Προσωπικός Γυμναστής

ΜΕΡΑ 20 😭

6 η ώρα το πρωί, εγώ κοιμάμαι του καλού καιρού και ξαφνικά χτυπάει το κινητό μου, κι είναι ο Μάρκος. "Ναι;" απαντάω με χίλια ζόρια, κι εκείνος ακούγεται απόλυτα ταραγμένος και συγχυσμένος και δεν σταματάει να κλαίει. Αμέσως εγώ ανασηκώνομαι, φοβισμένη και τον ρωτάει τι συμβαίνει. "Η Μαρία είναι στο νοσοκομείο, είχε αντίδραση στην χημειοθεραπεία...και...έπαθε καρδιακό!" μου φωνάζει κλαίγοντας.

Σηκώνομαι άρον άρον για να ανοίξω το φως και να προσπαθήσω να συνέλθω από τον ύπνο και την ταραχή. Πρέπει να κρατήσω την ψυχραιμία μου, αρχικά πρέπει να πάω στο νοσοκομείο. Το αυτοκίνητο της μαμάς είναι ακόμα στο συνεργείο, σκέφτομαι. "Γαμώτο!" φωνάζω και παίρνω βαθιές ανάσες καθώς κοιτάω για λύσεις στο κινητό. Τότε πέφτει το μάτι μου στον Κώστα, στις επαφές. Ξέρω ότι ξυπνάει τέτοια ώρα περίπου για να πάει στη δουλειά στις 7. Δεν θα έχει πρόβλημα να με πετάξει.

Ούτε 10 λεπτά δεν πέρασαν και έφτασε από κάτω. Εγώ έβαλα ότι βρήκα πάνω μου και έτρεξα κάτω. Τα μάτια μου έχουν βουρκώσει και κάνω την προσευχή από μέσα μου, ικετεύοντας τον Θεό να μην πάρει την Μαρία. Όχι σήμερα, όχι τώρα, όχι Θεέ μου! 

"Ευχαριστώ που ήρθες τόσο γρήγορα" λέω στον Κώστα καθώς κάθομαι στο κάθισμα του συνοδηγού και βάζω τη ζώνη μου. "Ούτε να το συζητάς, Μαρτίνα, πλάκα κάνεις; Χαίρομαι που με πήρες, άλλωστε σου 'χω πει ό,τι και να χρειαστείς, και 3 η ώρα το πρωί να είναι θέλω να με παίρνεις" μου λέει καθώς φεύγει με μια γκαζιά. Η καρδιά μου χτυπάει τόσο δυνατά και γρήγορα και το στομάχι μου έχει γίνει κόμπος. Σκεπτόμενη το χειρότερο, έχω μουδιάσει ολόκληρη.

"Ευχαριστώ, Κώστα" του λέω αφού φτάνουμε και με ρωτάει αν θέλει να έρθει μαζί μου αλλά του απαντάω αρνητικά. "Σίγουρα, ε;" με ρωτάει και λέω "Ναι!" και βγαίνω και κλείνω την πόρτα. Τρέχω μέσα στην υποδοχή και βρίσκω τα επείγοντα. Στον διάδρομο βλέπω τον Μάρκο να έχει αγκαλιάσει τον μικρό Γιάννη, που κλαίει ασταμάτητα. "Μάρκο!" αναφωνώ, λαχανιασμένη και γυρνάει και με κοιτάει. Τα μάτια του φαίνονται κουρασμένα και κοκκινισμένα και με αγκαλιάζει αμέσως. "Τι συνέβη;" τον ρωτάω.

"Ήμασταν μαζί όλη τη νύχτα, πήγα να της κάνω παρέα γιατί έπρεπε να ξενυχτίσει κάνοντας χημειοθεραπεία. Ξαφνικά πριν καμιά ώρα, την έπιασε δύσπνοια και ταχυκαρδία. Πανικοβλήθηκε και έσκισε το σωληνάκι από την φλέβα της, και μετά λιποθύμησε. Δεν είχε παλμό, Μαρτίνα! Ήταν νεκρή και της έκανα CPR και επανήλθε αλλά είχε γίνει πάνλευκη. Ε μετά μπήκε κι η μητέρα της, που άκουσε τον θόρυβο, και ήρθαμε εδώ" μου λέει ο Μάρκος και παίρνω βαθιές ανάσες.