Προσωπικός Γυμναστής

ΜΕΡΑ 03

Πήγαμε απόψε στην αγαπημένη μου καφετέρια στο Ηράκλειο, πολύ ιδιαίτερη, με διακόσμηση που θυμίζει 80's και χωρίς πολύ κόσμο. Οι καφέδες σερβίρονται σε βαζάκια και είναι διάσημο το μέρος για τα υπέροχα βαφλάκια με τις καταπληκτικές και ιδιαίτερες γεύσεις, όπως Kinder Bueno και Red Velvet.

Πήγα πρώτη με τον Ηλία και τώρα περιμένουμε τους άλλους για το αποχαιρετιστήριο πάρτι. Η σχέση μου με τον Ηλία είναι κάπως περίεργη μετά τη χθεσινή μας συνεύρεση. Σίγουρα κάτι έχει αλλάξει, αλλά παρόλαυτα, ακόμα με λέει "καραμέλα" κι ακόμα μ' αρέσει σαν άντρας. Η εμπειρία μου μαζί του είναι σίγουρα μοναδική και πιστεύω με τον καιρό, θα τον ερωτευτώ το ίδιο με τον Αντώνη.

Καταφτάνει η Μαρία με τον Μάρκο και μας χαιρετάνε. Κάθονται απέναντί μας και αμέσως η Μαρία χώνει το χέρι της στο πρόσωπό της ώστε να δω το νέο της δακτυλίδι. Είναι ένα ασημένιο δακτυλίδι με μια μικρή διαμαντένια πεταλούδα. Φαίνεται πανάκριβο και πανέμορφο! 

"Απίστευτο! Και είναι το πιο πρωτότυπο δακτυλίδι αρραβώνων, συγχαρητήρια, παιδιά!" τους λέω και με κοιτάνε, λίγο αμήχανα. "Δεν είναι αρραβώνων, είναι κάτι σαν σύμβολο της αγάπης μας, ώστε όταν το κοιτάω να ξέρω ότι κάποιος με αγαπάει και με σκέφτεται. Και επίσης συμβολίζει την καλή τύχη, αλλά φαντάζομαι το ξέρεις" λέει η Μαρία.

"Είναι πανέμορφο πάντως" σχολιάζω. "Μου φαίνεται απίστευτο πώς πέρασε ο καιρός..." λέει ο Μάρκος κοιτώντας με από πάνω μέχρι κάτω. "Έφτασες τον στόχο σου, ε;" με ρωτάει ο Μάρκος και γνέφω θετικά. "Φαίνεται, είδα και την φωτογραφία σου στον τοίχο του γυμναστηρίου" λέει ο Μάρκος. "Κι εσύ, Μάρκο, δεν έχεις καμία σχέση με αυτό που ήξερα" του λέω.

"Ο Φίλιππος ξέρουμε τι απέγινε;" ρωτάω την Μαρία, ενώ ο Μάρκος δεν φαίνεται και πολύ χαρούμενος που ακούει γι' αυτόν. "Απ' ό,τι ξέρω, μετακόμισε στην Γενεύη τελικά όπου είναι ο πατέρας του και τον βοηθάει στην επιχείρησή του" λέει η Μαρία.

"Τι επιχείρηση έχει;" την ρωτάω. "Κάνει ξύλινα έργα. Φαντάζομαι φτιάχνει αγάλματα, καρδούλες, ζωάκια από ξύλο, βαρκούλες..." λέει η Μαρία και την κοιτάμε όλοι. "Είναι ξυλουργός..." μεταφράζει ο Μάρκος και εγώ με τον Ηλία κοιτιόμαστε και γελάμε.

Ύστερα μπαίνει ο Νίκος και κάθεται μαζί μας. Είναι φρεσκοκουρεμένος και ξυρισμένος και φοράει νέα ρούχα, τελείως διαφορετικά από τα αθλητικά που τον είχαμε συνηθίσει. "Τι έγινε, Νίκο, όλα καλά;" τον ρωτάω, ενώ έρχεται ο σερβιτόρος να παραγγείλουμε.