Προσωπικός Γυμναστής

ΜΕΡΑ 57

Σήμερα έκανα κολύμβηση με τον Αντώνη το πρωί στο κλειστό κολυμβητήριο του γυμναστηρίου. Την τελευταία φορά που κολυμπήσαμε μαζί ήταν πολύ καιρό πριν και δεν είχαμε την ίδια σχέση με τώρα. Παρόλο που κοιταζόμαστε συνέχεια, υπάρχει μια άβολη σιωπή ανάμεσά μας. Μάλλον και οι δυο σκεφτόμαστε αυτό που έγινε, ότι δηλαδή δεν μου είπε «σ' αγαπώ». Δεν ξέρω τι σκέφτεται, δεν μπορώ να καταλάβω. Για μια στιγμή μου πέρασε η ιδέα ότι ακόμα δεν ξεπέρασε την Νάνσυ και είναι κάπως στεναχωρημένος που παντρεύεται.

Αφού τελείωσε η προπόνηση, καθίσαμε και μου μέτρησε το λίπος με εκείνο το εργαλείο το ειδικό και είναι φανερό ότι έχω χάσει πολλές στρώσεις ενώ παράλληλα απέκτησα μυϊκή μάζα. Με κοιτάει περήφανος, όπως πάντα. Κι ακόμα έχουν μείνει 57 μέρες μέχρι να πάω στο πανεπιστήμιο.

«Αντώνη...» του λέω και σταματάω. Δεν ξέρω τι να πω. «Σήμερα με κάλεσε ο Αχιλλέας για βοήθεια, πρέπει να διαλέξουμε γαμπριάτικο κοστούμι. Ακουγόταν πολύ αγχωμένος» μου λέει και τον κοιτάω, έκπληκτος. «Δεν ήξερα ότι ήσασταν τόσο κοντά» του λέω. «Δεν είμαστε τόσο κοντά αλλά μάλλον δεν έχει πολλούς φίλους ή αδέρφια. Θα έρθει κι ο Νίκος, ο οποίος προθυμοποιήθηκε να του οργανώσει και το bachelor party.

«Α θα κάνετε και bachelor;» τον ρωτάω, λίγο με ζήλεια. «Είναι παράδοση» μου λέει. «Στις ταινίες είναι πιο πολύ» του λέω. «Ζηλεύεις;» με ρωτάει, χαμογελαστός. «Τι να ζηλέψω; Την στριπτιτζού που θα φέρετε και θα την χρησιμοποιήσετε σαν αντικείμενο πόθου;» του λέω. «Θα πληρώσουμε πολύ ακριβά αυτόν τον πόθο» μου λέει και γελάει. «Δεν είναι αστείο, αλλά κάνετε ό,τι νομίζετε» του λέω. «Μαρτίνα, θες να έρθεις κι εσύ μαζί μας;» ρωτάει.

«Τι να κάνω εγώ, να μαζεύω τα χαρτονομίσματα απ' το βρακί της;» τον ρωτάω. «Όχι, μωρό μου, για σήμερα λέω να βοηθήσεις τον Αχιλλέα να πάρει κοστούμι. Εγώ δεν σκαμπάζω και πολλά» μου λέει. «Γιατί τότε στο Ακρωτήρι ήσουν κούκλος με το πουκάμισο» του λέω και μου χαϊδεύει το χέρι. «Σ' άρεσε, ε;» με ρωτάει. «Ε όπως και να το κάνουμε, έχεις στιλ. Βέβαια με τέτοιο κορμί, και μια πατσαβούρα να φορέσεις πάλι κούκλος θα 'σαι» του λέω. «Ωω, θα με κάνεις να κοκκινίσω, ομορφιά μου. Θα 'ρθεις λοιπόν; Για να μην του πάρω καμιά...πατσαβούρα, κρίμα είναι για την Νάνσυ να πάθει κανένα εγκεφαλικό στον γάμο, νέα κοπέλα» μου λέει. Το σκέφτομαι λίγο και τελικά λέω «ναι».

Στο αυτοκίνητο που είμαστε προς το μαγαζί που θα ψωνίσει, εγώ κοιτάω τον Αντώνη, που φαίνεται προβληματισμένος. «Αντώνη, σκέφτεσαι καθόλου την Νάνσυ;» τον ρωτάω. «Αυτή τη στιγμή όχι» μου λέει. Δεν παρηγοριέμαι ιδιαίτερα, με κάνει και θυμώνω λίγο. «Γενικά μιλάω. Για τον γάμο, για όλα...» του λέω. Αυτός ρουθουνίζει λίγο κοροϊδευτικά. «Όχι, Μαρτίνα, δεν την σκέφτομαι ούτε σαν νύφη ούτε σαν τίποτα. Το ότι κάνει το μεγαλύτερο λάθος της ζωής της είναι πρόβλημά της» μου λέει και εκπλήσσομαι.