Προσωπικός Γυμναστής

ΜΕΡΑ 52

Σήμερα πήγα με την μαμά και τον Στέλιο στον συμβολαιογράφο, όπου ήρθε κι ο θείος Κώστας και κάποιοι άλλοι συγγενείς, ξαδέρφια του μπαμπά που ήλπιζαν να πάρουν κάτι από την διαθήκη του μπαμπά. Περίμεναν εκεί δήθεν λυπημένοι και κοίταζαν τα χαρτιά του συμβολαιογράφου σαν τα κοράκια.

Τελικά, ο συμβολαιογράφος μας είπε ότι ο μπαμπάς δεν είχε κάνει διαθήκη τελικά και το μόνο που μας αφήνει είναι τα αμέτρητα οικογενειακά χρέη που ξεπλήρωνε μια ζωή. Για το σπίτι, το αυτοκίνητο, την πεθαμένη επιχείρηση που είχαμε και ευτυχώς που ακυρώθηκε και το ιδιωτικό δάνειο που πήρε από την παράνομη εταιρεία της Κίρκης. Γιατί θα είχαμε ήδη βουλιάξει ακόμα πιο βαθιά τώρα.

Όταν οι συγγενείς κατάλαβαν ότι δεν έχει ζουμί έφυγαν χωρίς καν να πουν αντίο. Η μαμά κράτησε την ψυχραιμία της σ' όλο αυτό και πιστεύω ήλπιζε ότι οικονομίες μας θα φτάσουν για τις δόσεις για τους επόμενους μήνες. Μπορούσα να δω τον φόβο στα μάτια της όμως, γιατί ποτέ δεν ήταν μόνη της από τα 18 της, όταν παντρεύτηκε τον μπαμπά.

Μετά πήγαμε και συναντήσαμε τον Αχιλλέα σ' ένα εστιατόριο όπου αποφάσισε να μας κάνει το τραπέζι. Η ατμόσφαιρα δεν ήταν και πολύ χαρούμενη αλλά τα φαγητά ήταν υπέροχα και φυσικά εστίασα την προσοχή μου εκεί, σιγουρεύοντας ότι δεν θα άφηνα κανένα πιάτο άθικτο.

Ο Στέλιος με κοίταξε για λίγο, ανήσυχος. "Τι;" τον ρωτάω και δεν μίλησε. Αλλά ήξερα τι σκεφτόταν. Ότι απέτυχα όπως κάθε άλλη φορά, αλλά τώρα δεν μπορούσε να πει τίποτα γιατί είχα λόγο. Με ξέρει καλά άλλωστε ότι όταν νιώθω χάλια το ρίχνω στο φαί και τώρα που χάσαμε τον μπαμπά, σίγουρα δε θα υπάρχει επιστροφή από μια τέτοια τραγωδία. Ποιος θα μπορούσε να σκεφτεί την δίαιτα σε τόσο δύσκολες ώρες.

Ο Αντώνης με παιρνε τηλέφωνο που και που, κι εγώ, πιστεύοντας ότι θέλει να με μαλώσει που δεν πήγα σήμερα γυμναστήριο, δεν απαντούσα, μέχρι που το έκλεισα τελείως. Τη νύχτα, πάλι δεν κοιμήθηκα, κι όπως και χθες απλά ξάπλωσα στο κρεβάτι και είδα ταινίες.