Προσωπικός Γυμναστής

ΜΕΡΑ 65

Φτάνουμε αργά στο Καβούρι, εκεί μας περιμένει η παρέα του Φίλιππου, ο Γιώργος και ο Μάνος. Ο Γιώργος ένας ψηλός μελαχρινός νταβραντισμένος κι ο Μάνος κοντούλης και λεπτούλης, κι οι δυο τέρμα μεθυσμένοι. Το μαύρο αυτοκίνητο σταματάει κοντά μας και από κει βγαίνει ο Νίκος, ο νέος γυμναστής. Τον κοιτάω που μας πλησιάζει, με περιέργεια.

«Α ήρθε τελικά, του είχα πει αν θέλει να έρθει» μου λέει ο Μάρκος και το μυαλό μου γυρίζει χίλιες στροφές. Γιατί ο Νίκος με παρακολουθούσε όλες αυτές τις μέρες; «Επ, πώς πάει, παιδιά; Τι κάνεις, Μαρτίνα;» με ρωτάει και του απαντάω τυπικά και πηγαίνουμε και καθόμαστε στην ακτή. Δεν έχει πολύ κόσμο τριγύρω παρά κάποιες παρέες και ζευγαράκια.

Παρόλο που είναι βράδυ, δεν κάνει καθόλου κρύο και μπαίνουμε όλοι στο νερό κατευθείαν. Ο Φίλιππος παίζει με τους φίλους του και τον Στέλιο ενώ η Μαρία κάνει κωλοτούμπες και γελάει. Ο Νίκος μπαίνει τελευταίος. Το σώμα του φαίνεται απίστευτα γυμνασμένο και είναι γεμάτο κρυφά τατουάζ. Έρχεται δίπλα μου και μου μιλάει ενώ η Ελπίδα πλατσουρίζει πιο πέρα στα ρηχά.

«Φαίνεσαι λίγο σκεπτική απ' την ώρα που με είδες» μου λέει και τον κοιτάω, καχύποπτα. «Απλά συμβαίνουν πολλά τελευταία και έχω μπερδευτεί» του λέω και μου χαμογελάει. «Δεν χρειάζεται να φοβάσαι, έχεις τόσο κόσμο να σε προσέχει» μου λέει. «Δεν είπα ότι φοβάμαι εγώ» του λέω αλλά δεν μιλάει, απλά κάνει ασκήσεις στο νερό. Δε ξέρω κατά πόσο μπορώ να τον εμπιστευτώ, δεν είναι τυχαίο ότι βλέπω το αυτοκίνητό του παντού και πουθενά αυτές τις μέρες. Έχει γίνει σκιά μου και δεν καταλαβαίνω γιατί!

Βγαίνουμε απ' το νερό λίγοι λίγοι και η Ελπίδα βάζει αμέσως μια καλοκαιρινή μουσική ενώ κάνει chat με κάποιον. «Με ποιον μιλάς;» την ρωτάω καθώς καθόμαστε σε κάτι πετσέτες. «Είναι ένας θεός που γνώρισα στο facebook, μιλάμε πολύ τις τελευταίες μέρες» μου λέει. «Για να τον δω» της λέω και μου δείχνει κάτι φωτογραφίες ενός μελαχρινού άντρα, όχι πολύ μεγάλου.

«Θα βρεθείτε;» την ρωτάω. «Δε θέλει να βρεθούμε ακόμα, φαίνεται πολύ ντροπαλός, αλλά ταιριάζουμε απόλυτα, σαν να γνωριζόμαστε χρόνια» μου λέει και της χαμογελάω. «Να προσέχεις παρόλαυτα, δεν ξέρεις ποτέ ποιος μπορεί να είναι, υπάρχουν πολλοί απατεώνες και ανώμαλοι στο facebook» της λέω αλλά με αγνοεί.

Κάθονται κι οι υπόλοιποι σ' έναν κύκλο και πίνουμε απ' την βότκα. Σιγά σιγά αρχίζουμε και κάνουμε κεφάλι και κάνουμε διάφορα αστεία βρώμικα και πειράζουμε ο ένας τον άλλον. «Μια φορά, ο αδερφός μου είχε κολλήσει μέσα σ' ένα βαρέλι κρασιού και δεν μπορούσαμε να τον βγάλουμε και μετά τον είχαμε συνηθίσει τόσο πολύ εκεί μέσα που ο πατέρας μου έγινε αλκοολικός» λέει η Μαρία στο άκυρο και την κοιτάμε, έκπληκτοι. «Μην ανησυχείτε, είναι καλά τώρα, είχε ένα κόλπο κάτω απ' το βαρέλι που δεν είχαμε προσέξει» συνεχίζει και γελάμε.