Προσωπικός Γυμναστής

ΜΕΡΑ 35

Ξεκινήσαμε νέα μαθήματα σήμερα με τα κορίτσια. Αυτή τη φορά η Ιζαμπέλα αποφάσισε να μας μάθει Hip Hop. Οι κινήσεις είναι πολύ δύσκολες αλλά σιγά σιγά καταφέρνω να συγχρονιστώ με τις άλλες, που τα κατάφεραν με την πρώτη, αφού είναι και πιο έμπειρες. Η Ρωξάνη είναι λίγο αμήχανη όταν είναι κοντά μου, ίσως γιατί κι εγώ νιώθω περίεργα τώρα που ξέρω το μυστικό της. Παρόλαυτα, είναι η αρχηγός των κοριτσιών και η πιο έμπειρη και η βοήθειά της είναι πραγματικά πολύτιμη.

Τελειώνοντας το μάθημα σκέφτηκα να φάω κάτι και να πάω να κάνω λίγο μποξ στο γυμναστήριο. Σήμερα έχει ρεπό ο Αντώνης κι έτσι δε θα έχουμε αμήχανες στιγμές. Κατεβαίνοντας τις σκάλες, βλέπω στο κινητό δυο αναπάντητες απ' τον Αντώνη και εκπλήσσομαι. Τι να θέλει; Μήπως μετάνιωσε για τον καβγά μας και θέλει να τα πούμε;

Βγαίνω έξω και πάω να τον πάρω τηλέφωνο αλλά πετάγεται μπροστά μου ο Ηλίας. "Πώς πάει;" με ρωτάει και τον κοιτάω με δυσαρέσκεια. "Βιάζομαι βασικά" του λέω και πάω να τον αποφύγω αλλά μπαίνει μπροστά μου. "Ήθελα να σου ζητήσω συγνώμη που χάσαμε το ταγκό. Δεν φαντάζεσαι τι συνέβη" μου λέει και ξεφυσάω. "Δεν με πειράζει, Ηλία, απλά θέλω να φύγω" του λέω.

"Κάποιος μου έστειλε μήνυμα ότι η μητέρα μου πέθανε, Μαρτίνα. Και πήγα όπως όπως στην άλλη άκρη της πόλης μόνο για να την βρω μια χαρά, χωρίς να έχει ιδέα για τι πράγμα μιλάω" μου λέει και τον κοιτάω, σοκαρισμένη. Είναι σίγουρο ότι ο Σταμάτης φρόντισε να αργήσει ο Ηλίας ώστε να χορέψει ο ίδιος με μένα. Δεν το πιστεύω.

"Τα βρήκες τελικά με τον Αντώνη σου;" με ρωτάει με λίγη ζήλια στον τόνο του και κουνάω το κεφάλι. "Θα μου πεις τελικά γιατί μαλώσατε; Γιατί πρόσεξα ότι κοίταγες εμένα ή είναι ιδέα μου;" με ρωτάει και ξεροκαταπίνω. Δεν ξέρω αν πρέπει να του πω ότι αυτός ήταν η αιτία. "Ε...κοίτα, ναι, είχε να κάνει με σένα" του λέω. "Το φαντάστηκα. Ζήλεψε που θα χορεύαμε μαζί;" με ρωτάει. "Όχι, ακριβώς. Επειδή δεν του το είχα πει καν ότι εσύ κι εγώ...ξέρεις" του λέω και με κοιτάει έντονα. Έρχεται πιο κοντά μου.

"Γιατί δεν το πες;" με ρωτάει με μια πονηρή και σαγηνευτική φωνή. "Γιατί...δεν ξέρω. Δεν μου 'ρθε να του το πω. Φοβήθηκα μήπως ζήλευε και δεν μ' άφηνε να χορέψω μαζί σου" του λέω και έρχεται ακόμα πιο κοντά. "Ηλία, σε παρακαλώ, μην πλησιάζεις πολύ" του λέω και χαμογελάει στραβά. "Φοβάσαι;" με ρωτάει, "Δεν δαγκώνω...πολύ" μου λέει και αμέσως μου δίνει ένα ζουμερό φιλί. Αρχικά σαστίζω και δεν αντιδρώ αλλά στο τέλος ενδίδω στα χείλη που μου 'χαν λείψει. Φιλάει τόσο παθιασμένα ο άτιμος, αλλά και τρυφερά καθώς μου χαϊδεύει το σημείο πίσω απ' το αυτί. Ξέρει καλά τα σημεία μου.