Προσωπικός Γυμναστής

ΜΕΡΑ 44 🔥⛔🔥

Το δεύτερο μάθημα πήγε ακόμα καλύτερα σήμερα, έχω ήδη αρχίσει να μαθαίνω το ταγκό λες και μου βγαίνει φυσικά. Το μόνο που μου τη σπάει είναι που πρέπει να χορεύουμε πλέον με τους παρτενέρ μας. Εντάξει βέβαια ο Ηλίας δεν είναι το ίδιο μαλάκας με τότε, φαίνεται να έχει μεγαλώσει, να έχει ωριμάσει, βέβαια είναι ακόμα πιο μεγάλο ψώνιο και έχει διατηρήσει το σαρκαστικό του χιούμορ.

Μετά το μάθημα, μου ζήτησε ο Ηλίας να πάμε για καφέ να τα πούμε. Προσπάθησα να το αποφύγω αλλά δεν κατάφερα να βρω μια δικαιολογία που να μην φωνάζει "Ακόμα σε μισώ που με παράτησες γιατί πάχυνα". Πήγαμε λοιπόν σε μια vegan καφετέρια στο κέντρο και ήπιαμε δύο smoothies με φράουλες, σπανάκι και σπιρουλίνα. Απαίσια στη γεύση παρεμπιπτόντως αλλά υγιεινά. "Και τον θες ακόμα αυτόν τον Αντώνη;" με ρωτάει ο Ηλίας και αργώ λίγο να απαντήσω. "Δεν ξέρω, ναι, τον σκέφτομαι ακόμα αλλά δεν ξέρω τι μπορεί να κάνω. Δεν ξέρω αν μπορώ να τον εμπιστευτώ" του λέω. "Για μισό λεπτό, αν αυτός ήταν ψυχάκιας και έκανε όλα αυτά που έκανε, γιατί να σου στείλει τις μαργαρίτες και να θέσει τον εαυτό του στους ενόχους;" με ρωτάει. "Οι μαργαρίτες ενοχοποιούσαν την Μαργαρίτα, Ηλία, δεν προσέχεις. Το γεγονός ότι ο Αντρέας Κ. έστειλε απ' το γυμναστήριο ενοχοποιεί τον Αντώνη και τους άλλους" του λέω.

Όλως τυχαίως, περνάνε από δίπλα μου η Ελπίδα με τον Νίκο κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου. Γουρλώνω τα μάτια. Όταν η Ελπίδα με κοιτάει έρχεται προς το μέρος μας, κατάπληκτη. "Κάποιος να μου αγοράσει μια γλώσσα γιατί έχω μείνει άφωνη! Ο Ηλίας Λεγάκης με την Μαρτίνα;" λέει η Ελπίδα. "Ελπίδα! Κι ήλπιζα να μην μ' αναγνωρίσεις με τα γένια" της λέει και δίνουν τα χέρια. "Πλάκα μου κάνεις; Δεν θυμάσαι που παίξαμε μαζί στην Χριστουγεννιάτικη γιορτή και ήσουν ο Άη Βασίλης;" λέει η Ελπίδα. "Νίκο, πώς κι από δω;" ρωτάω χαλαρά. "Είπαμε να πάμε μια βόλτα. Πώς είσαι;" με ρωτάει ενώ καταλαβαίνω την νευρικότητά του. "Όλα καλά, εδώ τα λέω μ' έναν πρώην μου" του λέω. "Θα σε πάρω μετά να μιλήσουμε" λέει η Ελπίδα, "Σου 'στειλε κανένα μήνυμα ο...;" με ρωτάει και κουνάω το κεφάλι μου αρνητικά κοιτώντας τον Νίκο, καχύποπτα.

Αφού φεύγουν λοιπόν συνεχίζουμε να πίνουμε τα smoothies μέσα σε μια άβολη σιωπή. Ο Ηλίας με κοιτάει περίεργα και αυτά τα καταπράσινά του μάτια με κάνουν να αναλογίζομαι την στιγμή που τον είχα ερωτευτεί πρώτη φορά. "Θυμάσαι γιατί χωρίσαμε;" με ρωτάει και μου πέφτει το smoothie. Η έρωτηση αυτή με επανέφερε στην πραγματικότητα. Μου θύμισε πόσο μαλάκας ήταν και πόσο μου κόστισε ο χωρισμός μας. "Ναι, δεν είναι κι εύκολο να το ξεχάσω" του λέω και σηκώνομαι, συγχισμένη, έτοιμη να φύγω και σηκώνεται κι αυτός και με σταματά. "Περίμενε, Μαρτίνα! Σε παρακαλώ, μην φύγεις. Τόσα χρόνια που περάσανε, δεν βρήκα καμία τόσο καλή όσο εσένα, ξέρεις. Κατάλαβα πόσο βλάκας ήμουν και θέλω ταπεινά να σου ζητήσω συγνώμη, έστω κι αν είναι αργά. Ίσως και να ξαναπροσπαθούσαμε τώρα που είμαστε κι οι δυο πιο ώριμοι και ξέρουμε τι θέλουμε;" μου λέει και σκαλώνω για λίγο. "Έχεις δίκιο" του λέω, "Είναι πολύ αργά" και φεύγω.