Προσωπικός Γυμναστής

ΜΕΡΑ 27

Το βράδυ δεν πολυκοιμήθηκα, προσπαθούσα να θυμηθώ τη σχέση μου με τον Ηλία στο Γυμνάσιο. Τα είχαμε για έναν χρόνο, περνούσαμε πολύ ωραία στην αρχή, πηγαίναμε σινεμά, βόλτες σε πάρκα, ταινίες στο σπίτι αμέτρητες και ανταλλάσσαμε τόσα πολλά φιλιά που τα χείλη μου είχαν πάθει εθισμό στα δικά του. Και έρπη μια φορά, αλλά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι ήμουν πολύ ερωτευμένη, αν και δεν ήξερα αν όντως ήμουν τότε, γιατί δεν γνώριζα πώς είναι ο πραγματικός έρωτας.

Ο Ηλίας με την Ελπίδα είχαν απέραντο μίσος μεταξύ τους, και θυμάμαι ότι έκανε την σχέση μου με τον Ηλία πολύ δυσκολότερη. Είχα μαλώσει μαζί της και δεν μιλιόμασταν για 3 μήνες, και ήμουν πολύ χάλια τότε και αυτομάτως τράβηξα και τον Ηλία στη μελαγχολία μου και έτσι τελικά πάγωσε το αίσθημα. Άρχισα να παίρνω ακόμα πιο πολλά κιλά και όταν τον είχα ρωτήσει αν με θέλει ακόμα, δεν μου απάντησε. "Με θεωρείς χοντρή;" τον ρώτησα και κούνησε το κεφάλι του, απογοητευμένος και έφυγε. Έκτοτε δεν ξαναμιλήσαμε.

Έτσι λοιπόν έβγαλα το συμπέρασμα ότι όντως με θεωρούσε χοντρή και απογοητεύτηκα τόσο που φυσικά άρχισα να τρώω περισσότερο και πήρα κι άλλα κιλά και έτσι έφτασα τα 110! Παρόλαυτα, τα βρήκα με την Ελπίδα και έμεινε φίλη μου μέχρι και σήμερα. Με βοήθησε αρκετά να ξεπεράσω τον Ηλία και της χρωστάω αρκετά. Γι' αυτό άλλωστε τη συγχωρέσα για τα πολλά λάθη που έκανε, όπως όταν βγήκε με τον θείο-βιολογικό μου πατέρα Κώστα ή όταν με παγίδευσε για να πω το μυστικό του Στέλιου στην μαμά.

Αφού έφαγα πρωινό και ήπια αρκετό καφέ, ήρθε η μητέρα μου να μου μιλήσει. "Το Σάββατο θα πάμε Θεσσαλονίκη να βρούμε σπίτι και να γραφτείς στη σχολή τη Δευτέρα" μου ανακοινώνει. Ήμουν σίγουρη ότι θα το λεγε κάποια στιγμή γιατί οι μέρες περνάνε και τα μαθήματα αρχίζουν Οκτώβριο. "Πώς θα πάμε;" την ρωτάω. "Με τα έξοδα και τον ΕΝΦΙΑ που μας ήρθε, δυστυχώς όλη η σύνταξη του πατέρα σου πήγε εκεί, οπότε...έλεγα να κάνουμε road trip! Τι λες; Να πάρουμε το αυτοκίνητο και να πάμε οικογενειακώς;" μου λέει, ενθουσιασμένη, αλλά δεν ενθουσιάζομαι και τόσο. "Μπορώ να πω και στην Μαρία;" την ρωτάω, γιατί δεν νομίζω να μπορούσα να την αντέξω την μητέρα μου για τόσες ώρες.

Συμφώνησε λοιπόν και μετά ετοιμάστηκα και πήγα στη σχολή χορού, όπου συναντάω την Ιζαμπέλα να μιλάει με την Ρωξάνη, η οποία φαίνεται πολύ στεναχωρημένη. "Καλημέρα, τι κάνετε;" τους ρωτάω και με κοιτάνε, λυπημένες. "Ήθελα να σου μιλήσω, Μαρτίνα" μου λέει η Ιζαμπέλα και βάζω τα χειρότερα με τον νου μου. Με παίρνει πιο πέρα και παίρνει μια αναπνοή. "Είμαι πολύ χαρούμενη που σε έχουμε στην ομάδα μας και πιστεύω θα γίνεις φοβερή χορεύτρια αν αποφάσιζες να συνεχίσεις. Αλλά επειδή ξέρω ότι θα φύγεις για σπουδές στο τέλος του μήνα, δεν μπορείς να είσαι πλέον στη σχολή" μου λέει και γουρλώνω τα μάτια μου. "Ούτε για τις μέρες που έχουν απομείνει;" την ρωτάω. "Το πρόγραμμα θα γίνει ακόμα πιο εντατικό και οι εγγραφές γίνονται ετήσιες. Δυστυχώς δεν μπορείς να πληρώνεις με τον μήνα πλέον" μου λέει και μου απολογείται κι εγώ είμαι έτοιμη να κλάψω.