Προσωπικός Γυμναστής

ΜΕΡΑ 82

Ξύπνησα το πρωί με έναν τρομερό πονόκοιλο και πήρα παυσίπονα. Δεν είναι η περίοδος μου ακόμα και ανησυχώ. Μήπως τα σουβλάκια τα χθεσινά με πείραξαν; Η σκέψη του να ξαναπάω στο νοσοκομείο με φρίττει. Πηγαίνω στο παράθυρο και κοιτάω απ' έξω. Είναι 8 η ώρα και σε λίγο υποτίθεται θα έρθει ο Αντώνης για να πάμε για τρέξιμο στο τετράγωνο.

Αλλά σήμερα νιώθω χάλια με τον τρόπο που του φέρθηκα χθες. Έχασα τον εαυτό μου, από το ποτό που έριξα στην Ελπίδα μέχρι και τα σουβλάκια που έφαγα μπροστά στον Αντώνη αναίσχυντα. Εκείνος απλά έφυγε και μου 'πε ότι θα τα πούμε αύριο που θα έχω ηρεμήσει. Μετά ήρθε ο Μάρκος, στον οποίο ούτε καν μίλησα και φύγαμε με ταξί, όπως κι ο Στέλιος. Η Ελπίδα έμεινε πίσω με τον θείο. Δε θέλω να της ξαναμιλήσω πραγματικά. Δε σέβεται πλέον τίποτα.

Αλλά προς το παρόν μ' ενδιαφέρει να φτιάξω τη σχέση με τον Αντώνη. Πρέπει να είναι πολύ θυμωμένος μαζί μου που πήρα χάπια αδυνατίσματος. Τον βλέπω στον δρόμο να έρχεται. Φοράει μια γκρι φόρμα και το κλασικό μαύρο μπλουζάκι του. Το πρόσωπό του φαίνεται κρύο και λίγο θυμωμένο. Ή ίσως ανήσυχο. Του πάει σίγουρα ακόμα κι αυτό το βλέμμα. Αναστενάζω απ' το άγχος.

Χτυπάει η πόρτα, ανοίγει ο πατέρας μου. Τους βρίσκω να μιλάνε στο χολ. Ωχ Θεέ μου, ας μην του πει τι έγινε χθες. «Πώς τα πάει η Μαρτίνα; Σε δυσκολεύει;» τον ρωτάει κι ο Αντώνης με κοιτάει καθώς έρχομαι και στέκομαι εκεί. «Μπα, τι λέτε τώρα; Η Μαρτίνα είναι απ' τα σπάνια κορίτσια που προσπαθούν και παλεύουν σκληρά για να φτάσουν τον στόχο τους» λέει και με καρφώνει στα μάτια γεμάτος νόημα.

«Έχω να σου δώσω κάτι, Αντώνη» λέει ο πατέρας μου και βάζει το χέρι του στη τσέπη και βγάζει μια επιταγή και του την δίνει. «Τι...τι είναι αυτό;» ρωτάει ο Αντώνης, σοκαρισμένος. «Είναι ένα ευχαριστώ που είσαι πάντα δίπλα τα παιδιά μου. Δε συμφωνώ καθόλου με την δικαστική απόφαση αλλά βλέπεις οι αντίμαχοι ήταν πολύ...εκφοβιστικοί» λέει ο μπαμπάς. «Η Κίρκη, εννοείτε. Το κατάλαβα, αν και νομίζω απλά είναι πικραμένη για τον χαμό του παιδιού της. Καταβάθως νομίζω είναι παρεξηγημένη. Πάντως ευχαριστώ πάρα πολύ! Το εκτιμώ βαθύτατα» λέει ο Αντώνης κι ο πατέρας μου τον αγκαλιάζει γεμάτος ευγνωμοσύνη.

Έχω μείνει, δεν μπορώ να το πιστέψω ότι έδωσε ο μπαμπάς 45,000 ευρώ στον Αντώνη! Μήπως πρέπει να ζητήσω αύξηση στο χαρτζιλίκι; Γελάω από μέσα μου. «Λοιπόν, ναι, άντε πηγαίνετε για γυμναστική και...αν μπορείς, Αντώνη, να κάνεις λίγη παρέα στον Στέλιο κάποια φορά. Τον βλέπω συνεχώς μόνο του, χωρίς φίλους, χωρίς κοπέλες. Αν θα μπορούσες...ξέρεις, να τον πας πουθενά; Να του δείξεις τα κόλπα πώς να γνωρίζει κοπέλες» λέει ο μπαμπάς και του κλείνει το μάτι κι εγώ είμαι έτοιμη να γελάσω αλλά συγκρατιέμαι.