လူသားသစ္စာ Translation Book 4 ( 401 - 500)

chapter 479 (z)

အခန္း  (၄၇၉)   :       အသက္မဲ့ျမစ္ေအာက္ေျခမွ အင္ေမာ္တယ္အေမြအႏွစ္နယ္ေျမ

“ ဂ်ူနီယာေမာင္ေလးမို  ဒဏ္ရာရလာတာလား ” ဟန္ခ်င္းရုက မိုဝူက်ီ ေခ်ာင္းဆိုးသံကို ၾကား၍ ေမးၾကၫ့္လိုက္သည္။

မိုဝူက်ီက ျပန္မေျဖခင္ အဆက္မျပတ္ ေခ်ာင္းဆိုးလိုက္ၿပီး

“ က်ဳပ္ အဆင္ေျပပါတယ္။  အပ္အေသးေလးေတြနဲ႔ လူရဲ့ လုပ္ႀကံတာကို ခံလိုက္ရရံုပါ။  ဒီေနရာက ထြက္သြားၿပီး အဲဒါကို ထုတ္လိုက္ရင္ အဆင္ေျပသြားမွာပါ ”

“ ဟူး  .... အစ္ကိုခို႔ယြန္ကို ဆြဲသြင္းမိတာ က်ဳပ္ အမွားပါ ” ေလာ့ခြၽမ္းဟယ္က စိတ္ဓာတ္က်ေနပံု ေပၚသည္။

ကူယာ ျပန္ေရာက္လာသည္ကို ျမင္၍ မိုဝူက်ီက ေလာ့ခြၽမ္းဟယ္ေနာက္ေက်ာကို ပုတ္ကာ 

“ အစ္ကိုခို႔ယြန္အတြက္ က်ဳပ္တို႔ေတြ လက္စားေခ်ေပးမွာပါ။ ေလာင္ခ်ိဳက္ ဘယ္ေနရာမွာ သြားပုန္းပုန္း ယံုရင္အစြန္းအဖ်ားေနရာမွာ  ရိွေနဦးမွာပဲ။ က်ဳပ္တို႔ေတြ  ဒီေနရာမွာ ၾကာၾကာဆက္ေနလို႔ မေကာင္းဘူး။ ခ်က္ခ်င္း ထြက္သြားရေအာင္ ”

မိုဝူက်ီက သူ႔ဆီ ရိွေနသၫ့္ အသက္ဓာတ္ ဆြဲငင္ရိုက္ခ်က္မွာ အေတာ္ေလး ျပင္းထန္ေၾကာင္း ခံစားမိသည္။ သူ႔အသက္ဓာတ္ လမ္းေၾကာင္းပင္ ထိုအရာကို လံုးဝ ဖိႏိွပ္မထားႏိုင္ေပ။ က်င္းရွန္းအဆင့္ က်င့္ႀကံသူႏွင့္ ရင္ဆိုင္ႏိုင္သၫ့္ တစ္ဦးတည္းေသာသူမွာ သူ ျဖစ္၍ သူသာ မတိုက္ခိုက္ႏိုင္ေတာ့လ်ွင္  ဤေနရာ၌ ဆက္ေနေနဖို႔ရာ အလြန္အႏၲရာယ္မ်ားေပသည္။

မိုဝူက်ီ၏ ၫႊန္ၾကားခ်က္မ်ားကို ၾကားၿပီး ကူယာက သေဘၤာပ်ံကို အလ်ွင္အျမန္ ထုတ္လိုက္သည္။ လူမ်ား တက္ၿပီးေနာက္ မၾကာခင္ သူတို႔ ယင္ျပန႔္ၿမိဳ႔မွ အေဝးတစ္ေနရာသို႔ ဦးတည္ကာ ပ်ံသန္းသြားေတာ့သည္။

....................

လဝက္အၾကာတြင္ မိုဝူက်ီက ေသးႏုတ္ႏုတ္ အပ္တစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲထုတ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ မ်က္လံုးသပ္သပ္ျဖင့္ ျမင္ႏိုင္ဖို႔ရာ အလြန္ေသးငယ္လွေပသည္။ ထိုအပ္ေခ်ာင္း၏ အက်ယ္မွာ ဆံခ်ည္မ်ွင္၏ ဆယ္ပံုတစ္ပံုမ်ွသာ ရိွ၏။