Προσωπικός Γυμναστής

ΜΕΡΑ 01

Έκατσα για τελευταία φορά με την μαμά και τον Κώστα και φάγαμε στην τραπεζαρία μεσημεριανό. Η μαμά παραμιλάει για το τι θα πρέπει να προσέχω στη Θεσσαλονίκη, τι να κάνω, τι να μην κάνω, κι εγώ απλά περιμένω υπομονετικά να τελειώσει τον μονόλογο της τρέλας.

Ο Κώστας από την άλλη μου έδωσε μια κάρτα πιστωτική και μου είπε επίσης τι να προσέχω, τι να μην κάνω, να μην υπερβαίνω το όριο, κλπ. Είναι ωραίο να νιώθω ότι έχω οικογένεια που με προσέχει, ή μάλλον να με υπερπροσέχει αλλά τώρα θέλω επιτέλους να ζήσω μόνη μου και να τα καταφέρω μόνη μου.

Επιστρέφω στο δωμάτιο και βλέπω στην γωνία πεσμένο το ημερολόγιο του προγράμματος αδυνατίσματος. Πηγαίνω και σκίζω τη τελευταία σελίδα και μένει η ΜΕΡΑ 1 με την σημείωση "Τα κατάφερες" από κάτω. Χαμογελάω, ενθυμούμενη την μέρα που το είχα γράψει, καθώς δεν το πίστευα με τίποτα ότι θα τα κατάφερνα. Πίστευα ότι θα ήμουν χειρότερα όταν θα φτάναμε σε αυτήν την μέρα.

Παίρνω λοιπόν έναν μαρκαδόρο και διαγράφω τη σημείωση και γράφω από κάτω "Τα καταφέραμε", μ' ένα πικρό χαμόγελο στο πρόσωπο. Περίμενα, μετά την ζωντανή μετάδοση στο δημαρχείο να με έπαιρνε τηλέφωνο ο Αντώνης ή έστω να μου έστελνε ένα e-mail να μου πει συγχαρητήρια και ίσως ένα ευχαριστώ που τον ανέφερα, όπως με είχε αναφέρει κι αυτός στη συνέντευξή του.

Αντιθέτως, με παίρνει τηλέφωνο ο Ηλίας. "Έλα, ναι, τα 'χω όλα έτοιμα" του λέω καθώς διπλώνω στα 6 την τελευταία σελίδα από το ημερολόγιο και την βάζω στην χειραποσκευή. "Θα με πάει η μαμά στο αεροδρόμιο με τον Κώστα, μην ανησυχείς. Ναι, θα τα πούμε εκεί" του λέω και ξαφνικά μου λέει "Σ' αγαπώ" και κοκαλώνω. "Δεν...δεν σ' ακούω καλά, θα τα πούμε από κοντά" του λέω και του το κλείνω στην μούρη. Μου είπε "Σ' αγαπώ"!!! Θεέ μου, τι θα κάνω; Δεν το πιστεύω! Πάντα ήθελα τον Ηλία και πάντα ήθελα κάποιον σαν αυτόν να με αγαπάει τόσο πολύ και τώρα...νιώθω πανικοβλημένη και τρομαγμένη, γιατί ίσως δεν είμαι έτοιμη να τον αγαπήσω όπως με αγαπάει εκείνος! Ή είμαι;

Λέω συνεχώς στον εαυτό μου ότι με τον καιρό θα τον αγαπήσω και τα πράγματα θα γίνουν όπως πρέπει να γίνουν. Θα μείνουμε μαζί στη Θεσσαλονίκη, θα σπουδάσουμε, θα έχουμε μια σοβαρή σχέση που θα αγαπιόμαστε πάρα πολύ και μετά θα αρραβωνιαστούμε, ίσως θα βρούμε ένα μεγαλύτερο σπίτι, θα βρούμε δουλειές, θα παντρευτούμε και θα κάνουμε παιδιά και...

Οι σκέψεις αυτές με ζαλίζουν πραγματικά και έτσι αποφασίζω να περπατήσω λίγο στην γειτονιά. Τα 'χω όλα τόσο καλά σχεδιασμένα και οργανωμένα στο μυαλό μου που μοιάζουν ψεύτικα. Από την μία, ακούω την μαμά μου που μου δείχνει τον σωστό τρόπο, ή μάλλον τον ασφαλή τρόπο κι από την άλλη τα λόγια της Πηνελόπης στοιχειώνουν το μυαλό, ότι δηλαδή ανήκω στον πλανήτη, όχι στην χώρα κι ότι το να ακολουθείς αυτό που θες πραγματικά είναι μοναδικό και οδηγεί στην αληθινή ευτυχία.