Προσωπικός Γυμναστής

ΜΕΡΑ 53

Το Facebook είχε γεμίσει με μηνύματα συμπόνιας. Εγώ απλά κοιτούσα το λάπτοπ, ξαπλωμένη στο κρεβάτι, σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Μια επίπονη νύχτα πέρασε και φυσικά δεν κοιμήθηκα καθόλου.

Σηκώθηκα για λίγο γιατί άκουσα την εξώπορτα να ανοίγει. Ποιος να ήρθε τώρα; Κι άλλος μακρινός συγγενής; Πηγαίνω κι ανοίγω λίγο την πόρτα και βλέπω τον θείο Κώστα, ο οποίος δεν αφήνει από την αγκαλιά του την μαμά. Ύστερα της ψιθυρίζει λίγα λόγια όσο αυτή κλαίει κι εγώ εξοργίζομαι και αηδιάζω από την εικόνα που βλέπω μπροστά μου.

Χθες το βράδυ που με έφερε σπίτι ο Αντώνης από το νεκροταφείο, όταν είδα ότι έφυγε, βγήκα πάλι έξω και έτρεξα στο περίπτερο. Αγόρασα πάμπολλες σακούλες με πατατάκια και γαριδάκια, σοκολάτες και αναψυκτικά.

Καθώς επέστρεφα και έβλεπα τις αμαρτίες στη σακούλα σκεφτόμουν ότι όλα εδώ τελείωσαν. Όλες οι προσπάθειές μου εδώ σβήνουν. Είμαι μια αποτυχία.

Έκρυψα όλες τις σακούλες κάτω από το κρεβάτι και έτσι, θυμωμένη με την μαμά και τον θείο, βγάζω μια σακούλα με πακοτίνια και τα καταβροχθίζω. Καθώς έφτανα στο τέλος της σακούλας άρχισα να κλαίω με την κατάστασή μου και να μετανιώνω που συνεχίζω να τρώω.

Αλλά αυτό δεν με σταμάτησε να ανοίξω κι άλλη σακούλα. Κι άλλη σακούλα. Και μετά κόκα-κόλα και σοκολάτες. Τα έτρωγα με τέτοιο πάθος σαν να ήταν τα τελευταία. Ή μάλλον σαν να τα έτρωγα για πρώτη φορά. Κάτι ανάμεσα στην αρχή και το τέλος δηλαδή, σαν να είναι όλη η ζωή μου.

Μετά το μετάνιωσα και ξάπλωσα στο κρεβάτι και έβαλα μια παλιά Disney ταινία που έβλεπα με τον μπαμπά. Συνήθως βλέπαμε την "Πεντάμορφη και το Τέρας" αλλά και τις "Αριστόγατες". Ποτέ δεν ήμουν μεγάλη φαν των 3D όπως οι συνομήλικοί μου, για κάποιον λόγο είχα και έχω δηλαδή κόλλημα με τις κλασικές ταινίες.

Μετά θα άκουγα μουσική όλη νύχτα, κυρίως μπαλάντες και κλασικά κομμάτια. Το βιολί με βοήθησε να εκφράσω τον πόνο μου πιο εύκολα γιατί ήταν σαν να μου γρατζούναγε την επιφάνεια της καρδιάς μου και να της καθάριζε από τη σκόνη που είχε κολλήσει πάνω της.