Προσωπικός Γυμναστής

ΜΕΡΑ 75

Το πλοίο έχει σαλπάρει για Σαντορίνη. Με τον Μάρκο καθόμαστε στην VIP μεριά. Αυτός διαβάζει ένα βιβλίο κι εγώ λύνω σταυρόλεξα. Δεν ακούγεται τίποτα τριγύρω παρά κάτι παιδιά Γιαπωνέζων που ανεβαίνουν στους καναπέδες. Κοιτάω έξω απ' το παράθυρο την θάλασσα να περνάει γρήγορα μπροστά μου, σαν να αφήνω τα πάντα πίσω. Τα προβλήματα, την οικογένεια, τους φίλους, τους εχθρούς...τον Αντώνη...

Με τον Μάρκο, δεν ανταλλάξαμε πολλές κουβέντες, σαν κάτι να μας τρώει. Μετά την τελευταία μας συζήτηση σχετικά με τον Αντώνη, που του είπα ότι ανήκει στην φαντασία μου και δεν είναι αληθινό, ο Μάρκος φαίνεται λίγο πικραμένος. Ίσως να παρεξηγήθηκε βλέποντας τον εαυτό του σαν συμβιβασμό για μένα. Μήπως όντως συμβιβάζομαι τελικά ή θέλω πραγματικά να προσπαθήσω κάτι μαζί του; Θα μάθω λογικά στο νησί.

Φτάνουμε λοιπόν στην Σαντορίνη. Το μόνο που φαίνεται απ' το λιμάνι είναι κάτι τερατώδη βράχια. Ένα ξερό νησί χωρίς ζωή. Όταν βγαίνουμε ένα κύμα ζέστης μας επιτίθεται κι ένας χαμός επικρατεί από κόσμο που ψάχνουν να βρουν τον δρόμο τους. Νιώθω ότι ήρθα σ' ένα χάος, σε μια ζωντανή κόλαση χωρίς επιστροφή.

Παίρνουμε ένα ταξί τελικά που βρήκε ο Μάρκος και φεύγουμε για το εξοχικό του. Όταν ανεβαίνουμε τους βράχους, η θέα εξελίσσεται δραματικά. Είναι καταπληκτικά από κει πάνω, βλέπω το απέραντο πέλαγος καθώς και κάποια νησάκια κοντινά. Έχουμε μείνει να κοιτάμε, ενώ συνάμα φοβάμαι και λίγο καθώς τα ύψη δεν είναι και ο καλύτερος μου φίλος.

Μπαίνουμε επιτέλους στην Οία, ένα χωριό με πολύ κόσμο, κυρίως τουρίστες και μπαίνουμε στο εξοχικό του Μάρκου. Αυτή η πόλη φημίζεται για το φοβερό ηλιοβασίλεμα, ότι δηλαδή εκεί είναι το κατάλληλο σημείο να το απολαύσεις σ' όλο του το μεγαλείο.

Το σπίτι είναι μεγάλο σχετικά με τρία υπνοδωμάτια. Φυσικά οι τοίχοι λευκοί όλοι με διακόσμηση παραδοσιακή. Το σαλόνι τεράστιο, μ' έναν γωνιακό καναπέ και έναν ξύλινο διθέσιο με λευκά και μπλε μαξιλάρια ο ένας απέναντι απ' τον άλλον. Ανοιχτό μπλε είναι και τα παράθυρα και η πόρτα, η οποία βγάζει κατευθείαν στην αυλή, όπου βρίσκεται η πισίνα με τις ξύλινες καρέκλες και το ξύλινο τραπέζι. Μα τι υπέροχη θέα της θάλασσας και των λευκών σπιτιών, ακόμα και ο ουρανός φαίνεται σαν να μην τελειώνει, και είναι καταγάλανος χωρίς ούτε ίχνος από σύννεφο.

Αμέσως αμέσως αφήνουμε τα πράγματά μας στα δωμάτιά μας, αφού ο Μάρκος μου δείχνει τα βασικά του σπιτιού και βάζουμε τα μαγιό και βουτάμε στην πισίνα, να ξεβγάλουμε από πάνω μας την ταλαιπωρία των 5,5 ωρών στο πλοίο και τον ξηρό καύσωνα του νησιού. Η αλήθεια είναι ότι θα 'θελα ένα δεντράκι για σκιά, αλλά το ψηλότερο δέντρο εκεί είναι ο θάμνος και μάλιστα με αγκάθια.