Προσωπικός Γυμναστής

ΜΕΡΑ 21 😭

Ταξιδεύαμε πίσω στην Αθήνα όλη νύχτα. Εγώ και τα παιδιά κοιμόμασταν πίσω ο ένας πάνω στον άλλον ενώ η μαμά με τον Κώστα οδηγούσανε εναλλάξ όταν ο ένας ήταν αρκετά κουρασμένος. Κατά τις 4 το πρωί, ξύπνησα λίγο γιατί άκουσα μια κόρνα από φορτηγό. Δεν μίλησα όμως, όλα ήταν σκοτεινά, μόνο τα φώτα του δρόμου φαίνονταν.

Οδηγούσε ο Κώστας και μιλούσε ψιθυριστά με την μαμά, η οποία κλαψούριζε. "Μην μ' εγκαταλείπεις τώρα..." της λέει αυτός και της κρατάει το χέρι τρυφερά. "Τα παιδιά έχουν μεγαλώσει πλέον και θα φύγουν σε λίγες μέρες. Η Μαρτίνα στη Θεσσαλονίκη, ο Στέλιος θα μετακομίσει με τον Αχιλλέα...γιατί να μη δώσουμε και σε μας μια ευκαιρία;" την ρωτάει κι η μαμά παίρνει το χέρι πίσω.

"Δεν είναι δίκαιο γι' αυτά, Κώστα. Έχασαν τον μπαμπά τόσο πρόσφατα και θα με μισήσουν πραγματικά. Πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι δεν πρόκειται να είμαστε μαζί ποτέ" του λέει και σκουπίζει τα δάκρυά της και την μύτη της. Ο Κώστας μένει σιωπηλός, κοιτώντας τον δρόμο. Ενώ είναι σκοτεινά, μπορώ να διακρίνω ένα δάκρυ να λαμπυρίζει στα γυαλιά οράσεως που φοράει όταν οδηγάει. Μια θλίψη με διαπέρασε σκεπτόμενη τι μπορεί να νιώθει εκείνη τη στιγμή. Πόσο πληγωμένος.

"Απλά θέλω μια θέση στην οικογένεια, Αθανασία...θέλω να σε προσέχω, να σε αγαπάω και να σε φροντίζω συνέχεια μέχρι να γεράσουμε μαζί. Να είμαι εκεί όταν πέφτεις, εκεί όταν χαίρεσαι, εκεί όταν τα παιδιά αποφοιτήσουν ή όταν παντρευτούν, όταν κάνουν το πρώτο τους παιδί. Θέλω να κάνω barbeque με όλη την οικογένεια μαζεμένη και να νιώσουμε κάτι που δεν είχαμε νιώσει ίσως και ποτέ. Την αληθινή ζεστασιά μιας οικογένειας" λέει ο Κώστας αλλά η μαμά δεν απαντάει. Έχω συγκινηθεί από τα λόγια του, παρόλο που έκανε τόσα κι αυτός. Κανείς δεν είναι τέλειος βέβαια και όλοι μας κάνουμε ηλίθια και απαίσια λάθη, αλλά όταν αγαπάμε...ξέρουμε να αγαπάμε αληθινά.

Έντεκα η ώρα το πρωί, και το κινητό μου αρχίζει και βουίζει. Βρίσκομαι στο δωμάτιό μου και νιώθω ότι το ταξίδι ήταν ένα όνειρο. Βλέπω τα μηνύματα, "Δώδεκα η ώρα έχουμε προπόνηση. Μην αργήσεις πάλι" μου έχει στείλει ο Αντώνης. "Καλημέρα και σε σένα..." μουρμουρίζω, νευριασμένη, στον εαυτό μου και ετοιμάζομαι με τα χίλια ζόρια. Πώς θα τον αντέξω σήμερα, μήπως έκανα ένα τεράστιο λάθος που τον ξαναπροσέλαβα σαν γυμναστή; Είναι προφανές ότι είναι ακόμα θυμωμένος που του έριξα το ποτό την Παρασκευή και γέλασα με την ψυχή μου όταν η Νάνσυ έπεσε στην πισίνα. Πώς θα το χειριστώ;