Προσωπικός Γυμναστής

ΜΕΡΑ 15

Στο τελευταίο μνημόσυνο, στα 9μερα, δεν είχα πάει, γιατί είχα πάθει εμμονή με την Μαργαρίτα και το παιδί της, νομίζοντας ότι ήταν του Αντώνη αλλά και με τον Αντρέα Κ, δηλαδή Σταμάτη, που με είχε τρελάνει. Η μαμά ήταν πολύ νευριασμένη μαζί μου αλλά δεν μου το δειξε με τον συνηθισμένο της τρόπο. Γιατί με ξέρει πολύ καλά, ότι με πονάει όταν σκέφτομαι τον μπαμπά.

Όπως και στην κηδεία (ΜΕΡΑ 54), δεν είχα πάει στο νεκροταφείο γιατί ξέρω ότι δεν θα άντεχα να βλέπω το φέρετρο να μπαίνει στη γη. Κανείς φυσικά δεν είπε γιατί δεν πήγαμε, γιατί ξέρανε πόσο επίπονο πρέπει να ήταν για μένα και τον αδερφό μου.

Έβαλα το μαύρο φόρεμα με τη δαντέλα μέχρι το γόνατο, που καλύπτει αριστοτεχνικά το μπούστο αλλά δεν έχει μανίκια. Έβαλα μαύρο καλσόν και μαύρες γόβες και τα μαύρα μου Vogue. Ήρθε ο Κώστας και μας πήρε και πήγαμε στην Εκκλησία.

Ο ουρανός είναι γκρίζος και έχει αρχίσει να ψιχαλίζει. Ούτε που μπορώ να διανοηθώ πώς πέρασαν 40 ημέρες από τότε που πέθανε ο μπαμπάς μου. Όλα αλλάξανε τόσο πολύ έκτοτε, κάθε μέρα της ζωής μου ήταν και μια περιπέτεια. Κρατάω την μίνι μπαλαρίνα που μου είχε χαρίσει μικρή όταν με παρακίνησε να κυνηγήσω τα όνειρά μου με κάθε κόστος. Πάντα βέβαια φοράω και την καρφίτσα με το αστεράκι που μου χάρισε η Ρωξάνη για καλή τύχη.

Στην εκκλησία όταν μπήκαμε, έκατσα δίπλα στην μαμά στην μπροστινή σειρά στην μεριά που κάθονται οι γυναίκες. Πιο πίσω ήταν κι η θεία Μαίρη με τον μικρό Φώτη και την μικρή Έλενα. Πρόσεξα την μαμά πόσο νευρική ήταν, όταν νιώσαμε τα μάτια της θείας Μαίρης καρφωμένα πάνω μας. Όλοι βασικά την κοιτούν περίεργα και φαντάζομαι τι μπορεί να σκέφτονται. Ότι δεν πέρασαν καν 40 μέρες και πήγε με τον αδερφό του άντρα της. Η μαμά όμως δεν τους κοιτάει, απλά παρακολουθεί τον παπά αγνοώντας τους ψιθύρους και τα επικριτικά βλέμματα.

Αφού κοινωνήσαμε και σηκωθήκαμε για να πάμε στο νεκροταφείο, ήρθανε κάποιες γριές για να μας "συμπαρασταθούν". Παρά τα καλά τους λόγια, τα βλέμματά τους έστελναν αρνητισμό και μια μεγάλη κακία απέναντι στην μαμά, η οποία φαίνεται ψύχραιμη, δυνατή και καταλαβαίνω την προσπάθειά της να συγκρατήσει τα δάκρυά της.

Προχωρήσαμε στο νεκροταφείο λοιπόν όλοι. Είχα να έρθω εδώ από την μέρα της κηδείας, που έκατσα όλη μέρα αφότου τελείωσε η κηδεία και μετά μου συμπαραστάθηκε ο Αντώνης. Πόσο θα θελα να ερχόταν και τώρα και να στεκόταν δίπλα μου.