Προσωπικός Γυμναστής

ΜΕΡΑ 23

Η Μαρία τελικά είχε να κάνει κι άλλες χημειοθεραπείες κι έτσι είπα στον Ηλία να έρθει μαζί μου Θεσσαλονίκη. Κι αυτό μόνο και μόνο γιατί βαριέμαι την μαμά, να μου μιλάει τόσες ώρες ταξίδι. Βέβαια με τόσο χάλια διάθεση που έχω ούτε τον Ηλία θέλω να ακούσω. Όσο τον σκέφτομαι μαζί με την Ελπίδα και το παιδί του μου 'ρχεται να ξεράσω.

Έχει περάσει καμιά ώρα που ξεκινήσαμε, είναι περίπου 11 το πρωί, κι ακούμε μουσική στο αυτοκίνητο. Η μαμά μιλάει μόνη της δηλαδή με μας, ο Ηλίας σχολιάζει αυτά που λέει ενώ εγώ απλά κοιτάω από το παράθυρο, προσεύχομαι να φτάσουμε σύντομα. Ο Ηλίας με κοιτάει κάθε 10 λεπτά, να δει αν είμαι καλά και απλώνει το χέρι του επίσης πάνω στο δικό μου, αλλά το απορρίπτω. Ούτε που τον κοιτάω εγώ και φαίνεται αρκετά απογοητευμένος.

Κάνουμε στάση σ' ένα φαστφουντάδικο να ξεπιαστούμε και να φάμε κάτι. Η μαμά χαζεύει κάτι ρούχα στο δίπλα μαγαζί κι εγώ τρώω μια τυρόπιτα αποφεύγοντας τον Ηλία. "Θα μου μιλήσεις καθόλου;" με ρωτάει και τον κοιτάω, μπερδεμένη, "Τι εννοείς; Πώς δεν μιλάμε;" του λέω. "Με δουλεύεις; Μια ώρα έχει περάσει και δεν έχεις βγάλει μιλιά" μου λέει και μπουκώνομαι να μη μπορώ να απαντήσω. Αυτός κουνάει το κεφάλι του και ξεφυσάει, στεναχωρημένος. "Για να είμαι ειλικρινής, δεν περίμενα να με ξαναπάρεις τηλέφωνο. Και χθες που σε πήγα σπίτι, ούτε που με κοίταξες, απλά έκλεισες την πόρτα και εξαφανίστηκες" μου λέει και τελικά καταπίνω και προσπαθώ να βρω λόγια.

"Χρειάζομαι λίγο χρόνο, Ηλία, είμαι ακόμα πολύ σοκαρισμένη με όλα και...προσπαθώ να τα χωνέψω" του λέω, "Το ξέρω, είναι πολύ σοβαρό, θέλω να πω, εγώ κι η Ελπίδα ένα παιδί...αλλά πιστεύω το δώσαμε σε καλά χέρια" μου λέει. "Είσαι σίγουρος; Πού το ξέρεις;" τον ρωτάω. "Ήταν μια πολύ καλή κυρία. Αυτή είχε ήδη ένα παιδί αλλά μετά κάτι έπαθε και δε μπορούσε να κάνει άλλο" μου λέει. "Πρόωρη ανεπάρκεια των ωοθηκών μήπως;" τον ρωτάω και γνέφει, έκπληκτος. "Το ξέρεις;" με ρωτάει. "Φυσικά και το ξέρω, η θεία μου είχε πάθει παλιά και υιοθέτησε κι αυτή. Και ξέρω πόσο δύσκολο είναι, Ηλία, αλλά...δεν σκέφτηκες ποτέ να γνωρίσεις το παιδί σου; Να δεις πώς είναι; Εγώ δεν θα άντεχα να ξέρω ότι έχω ένα παιδί εκεί έξω" του λέω και φαίνεται σκεπτικός.

Η μαμά μας κάνει νόημα να φύγουμε κι έτσι αφήνουμε την συζήτηση και μπαίνουμε στο αυτοκίνητο. Βάζει μπρος, και σβήνει. "Μαμά;" την ρωτάω, ανήσυχη κι εκείνη προσπαθεί και προσπαθεί να βάλει μπρος. "Τι να έπαθε;" αναρωτιέται, θυμωμένη και βγαίνουμε κι ανοίγει ο Ηλίας το καπό να δει. "Πρέπει να είναι η προθέρμανση. Πότε κάνατε τελευταίο service;" ρωτάει ο Ηλίας κι η μαμά με κοιτάει, σαν να περιμένει απάντηση από μένα. "Κανέναν χρόνο; Ο πατέρας της έκανε συνήθως τα καλοκαίρια..." του λέει, φοβισμένη. "Και πώς φτιάχνεται αυτό, παιδί μου, ξέρεις;" ρωτάει κι ο Ηλίας την κοιτάει, απογοητευμένος. "Σε συνεργείο. Και θα το κρατήσουν λογικά για καναδυό ημέρες να δουν αν έχει κι άλλα προβλήματα. Πρέπει να το κάνετε service πιο συχνά" λέει κι εγώ ξεφυσάω. "Ωραία, τι κάνουμε τώρα; Πάρε αν είναι την οδική βοήθεια κι επιστρέφουμε Αθήνα" λέω στην μαμά κι αυτή τότε αστράφτει από μια ιδέα. "Λοιπόν, καλώ την οδική βοήθεια αλλά...δεν επιστρέφουμε. Θα πάμε με άλλο αυτοκίνητο" λέει και αρχίζει να καλεί τηλέφωνα και πάει πιο κει.