Προσωπικός Γυμναστής

ΜΕΡΑ 40

Πλησιάζουν μεσάνυχτα της επόμενης μέρας κι ακόμα οδηγούμε σ' έναν απόμερο δρόμο εκτός Αθηνών. Στο ραδιόφωνο παίζουν κάτι άθλια ροκ κομμάτια που αρέσουν στον Νίκο κι εγώ μόλις ξύπνησα από έναν υπνάκο. Αυτό το GPS έχει πολύ σπαστικιά φωνή!

"Πώς μπορείς και κοιμάσαι, δεν έχεις άγχος για το τι θα δούμε;" με ρωτάει. "Σήμερα έκανα χορό, αυτοάμυνα, μποξ και είδα και την Νάνσυ. Πόσα ν' αντέξει ένας ανθρώπινος οργανισμός;" του λέω. "Σίγουρα ο Αντώνης σου αύξησε τις αντοχές όμως, ε;" μου λέει και χασκογελάει.

Τον κοιτάω σοκαρισμένη και προσβεβλημένη. "Πώς τολμάς να το λες αυτό;" του λέω. "Τι; Μιλάω για το σκληρό πρόγραμμα γυμναστικής του Αντώνη!" μου λέει και νιώθω απόλυτα ντροπιασμένη. "Α σόρι, νόμιζα κάτι άλλο. Φτάνουμε;" τον ρωτάω. "Ναι, σε λίγα λεπτά είμαστε εκεί. Οι διατάσεις πρέπει να βοηθάνε πολύ επίσης" μου λέει και μου χαμογελάει πονηρά.

"ΟΚ, ακόμα για γυμναστική μιλάμε;" τον ρωτάω και γελάει. "Πώς τα πας με την Ελπίδα; Είδα έχετε έρθει πολύ κοντά" του λέω και τον βλέπω προβληματισμένο. "Τι συμβαίνει;" ρωτάω. "Δεν μου στέλνει τελευταία πολύ. Λέει είμαι πολύ βαρετός" μου λέει και ξεφυσάω. "Κλασική Ελπίδα. Σ' αρέσει αρκετά;" τον ρωτάω και δεν απαντάει αμέσως. "Ε; Θα απαντήσεις;" τον ρωτάω. "Ναι, βέβαια μ' αρέσει, έχει κάτι ιδιαίτερο..." μου λέει. "ΟΚ, τότε ίσως θα ήταν καλύτερο να ασχοληθείς και με κάτι παραπάνω εκτός της γυμναστικής" του λέω και με κοιτάει με περιέργεια. "Σκάκι;" με ρωτάει.

"Όχι! Γιατί δεν ξεκινάς να βλέπεις ανιμέ; Ή να μάθεις ιαπωνικά; Ή κορεάτικα; Αρέσουν πολύ όλα αυτά στην Ελπίδα" του λέω. "Μου φαίνονται πολύ βαρετά όλα αυτά" μου λέει. "Γιατί δεν προσπαθείς τουλάχιστον;" του λέω και αρχίζει να το σκέφτεται.

"Φτάσατε στον προορισμό σας" λέει το GPS και τα γέλια σταματάνε. Το αίμα μου παγώνει. Είμαστε σ' έναν απομακρυσμένο δρόμο με λίγα παμπάλαια και ερημωμένα σπίτια τριγύρω. Μόνο λίγες λάμπες του δρόμου αναβοσβήνουν ενώ επικρατεί απόλυτη ησυχία. Κοιτάω τον Νίκο, πανικοβλημένη.

"Μην ανησυχείς, Μαρτίνα. Εγώ είμαι εδώ" μου λέει και προχωράμε στο νούμερο 7. Χτυπάμε την πόρτα ενός παλιού μικρού σπιτιού, σαν καλύβα. Κοιτάμε απ' τα παράθυρα, αλλά φαίνεται σκοτεινό και άδειο. Ο Νίκος με μια κίνηση ανοίγει την εξώπορτα και γεμάτη άγχος, τον ακολουθώ μέσα. Κοιτάμε τριγύρω, φαίνεται σαν ένα απλό σπίτι ερειπωμένο.

Κάνουμε μια εξερεύνηση στον χώρο αλλά δεν βλέπουμε τίποτα το ιδιαίτερο. Τότε, διακρίνω ένα φως στο ξύλινο πάτωμα που σημαίνει ότι πρέπει να υπάρχει υπόγειο. Ο Νίκος βρίσκει το άνοιγμα που οδηγεί κάτω και κατεβαίνουμε έτσι στο κάτω πάτωμα. ΣΟΚ! Όλο το δωμάτιο είναι γεμάτο με οθόνες, φωτογραφίες και αντικείμενα απ' την ιστορία "Η Πεντάμορφη και το Τέρας". Οι οθόνες είναι από κάμερες που δείχνουν το γυμναστήριο, την σχολή χορού, το σπίτι μου, το πάρκο που συχνάζω και τον δρόμο έξω απ' το σπίτι μου.