Προσωπικός Γυμναστής

ΜΕΡΑ 47

Μπήκα στη σχολή χορού «MADE» με την Μαρία και την Ελπίδα. «Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να έρθεις στη συγκεκριμένη σχολή. Είναι όλες πολύ σπαστικές όλες εδώ, ειδικά αυτή η Λωζάνη» λέει η Μαρία όσο συμπληρώνω μια φόρμα στην αίθουσα υποδοχής. «Ρωξάνη» λέει η Ελπίδα, «Χέστηκα» απαντάει εριστικά η Μαρία.

«Γιατί την μισείς τόσο πολύ, δεν μπορώ να καταλάβω» λέω στην Μαρία. «Σου είπα γιατί, προσπάθησε πολλές φορές να μου κλέψει τον Φίλιππο αλλά δεν τα κατάφερε χάρη στην εξυπνάδα μου» λέει και η Ελπίδα σκάει στα γέλια. «Α σόρι, σοβαρολογείς;» της λέει. «Δεν καταλαβαίνω, Μαρτίνα, γιατί θες να γραφτείς σε μαθήματα χορού όταν θα φύγεις σε ενάμιση μήνα;» με ρωτάει η Ελπίδα.

«Στην φάση που είμαι νομίζω είναι το μόνο που μπορώ να κάνω για να αντέξω. Πάντα με βοηθούσε ο χορός και τώρα ελπίζω να με σώσει» τη λέω. «Ο αδερφός μου μια φορά έσωσε ένα γατάκι που είχε μπλεχτεί σ' ένα δίχτυ ψαρέματος αλλά τελικά κατάλαβε ότι ήταν ψεύτικο και το δίχτυ ήταν απλά δίχτυ» λέει η Μαρία. Την κοιτάμε, μπερδεμένοι. «Το γατάκι ήταν ψεύτικο, όχι το δίχτυ» εξηγεί η Μαρία.

Ανεβαίνουμε στον πρώτο όροφο και βλέπουμε την ομάδα των κοριτσιών της Ιζαμπέλα να χορεύουν σύγχρονο. Καθώς τις κοιτάω, έχω μείνει καθώς βγάζουν τόσο συναίσθημα και πόνο και συνειδητοποιώ είναι αυτό που χρειάζομαι. Όταν τελειώνουν, έρχεται προς το μέρος μας η Ιζαμπέλα, η πανέμορφη χοροδιδάσκαλος. «Μαρτίνα, ήρθες! Πόσο χαίρομαι!» μου λέει και μ' αγκαλιάζει. Μου έκανε εντύπωση που με θυμάται απ' τον διαγωνισμό χορού. Όπως και η Ρωξάνη, η αρχηγός του γκρουπ.

«Μαρτίνα, χαίρομαι που ήρθες!» λέει η Ρωξάνη και η Μαρία μπαίνει μπροστά μου. «Κάνε στην άκρη, Λωζάνη, θα σε σκίσω» λέει η Μαρία και πετάγεται η Ελπίδα «Ρωξάνη!» και η Μαρία ξαναπαντάει «Χέστηκα!» Η Ρωξάνη την κοιτάει με περιέργεια, «Εσύ είσαι η κοπέλα του Φίλιππου;» την ρωτάει κι η Μαρία απαντάει «Ναι, έχεις πρόβλημα;;»

«Μαρτίνα μου, τα μαθήματα αρχίζουν σε 3 μέρες, θες να κάνεις δοκιμαστικό σήμερα;» με ρωτάει η Ιζαμπέλα και εγώ παγώνω. «Δοκιμαστικό;; Τι δοκιμαστικό;» την ρωτάω, με τρόμο στην φωνή. «Θα πρέπει να δω το επίπεδό σου...Μην ανησυχείς, δεν είμαι αυστηρή αλλά θέλω να δω» μου λέει και με ρωτάει τι χορό λέω να παρουσιάσω. Και σκέφτομαι, του Ζαλόγγου!!!

Όλα τα κορίτσια έχουν καθίσει στην μια πλευρά της αίθουσας και εγώ είμαι στην μέση και κοιτάω τον εαυτό μου στους τεράστιους καθρέφτες στους τοίχους. Παίζει το τραγούδι που διάλεξα, το κλασικό «When You're Gone» της Avril Lavigne, και αμέσως ένα ρίγος με διαπερνάει. Αμέσως ξεχνάω ότι με κοιτάνε, και νιώθω μόνη μου στο κέντρο του κόσμου.