Mroki średniowiecza ukrywają wiele historii, które pragną być odkopane... Pokrętny los wciąż kręci się kołem, a Korona Świętego Stefana przechodzi z głowy na głowę, wraz z ciężarem władzy, jaki niesie...
Schyłek wieku XIV na Węgrzech to czas anarchi...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Na zachód oczy skierowane
Buda, luty 1389
Bladoszary wstał dzień, przykryty chmurami i prószącym śniegiem za oknami pałacu. Śnieżna kołderka przykrywała dachy domów dworzan, mury zamkowe, ogrody królewskie. Mgła spowiła okolicę, a światło stało się nikłe, zupełnie inne od złotych niczym korona czy słońce świec. Zygmunt wyciągnął się na krześle, nieco zmrużając oczy i unosząc podbródek, by golibroda mógł sięgnąć brzytwą do jego szczupłej szyi. Zdrapywał on jego dwudniowy, maleńki i rdzawy zarost. Siedział przy oknie, stukając palcami o podłokietnik.
Można by powiedzieć, że jeszcze był pogrążony w półśnie, oddychał spokojnie i wodził przymrużonymi oczami po sklepieniu pomieszczenia. Naraz drzwi się rozwarły, a w nich pokazał się wierny Węgrom Polak — Ścibor ze Ściborzyc¹ z jakimś chłopaczyną, chudym i ściskającym w dłoni czapkę. Pacholik skłonił jasnowłosą głowę, a zaraz skłonił się Ścibor. Zygmunt zerknął na nich kątem oka, na tyle, na ile pozwalał mu uwijający się przy nim golibroda.
— Mówcie — rozkazał, a jego palce nadal uderzały lekko o podłokietnik krzesła.
— Ja z Czech, panie — rzekła chłopina, zdało się strwożonym, wzrokiem obserwując sylwetkę Luksemburczyka. Wtenczas sługa Luksemburga kończył zdrapywanie z jego twarzy zarostu.
— I? — sarknął Zygmunt przez zęby, zdradzając zniecierpliwienie.
— To jeden ze szpiegów — zabrał głos Ścibor, wlepiając ciemne oczy w sylwetkę swego pana. Zygmunt, przeciągnąwszy się nieco i odsyłając gestem sługę, pochylił się i spojrzał na młodziana. Po chwili wybuchnął śmiechem gromkim i melodyjnym.
— On? Szpiegiem? — zapytał, opanowując wesołość.
— Tak, panie. — Chłopaczyna nagle przestał ściskać w dłoniach czapkę i stał się odważniejszy, wbijając wzrok w monarchę. — Król Wacław... Wasz brat... Zakochany.
Zygmunt zatrzymał się w geście, miał bowiem opaść powoli na oparcie krzesła, lecz naraz się wyprostował i zmierzył młodzianka okiem ciekawym, błyszczącym od łaknienia nowej wiedzy. Oczy króla wbiły się w chłopca, a on sam brew uniósł, uśmiechając się półgębkiem.
— Zakochany? — powtórzył. — Jakżeż to?
— Och, szczebiocze o wybrance niczym skowronek, a jaki zły, gdy ktoś mu głowę zawraca... — przemówił chłopiec z ironicznym uśmieszkiem. Król Węgier zamyślił się nieco, łącząc ze sobą palce obu dłoni. Wstał z krzesła, a przysiadł przy stole, wbił nagle wzrok w swych podwładnych, aż w końcu rzekł:
— Porywczy był zawsze. Bardziej od ojca. — Machnął ręką. Po chwili rozkazał: — Ściborze, zostaw nas.
Polak wyszedł, uprzednio głowę skłaniając. Młodzian, usłyszawszy zamknięcie drzwi, wyprostował się, stał się bardziej pewny siebie. Spojrzał odważnie na swojego pana, który na to krzywo się uśmiechnął.
