Προσωπικός Γυμναστής

ΜΕΡΑ 42

Ξύπνησα από τα κλάματα στο δωμάτιο της μαμάς και σηκώθηκα, γεμάτη περιέργεια. Η πόρτα της ήταν λίγο ανοιχτή και είδα τον Κώστα δίπλα της να της χαϊδεύει την πλάτη όσο αυτή έχει ξεσπάσει σε λυγμούς. "Έλα, θα δεις, όλα καλά θα πάνε με τον καιρό" της λέει. "Πώς το λες αυτό, Κώστα; Η Μαρτίνα με μισεί τόσο πολύ, τα έκανα όλα λάθος. Νιώθω τόσες πολλές τύψεις" του λέει. 

"Δεν σκότωσες εσύ τον αδερφό μου, Αθανασία" της λέει. "Δεν έπρεπε ποτέ να σ' ερωτευτώ, Κώστα. Ούτε τα σαράντα δεν περάσανε και...είμαι απαράδεκτη! Πρέπει να φύγεις, Κώστα, πρέπει να ξεχάσουμε αυτό που έχουμε μια για πάντα" του λέει κι αυτός αρχίζει να κλαίει και να της φιλάει τον ώμο. "Όχι, Αθανασία, δεν μπορώ να το κάνω αυτό, μην μου το ζητάς, σε παρακαλώ" της λέει και τον απομακρύνει.

"Δεν γίνεται αλλιώς, δεν το καταλαβαίνεις; Τα παιδιά μου έρχονται πάντα πρώτα στη ζωή μου και τώρα με χρειάζονται πιο πολύ από ποτέ" του λέει. "Τόσα χρόνια περίμενα να είμαστε μαζί, και το όνειρό μου τώρα πραγματοποιείται. Δεν βλέπεις ότι έχουμε κάτι αληθινό;" της λέει αλλά δεν του απαντάει και σκουπίζει τα δάκρυά της. "Θέλω να φύγεις, Κώστα" του λέει κι εγώ τρέχω πίσω στο δωμάτιο. Μετά από λίγο άκουσα την εξώπορτα να κλείνει και η μαμά μου κλείστηκε στο δωμάτιό της.

Ένιωσα λίγο άσχημα, η αλήθεια είναι, γιατί μου φάνηκε πραγματικά να αγαπιούνται αυτοί οι δυο άνθρωποι για μια στιγμή. Άλλωστε εγώ είμαι κι ο καρπός του απαγορευμένου έρωτά τους. Δεν πρέπει να ανακατευτώ όμως, όπως κάνω πάντα, γιατί μόνο ζημιά μπορώ να προκαλέσω.

Το μεσημέρι πήγα με τον Αντώνη για φαγητό στο αγαπημένο του κινέζικο εστιατόριο. Πολύ ωραίες και ιδιαίτερες γεύσεις με χαμηλά λιπαρά, ενώ ο Αντώνης δεν σταματάει στιγμή να με κοιτάει. "Τι έχεις, καρδιά μου;" με ρωτάει. "Τίποτα, έγινε κάτι το πρωί και...δεν έχει σημασία, άστο" του λέω.

"Με την μαμά σου;" με ρωτάει. "Ναι και τον θείο...τον Κώστα τέλοσπαντων. Απ' ό,τι φαίνεται χωρίσανε για μένα" του λέω και ακούγεται ακόμα πιο λυπητερό όταν το ακούω στ' αυτιά μου. "Δεν είναι κι εύκολο να αποδεχτείς κάτι τέτοιο μετά τον χαμό του πατέρα σου" μου λέει. "Το ξέρω, αλλά αγαπώ την μαμά μου παρά τα λάθη της" του λέω. "Άλλωστε εγώ θα φύγω σε λίγο καιρό, δεν μου πέφτει λόγος τι κάνει" του λέω και ξαφνικά το πρόσωπό του σκοτεινιάζει. Ξέρουμε κι οι δυο τι σημαίνει αυτό για την σχέση μας.

Και τα αποτελέσματα των εξετάσεων βγήκαν σήμερα που ήρθαν να επιβεβαιώσουν αυτό που περίμενα. Πέρασα στην Θεσσαλονίκη, φυσιοθεραπεία. Και σίγουρα δεν θα είναι εύκολο να έχουμε σχέση από απόσταση με τον Αντώνη. Αλλά δεν θέλω να μείνω άλλο στην Αθήνα, όχι έτσι.