Προσωπικός Γυμναστής

ΜΕΡΑ 72

Σήμερα ήταν μια γεμάτη μέρα. Ο Αντώνης μίλησε με πολλούς στο νησί κι έτσι είχαμε πολλά να κάνουμε. Αρχικά κάναμε κατάδυση γύρω απ' τα μικρά ηφαιστειακά νησάκια, Παλέα και Νέα Καμένη. Η εμπειρία ήταν εντυπωσιακή και μοναδική. Ο απέραντος θαλάσσιος κόσμος μοιάζει σαν θησαυρός που κανείς δεν έχει ανακαλύψει.

Μετά από την κατάδυση, κατά το μεσημεράκι συναντήσαμε τον Νίκο και μαζί με άλλα παιδιά, Έλληνες και ξένους, κάναμε καγιάκ στο νότιο μέρος του νησιού. Ο Νίκος ήταν εξαιρετικά χρήσιμος και μας έδωσε ένα γρήγορο μάθημα αρχικά σχετικά με το ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να κάνουμε καγιάκ.

Περάσαμε τα κρυστάλλινα νερά, τις μαγευτικές σπηλιές που κρύβει το νησί. Μερικές φορές όμως τα βράχια που συναντούσαμε σε συνδυασμό με τους ανέμους κάνανε το νερό πολύ δύσκολο και μας πετούσε προς τα έξω. Κατά το μεσημεράκι, σταματήσαμε στην παραλία στο Καμάρι για πικνίκ, το οποίο ήταν θρεπτικό και απολαυστικό ταυτόχρονα. Έριξα πολλά γέλια με τους άλλους αλλά και με τον Μάρκο, ένιωσα σαν να είμαστε κολλητοί πλέον.

Ενώ αρχικά φοβόμουν τόσο πολύ την βάρκα, ο Νίκος με βοήθησε αρκετά με τις συμβουλές και την υποστήριξη να ξεπεράσω κάθε φόβο. Μετά κατευθυνθήκαμε προς το Ακρωτήρι όπου ήταν λίγο πιο δύσκολα από τους ανέμους κι είχα ήδη κουραστεί αρκετά, αλλά τελικά καταφέραμε και γυρίσαμε πίσω ασφαλείς.

Ο ήλιος είχε ήδη αρχίσει να πέφτει λίγο και έκανε δροσιά ευτυχώς, γιατί η επόμενη ασχολία ήταν πολύ πιο δύσκολη. Πήγαμε ως τον Περίβολο για να κάνουμε ορειβασία. Η θέα του ηλιοβασιλέματος ήταν απίστευτη καθώς ανεβαίναμε το βουνό και μου θύμισε την υπέροχη στιγμή που ήμουν με τον Αντώνη στην Πάρνηθα και ήρθαμε επικίνδυνα κοντά. Ήμουν ιδιαίτερα ευτυχισμένη κι ας μην τον είχα εκείνη τη στιγμή γιατί αυτό το συναίσθημα είναι τόσο δυνατό και υπέροχο που σε κάνει να ξεχνάς τις ανασφάλειες και τους φόβους της ζωής.

Παρά την σωματική κούραση της ορειβασίας μου άρεσε πολύ η πρόκληση, και με τον Μάρκο δίπλα μου να σχολιάζει και να κάνει αστεία. Δεν τον έβλεπα σαν κάποιον που κοροϊδεύω δίνοντάς του ψεύτικες ελπίδες αλλά σαν έναν καλό μου φίλο. Για πρώτη φορά ένιωσα αληθινή μπροστά του. ειδικότερα, όταν φτάσαμε στην κορυφή και ήρθαμε όλοι αντικριστά με το πέλαγος και τα ηφαίστεια. Μου κράτησε το χέρι ο Μάρκος και φωνάξαμε δυνατά, θριαμβευτικά. Σε αντίθεση με την πρώτη πρώτη μέρα που ξεκίνησα τη γυμναστική τώρα έβλεπα τον εαυτό μου να βελτιώνεται. Έκανα πόσα πράγματα σήμερα και δεν είμαι ούτε πτώμα αλλά ούτε και γκρίνιαξα. Είναι ωραίο να ξέρεις ότι δεν ξέφυγες απ' τον στόχο σου αλλά προχωράς δυνατότερη.

Το βραδάκι, αφού κάναμε μπάνιο πήγαμε στο αγαπημένο μας μπαρ, το Koo Club. Εκεί έχει απίστευτα κοκτέιλ, το αγαπημένο μου είναι το strawberry daiquiri ενώ στον Μάρκο αρέσει πιο πολύ το kaipiroska. «Σ' ένα όμορφο καλοκαίρι και σε μια ωραία φιλία» λέω πριν τσουγκρίσουμε και ο Μάρκος χαμογελάει «Σε μας και στους στόχους μας» συμπληρώνει τότε αυτός και πίνουμε. Η μουσική δυναμώνει και τα φώτα χαμηλώνουν και τρεμοπαίζουν. Ένα σημαίνει αυτό. Ότι η νύχτα ξεκινά!

Μετά από μια σειρά από διαφορετικά κοκτέιλ, παίρνω τον Μάρκο και πηγαίνουμε στο Two Brothers, ένα μικρό clubάκι με πολύ κόσμο και φανταστική μουσική. Αρχίζουμε και χορεύουμε και ξεκινάμε τα σφηνάκια τεκίλας με λεμόνι. Είχα ξυνίσει λίγο απ' το πόσο δυνατά ήταν και ο Μάρκος φωνάζει «No pain, no gain!» και σκάμε στα γέλια. Συνεχίσαμε να πίνουμε και φωνάζαμε στο τέλος κι οι δυο «No pain, no gain!», μια φράση που λένε οι bodybuilders που σημαίνει ότι για να καταφέρεις τον στόχο σου, πρέπει να πονέσεις.

Στο τέλος της βραδιάς, μετά από το Tango και ένα άλλο clubάκι, καταλήξαμε στο Club 33, ένα ελληνάδικο παλιού τύπου όπου όλοι είναι λιώμα και σιγοτραγουδάνε –ή βροντοτραγουδάνε- τραγούδια που άκουγα στο δημοτικό αλλά και κάποια καινούρια. Με τον Μάρκο σκάμε στα γέλια με κάποιες επιλογές μουσικές αλλά μετά χορεύουμε και τσιφτετέλι.

Όταν πια ξημερώνει καθόμαστε στα πεζούλια και βλέπουμε τον ήλιο που βγαίνει. Όλα μοιάζουν τόσο όμορφα και τα αυτιά μου βουίζουν τόσο που ούτε καν δεν ακούω εκείνη την κακομοίρικη φωνή μέσα μου που λέει πάντα «Αντώνη, μου λείπεις». Παρόλαυτα, κοιτάω τριγύρω μου μήπως και εντοπίσω πουθενά το 'φάντασμα' του Αντώνη. «Τι ψάχνεις;» με ρωτάει ο Μάρκος. «Τίποτα» του λέω και κοιτάω πάλι προς την θάλασσα. «Ελπίζεις πως έχει έρθει;» με ρωτάει. Αμάν πια αυτός ο άνθρωπος όλα τα καταλαβαίνει. Το αρνούμαι όμως σ' αυτόν γιατί δεν του αξίζει να ακούει τέτοια. Περνάω καλά έτσι κι αλλιώς μαζί του και ταιριάζουμε όπως και να το κάνουμε, και θα ήθελα πολύ να μείνει στην ζωή μου όπως και να έχει.

Περνάει από δίπλα μου ο Νίκος, ο σέρφερ, που μου δίδαξε wind surfing και καγιάκ. Δεν τον αναγνώρισα αρχικά αλλά μετά που είδα και το τατουάζ με την άγκυρα στον λαιμό το κατάλαβα. «Μαρτίνα! Εσένα έψαχνα, τι σύμπτωση!» μου λέει χαρούμενος. «Γεια σου, Νίκο, βγήκες κι εσύ;» τον ρωτάω. «Ναι, γιορτάζω την νέα μου δουλειά στην Αθήνα. Θα είμαι γυμναστής στο Fitness Gold, μόλις άνοιξε θέση!» μου λέει και παθαίνω πλάκα, γιατί αυτό είναι και το δικό μου γυμναστήριο. «Σε ποια περιοχή;» ρωτάω. «Ηράκλειο» μου απαντάει και σοκάρομαι. Μέχρι πριν φύγω το γυμναστήριο ήταν φουλ από γυμναστές και τώρα άνοιξε θέση; Αρχίζω κι ανησυχώ, να έφυγε η Νάνσυ άραγε ή... ο Αντώνης;