Προσωπικός Γυμναστής

ΜΕΡΑ 74

Ξύπνησα στις 8 το πρωί και άρπαξα το πρόγραμμα. Ο Μάρκος είχε ήδη ξυπνήσει και έκανε εμετό στην τουαλέτα. Πήγα κι έστυψα πορτοκαλάδες και έφτιαξα καφέδες και φρούτα. «Μάρκο, είσαι καλά;» φωνάζω και έρχεται. Φαίνεται τελείως χάλια, πάνλευκος σαν ζάχαρη.

«Έλα να φας λίγο και να πιείς καφέ, γιατί πρέπει να ετοιμαστούμε, έχουμε να κάνουμε wind surfing στις 11 με έναν κύριο Νίκο» του λέω και παίρνουμε πρωινό. «Γιατί δεν πάμε απλά να κάνουμε ένα μπανάκι στη θάλασσα, να κολυμπήσουμε και μετά να πάμε να φάμε σε μια τέλεια ταβέρνα;» μου λέει και τον κοιτάω, πεισμωμένη.

«Καλά, αφού πρέπει να ακολουθήσουμε το πρόγραμμα του Αντώνη...» μου λέει, εκνευρισμένος. «Μα κι εσύ μου είχες πει ότι θα γυμναζόμαστε όταν θα έρθουμε εδώ. Κι είμαστε πολύ τυχεροί που ο Αντώνης μίλησε με τόσο κόσμο» του λέω και αυτός κουνάει το κεφάλι του υποτιμητικά. «Βέβαια, τι τύχη κι αυτή» μου λέει και δαγκώνει ένα μήλο.

Αφού ετοιμαζόμαστε, βγαίνω στον δρόμο και με ακολουθεί ο Μάρκος. «Πού πας, η στάση είναι από εδώ» μου λέει. «Μα θα περπατήσουμε εκεί» του λέω και γουρλώνει τα μάτια. «Πας καλά; Το Καμάρι είναι πολύ μακριά, Μαρτίνα! Θα φτάσουμε του χρόνου!» μου λέει. «Θα περπατήσουμε τουλάχιστον μέχρι τις επόμενες τρεις στάσεις» του λέω και προχωράω στον κεντρικό δρόμο.

Έχουν περάσει 40 λεπτά που είμαστε στον δρόμο, και τα αυτοκίνητα περνάνε ξυστά από δίπλα μου αφού δεν υπάρχει πεζοδρόμιο και κάθε τρεις και λίγο η καρδιά μου σταματάει ειδικά όταν περνάει νταλίκα ή λεωφορείο. Ο Μάρκος πίσω μου γκρινιάζει, «Πέρασαν ήδη δυο λεωφορεία, σε παρακαλώ, ας πάρουμε το επόμενο!».

«Όχι, Μάρκο! Δε λέω, κι εγώ έχω πεθάνει αλλά πρέπει να το κάνουμε! Πώς θα φύγει η κοιλιά νομίζεις;» τον ρωτάω. «Με πλαστική; Αν θες σου κάνω δώρο και σένα μία» μου λέει. «Όχι, ευχαριστώ, θέλω να κάνω μπάνιο τον Αύγουστο και επιπλέον δεν παίρνω άλλα χάπια στη ζωή μου. Ειδικά τόσο βαριά όσο η κορτιζόνη!» του λέω.

Τελικά, με τα πολλά, παίρνουμε λεωφορείο μιας και δεν είχα άλλη ανάσα και θα αργούσαμε πολύ, και φτάνουμε στο Καμάρι. Πανέμορφη κωμόπολη, καμία σχέση με το υπόλοιπο της Σαντορίνης. Βρίσκουμε τον κύριο Νίκο, τι κύριος δηλαδή; Είναι στην ηλικία του Αντώνη, γύρω στα 27 με 28. Καστανόξανθος με γαλάζια μάτια, υπέροχο κορμί surfer και ηλιοκαμένος στο φουλ, ντυμένος με μια ολόσωμη μαύρη στολή.

«Η Μαρτίνα;» με ρωτάει. «Ναι, κι ο Μάρκος» του λέω. «Χάρηκα, καλωσήρθατε στο νησί! Μου είπε ο Αντώνης για το πρόγραμμά σου, ελπίζω να το τηρήσεις, αλλά και να περάσεις καλά» μου λέει και γνέφω. Αρχίζουμε λοιπόν το μάθημα αφού πρώτα μας δίνει μαύρες στολές να φορέσουμε.