Προσωπικός Γυμναστής

ΜΕΡΑ 67

Ο Μάρκος βγαίνει απ' το βαν και τρέχει στην είσοδο του κτιρίου, όπου η Ελπίδα του δίνει την κάρτα-κλειδί. Στη συνέχεια μπαίνει μέσα και ανεβαίνει στον τελευταίο όροφο. Την ίδια ώρα η Ελπίδα με την Μαρία επιστρέφουν στο βαν.

«Yatta!!!» φωνάζει η Ελπίδα και την κοιτάω, μπερδεμένη. «Τα καταφέραμε...» λέει και κάθεται δίπλα μου. «Αχ ήταν τόσο ωραία, να το ξανακάνουμε!» λέει η Μαρία. «Μπράβο σας πάντως, ήσασταν φοβερές. Και το κόλπο που σκέφτηκες, Μαρία, να σκοντάψεις τέλειο» της λέω. «Ναι, δεν σκόνταψα καταλάθως όχι! Ήταν στο κόλπο» λέει καθώς τρίβει τον πισινό της απ' τον πόνο.

«Κι εγώ ήμουν τέλεια, έτσι;» λέει η Ελπίδα, και την κοιτάω με νόημα. «Μόνο το φιλί να μην έδινες...ήταν λίγο υπερβολικό» της λέω. «Ε μα αφού μπήκα στον ρόλο, αγάπη μου, τι να κάνω; Νομίζεις ήθελα εγώ; Αν και είχε ωραία χειλάκια. Και δε ξέρω αν το πρόσεξες, αλλά πρέπει να έχει καλό χαρακτήρα και έντονη προσωπικότητα» μου λέει. «Πού το είδες αυτό, Ελπίδα μου, όταν σου χούφτωνε τον κώλο; Έλα Παναγία μου, είσαι κλινική περίπτωση. Σκάσε τώρα να δούμε τι γίνεται με τον Μάρκο. Πολλή ησυχία έχει εκεί έξω, κι έχουν μείνει μόνο 7 λεπτά για να ανοίξουν οι κάμερες...» λέω και παίρνω μήνυμα απ' τον Μάρκο.

«Είμαι στον υπολογιστή της Κίρκης, σου στέλνω τα αρχεία σε λίγο» διαβάζω. «Τέλεια, μπράβο ρε Μάρκο, άρχοντας!» λέω και πετάγεται η Μαρία: «Μάρκομαν to the rescue! είναι καλούλης μωρέ και έξυπνος. Νομίζω θα ταιριάζαμε, φαντάζεστε ένα παιδί με την δική του ομορφιά και την δική μου εξυπνάδα;» και την κοιτάμε κι οι δυο.

«Όχι, άσε, δε θέλω να το φανταστώ» της λέω. «Αυτό δεν θα ήταν παιδί, τελετάμπις θα ήταν» λέει η Ελπίδα κι η Μαρία σκάει στα γέλια. «Λατρεύω τελετάμπις, πάντα ήμουν ερωτευμένη με τον μωβ, μέχρι που ντύθηκε ο αδερφός μου στις αποκριές και μου κατέστρεψε τα όνειρα όλα» λέει κι αρχίζει να κλαίει δυνατά. «Πιο σιγά ρε, πας καλά; Έλεος εδώ μέσα!» λέω. «Εγώ ήμουν ερωτευμένη με τον Χάρβεϊ απ' την Σαμπρίνα την μικρή μάγισσα. Θα του καθόμουν άνετα πάνω στο skateboard, πρέπει να είναι πολύ βιτζιόζικο μωρό» λέει η Ελπίδα καθώς αναστενάζει κι εγώ πιάνω το κεφάλι μου να μην εκραγεί απ' αυτά που ακούω.

Ξαφνικά ο υπολογιστής παγώνει και οι κάμερες ανάβουν. «Ωχ τι έπαθε; Ρε δεν λειτουργεί το σύστημα!!!» λέω πανικοβλημένη και παίρνω τηλέφωνο τον Μάρκο. Δεν το σηκώνει. «Αχ Θεέ μου, λες να τον έπιασε ο τρίτος φρουρός;» λέω, ανήσυχη και αποφασίζω να μπω κι εγώ στο κτίριο. «Ελπίδα, αν δεις κανέναν να μπαίνει, πάρε με τηλέφωνο αμέσως. Πάτα αυτό το κουμπί μήπως και κλείσουν πάλι οι κάμερες» της λέω και φοράω την κουκούλα.