Προσωπικός Γυμναστής

ΜΕΡΑ 58

Εντάξει, όλα καλύφθηκαν χθες το βράδυ. Στον μπαμπά είπα ότι ο Φίλιππος ήταν απλά ένας φίλος μας που μέθυσε πολύ και δε μπορούσε να πάει σπίτι του. Και τι να πω δηλαδή; Ότι ο γιος του του κάνει χαδάκια;

Σήμερα μέρα χαλάρωσης. Και αν ξέρετε τι σημαίνει αυτό, είναι ότι δεν πάω γυμναστήριο αλλά υποτίθεται ξεκουράζομαι.

«Θέλω να πεθάνω!!!» είναι η πρώτη φράση που ακούω με το που ξυπνάω. Πάλι θα 'ξεκουραστώ' σήμερα. Στην πόρτα μου είναι η Μαρία, ντυμένη στα μαύρα, με κλαμένα μάτια κάτω απ' τα οποία τρέχει μαύρη μάσκαρα. «Πάμε, Μαρία, πάμε να φύγουμε» της λέω, καθώς ο Φίλιππος είναι ακόμα στο δωμάτιο του Στέλιου και δε ξέρω τι θα γίνει αν τον δει.

«Έλα, ρε Μαρία, πάμε να πιούμε έναν καφέ» της λέω, προσπαθώντας να την σπρώξω προς τα έξω. «Τι καφέ; Δηλητήριο να μου δώσεις!» μου λέει. «Εντάξει, πάμε να πιούμε αρσενικό, άντε πάμε!» της λέω και ανοίγω την πόρτα. «Δε θέλω να ακούω για αρσενικά! Δε θέλω να ξαναδώ άντρα μπροστά μου! αφού αυτοί πάνε μεταξύ τους! Μαρτίνα, θα γίνω λεσβία! Θα βγάλω το σουτιέν μου και θα το κάψω!» φωνάζει. «Πιο σιγά ρε, θα σ' ακούσει η μάνα μου!» της φωνάζω. «Τίποτα, δεν την θέλω την ζωή μου! Μαρτίνα, θα γίνεις η γκόμενά μου!» μου φωνάζει και πάει να μ' αγκαλιάσει και την σπρώχνω. «Άντε μωρή πάμε να φύγουμε, άσε τις μαλακίες!» της λέω και τότε βγαίνει ο Φίλιππος με τον Στέλιο απ' το δωμάτιο.

«Ο Φίλιππος... Μαρτίνα, κράτα με!» μου λέει έτοιμη να του ορμήσει και την κρατάω γερά. «Κράτα χαρακτήρα, Μαρία» της λέω. «Μαρία, δεν ήθελα να σε πληγώσω» λέει ο Φίλιππος, φανερά στεναχωρημένος και ταλαιπωρημένος από τον χορό και το ποτό. «Να με πληγώσεις; Τι λες, αγάπη μου; εγώ μια χαρά είμαι! Βρήκα ήδη καινούριο ταίρι, είμαι με την Μαρτίνα!» λέει και με κρατάει αγκαζέ και μπαίνει η μητέρα μου.

«Τι γίνεται ρε παιδιά;» ρωτάει η μαμά, μπερδεμένη. «Κυρία αποτέτοια μου, ήρθα να ζητήσω το χέρι της κόρης σας» λέει η Μαρία κι η μαμά την κοιτάει με γουρλωμένα μάτια. «Μαρία, έχεις τρελαθεί τελείως, πάμε να φύγουμε γαμώτο» της λέω αλλά με τραβάει απ' τα χέρια. «Δεν κατάλαβα, δεν με θες δηλαδή;» μου φωνάζει, θυμωμένη. «Θεέ μου, τι τραβάω;» φωνάζω. «Αυτό ήταν, θα πάω τώρα να βρω τον Μάρκο!» λέει και βγαίνει απ' την πόρτα και τρέχω από πίσω της.

«Μαρία, περίμενε, δεν μπορείς να πας στον Μάρκο!» της φωνάζω και την τραβάω απ' το χέρι. «Γιατί, αφού δε με θες εσύ!» μου λέει. «Μαρία μου, τα 'χεις παίξει. Δεν είμαι λεσβία, και ούτε κι εσύ είσαι» της λέω. «Γιατί, Μαρτίνα μου, αν ο Φίλιππος είναι gay, γιατί να μην είμαι κι εγώ; Δεν κατάλαβα, τι καλύτερο έχει αυτός; Δεν μπορώ να είμαι λεσβία; Μπορώ άνετα, απ' τα 3 μου ουράνια τόξα ζωγραφίζω! Και ξέρεις τι, όταν χόρευα μια φορά μπαλέτο, ένα κορίτσι ήρθε και μου είπε ότι είμαι πολύ όμορφη. Είδες τι πέραση έχω εγώ; Που θα μου την βγει ο άλλος και καλά; Άσε μας ρε φίλε!» φωνάζει.