Mroki średniowiecza ukrywają wiele historii, które pragną być odkopane... Pokrętny los wciąż kręci się kołem, a Korona Świętego Stefana przechodzi z głowy na głowę, wraz z ciężarem władzy, jaki niesie...
Schyłek wieku XIV na Węgrzech to czas anarchi...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Obawy i miłość
Buda, październik 1388
— Nawet nie wiesz, jak się lękam, Zofio — przyznała Maria, krążąc po swojej alkowie. Haftująca tymczasem Zofia uniosła głowę znad robótki i zmarszczyła lekko czoło.
— Czego, najjaśniejsza pani?
— Postanowień pokoju. I czy on zostanie dotrzymany przez mojego męża... — westchnęła. — Luksemburska krew w nim wrze, krew gwałtowna i ognista. — Zerknęła kątem oka na przyjaciółkę. Ubrana w purpurową, obszytą wilczym futerkiem suknię, głęboko odetchnęła. Włosy, upięte w siatkę, spływały Marii po ramionach, tworząc lekkie fale z powodu noszonego na noc warkocza. Zwróciła twarz w kierunku okna, zza którego wyglądało szare, jesienne niebo, kontrastujące ze złotymi i pomarańczowymi liśćmi, będącymi na drzewach.
— Ty, pani, jesteś strażniczką pokoju — przemówiła Zofia, odkładając robótkę, wstając i podchodząc do swej pani. — Z panią Jadwigą. Nie należy się martwić.
Maria spojrzała na nią. W jej oczach można było wyczuć niepokój. Zluzowała lekko zacisk szczęki, a jej twarz, bladą niczym śnieg w zimie, rozjaśnił delikatny uśmiech. Otworzyła usta, jednak po chwili je zamknęła, zapominając, co chciała powiedzieć. Skierowała oczy na swój pierścień z ametystowym oczkiem, a potem złączyła dłonie na piersi. Wyminęła Zofię i poczęła ponownie przechadzać się po komnacie.
— Powiedziałam ci wszystko, Zofio. Lęk sprawia, że moje serce trzepocze jak ptaszek w klatce. Tak się nawet nie bałam, kiedy Zygmunt przychodził raz pierwszy do mej alkowy... — Po krótkiej przerwie, dodała: — Ja nie chcę wojny między Polską a Węgrami. Nie między królestwami, którymi rządził mój wielki ojciec.
Nádasdy kiwnęła głową.
— Rozumiem. Nikt by nie chciał naruszenia dziedzictwa króla Ludwika...
Wtem drzwi komnaty się otworzyły, a w ich podwojach pokazała się Erzsébet Morzsinay. Zgrabnie dygnęła, skłaniając przy tym głowę. Gdy wyprostowała się, milczała, ale Maria natychmiast zrozumiała, że dwórka ma coś do przekazania.
— Mów.
— Król Zygmunt posłał gońca. Nie dalej, jak za trzy pacierze, wróci do Budy.
Maria przez chwilę przypatrywała się Morzsinay rozszerzonymi oczami. Z oblicza królowej na moment odpłynął kolor wszelki, lecz zaraz się pojawił. Andegawenka zamrugała, zaciskając palce lewej dłoni na prawej. Po chwili wolno potaknęła.
