreekkamer staan. Het is allemaal ineens zo duidelijk. Ik besluit Frederik te bellen. Frederik met Anouk, kun jij zo naar de koffiekamer komen? Ik moet een patiënt met u bespreken. 'Ik kom er aan'. 

Wanneer Frederik plaats heeft genomen in de zetel in de koffiekamer vertel ik hem het hele verhaal over meneer Swinnen zijn bezoekjes. Ook vertel ik hem mijn gedachten. '68. Dat zou inderdaad een beginnend dementieproces kunnen zijn'. Het zou alvast wel veel verklaren. 'Het veel'. Ik denk dat wij moeten vragen dat Greet terug binnen komt. 'Absoluut'. Ik besluit meteen daad bij het woord te voegen en neem contact op met Greet Swinnen. Wij maken een afspraak voor deze middag. 

Ik vertel Greet over de bezoekjes van haar vader en de zorgvraag die hij herhaalt. Ook vertel ik haar dat ik overleg heb gehad met Frederik en mijn vermoedens van de diagnose van beginnende dementie. 'Weet ge, alles begint mij ineens zo duidelijk te worden. Die brief van de reunie die hij niet... niet meer wist en ons afspraak om iets te gaan eten en hij koopt dan dingen twee keer. Andere dingen vergeet hij dan. Ik vindt dat zo erg'. Ik denk dat het heel belangrijk is dat er zo snel mogelijk verder onderzoek wordt gedaan. Begrijpend knikt Greet naar mij. 'Oké'.