Through The Dark

67. We can't eat, we can't sleep until we make them scream defeat

       We can't eat, we can't sleep

Until we make them scream defeat

Kornelia

      Louis wysłał ludzi, by przeczesali najbliższy teren, w którym mogli znajdować się Milena i Harry, a sam zmusił mnie, bym wróciła z nim do Anglii.

       - Nie ma sensu, żebyśmy tu zostawali - mruknął, wpychając niedbale rzeczy do swojej walizki. Stałam za nim, próbując przekonać go, by nie wyjeżdżać. By uratować naszych przyjaciół. 

       - Z jego kasą i dojściami pewnie jest już w innym kraju razem z całą swoją świtą - dodał i odwrócił się do mnie, pocierając dłonią czoło. Podeszłam do niego wolnym krokiem i objęłam w pasie, przytulając się mocno. Odpowiedział natychmiast, zamykając mnie szczelnie w swoim uścisku. 

       - Znajdziemy ich - szepnął w moje włosy, a ja kiwnęłam tylko głową, zaciskając powieki. 

       Ze spuszczonym wzrokiem zapukałam w drewniane drzwi apartamentu na najwyższym piętrze jednego z wieżowców w centrum Londynu. Czarny karabin ciążył mi w dłoni, jak największe brzemię. Przez kilka chwil nie odpowiedziało mi nic, prócz ciszy, ale wreszcie usłyszałam przytłumione "momencik!" i sekundę później przed moimi oczami stanęła uśmiechnięta Sylvia. Białe zęby błysnęły w świetle zachodzącego, za oknem korytarza, słońca, ale kąciki ust zaczęły opadać powoli, gdy dziewczyna zobaczyła moją bladą, smutną twarz. 

       Bez słowa wyjaśnienia podałam jej karabin Zayna, a ona odebrała go w równie ciężkim milczeniu i  przytuliła do piersi, jakby był zwykłym pluszakiem. W jej oczach zebrały się łzy, ale dzielnie dusiła w sobie płacz. Zareagowała zupełnie inaczej od Caroline. Była opanowana, cicha i spokojna. Kiwnęła głową ze zrozumieniem i uśmiechnęła się ponuro przez łzy. 

       - Dziękuję - szepnęła, przez co musiałam odwrócić wzrok. Sama zgłosiłam się, by być tą od złych wiadomości. Czułam, że żaden z chłopców nie byłby w stanie odpowiednio się zachować, a Phoebe wciąż przeżywała małą osobistą żałobę po śmierci Luke'a. Był, jaki był, ale ta dziewczyna w pewnym momencie swojego życia oddała mu serce. 

       - Przykro mi - powiedziałam cicho. Zamierzałam się odwrócić i wycofać, ale Sylvia nagle chwyciła moje ramię. 

       - Jak... jak poszło? - zapytała, lecz jedyne na co mogłam się zdobyć to pokręcenie głową. Moje oczy, podobnie jak jej, zaszły łzami

       - Czy ktoś jeszcze...

       - Tylko Hemmings - odpowiedziałam pospiesznie. Usta Sylvii ułożyły się w malutkie "o", gdy kiwnęła nieznacznie głową.

       - Jak Phoebe się trzyma? - zamrugałam szybko, niepewna, czy Sylvia pytała poważnie. Właśnie dowiedziała się o śmierci swojego chłopaka, a mimo to martwiła się o samopoczucie swojej koleżanki. Czy to oznaczało dobroć jej serca, czy może początek szaleństwa, w które wcześniej wpadła Caroline?

       - Ona... Radzi sobie. Jest przygnębiona, ale się nie poddaje. - powiedziałam niepewnie, przyglądając się uważnie każdej reakcji, jaką mogłam wywołać w brunetce. Zauważyła to, bo uśmiechnęła się słabo i pogłaskała nieświadomie karabin.

       - Spokojnie, Kornelia. Nie rzucę się w wir narkotyków, jak Caroline, dam radę - oznajmiła, patrząc na mnie uspokajająco. Wypuściłam ciężko powietrze z płuc.