Προσωπικός Γυμναστής

ΜΕΡΑ 51

Θυμήθηκα το παιχνίδι που έπαιζα με τον μπαμπά στην παιδική χαρά. Περπατούσαμε χαλαρά γύρω από τα παιχνίδια και ένας από τους θα φώναζε ένα παιχνίδι, πχ. τσουλήθρα, και αμέσως τρέχαμε εκεί ώστε να προλάβει ένας από τους δυο να ακουμπήσει πρώτος την τσουλήθρα. Φυσικά πάντα νικούσα ή τουλάχιστον πάντα με άφηνε να νικάω.

Κάτι άλλο που μ' άρεσε πολύ είναι όταν με έπαιρνε στα χέρια του και με στριφογυρνούσε γύρω γύρω σαν να ήμουν σε αεροπλανάκι. Και γενικότερα όταν καθόμουν στους ώμους του τα έβλεπα όλα από ψηλά και έτσι ένιωθα πιο ασφαλής, πιο δυνατή και πιο χαρούμενη απ' όσο όταν ήμουν στα πόδια μου και τα έβλεπα όλα από κάτω.

Είχα πολλές φοβίες μικρή και πάντα μου κρατούσε το χέρι για να με βοηθήσει να τις ξεπεράσω. Φοβόμουν τους άστεγους, τους ξένους γενικά. Φοβόμουν τις ψηλές γυναίκες που φορούσαν γυαλιά ηλίου και ταγιέρ και πηγαίναν στα μεγάλα κτίρια. Ήταν τόσο σοβαρές και φοβιστικές και από τους ώμους του μπαμπά, δεν φαινόντουσαν πλέον τόσο ψηλές και τρομαχτικές.

Φυσικά φοβόμουν το σκοτάδι. Για να ξεπεράσω τον φόβο μου, ο μπαμπάς δεν μου πήρε φωτάκι όπως κάνανε οι υπόλοιποι γονείς και όπως ήθελε η μαμά. Κάτσαμε μαζί στο κρεβάτι και κρατήσαμε πολλά παιχνίδια και κουκλάκια στα χέρια μας. Τότε έκλεινε το φως τελείως και αρχίσαμε να ψηλαφίζουμε τα παιχνίδια που κρατούσε ο άλλος. Λέγαμε τα ονόματα των παιχνιδιών, χωρίς καν να τα βλέπουμε και ήταν πολύ διασκεδαστικό και ακόμα πιο αστείο όταν δήθεν μπέρδευε την Barbie μου με ελεφαντάκι. Έσκαγα στα γέλια κάθε φορά και σιγά σιγά ξέχασα ότι βρισκόμασταν στο απόλυτο σκοτάδι. Ίσως γιατί ήξερα ότι βρισκόταν δίπλα μου ο πατέρας μου και με προστάτευε. Ακόμα κι όταν δεν τον έβλεπα στο σκοτάδι, τον ένιωθα δίπλα μου και αυτό αρκούσε για να μην φοβάμαι.

Έτσι νιώθω και απόψε, μέσα στο σκοτεινό δωμάτιό μου. Ο άνεμος χτυπάει δυνατά το παντζούρι απ' έξω και εγώ είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι, κουκουλωμένη, ακούγοντας μουσική. Σίγουρα ήταν ο άνεμος που κατάφερνε να εισχωρήσει μέσα από το παράθυρο και φύσαγε τα χαρτιά μου, αλλά για λίγο πίστεψα ότι ήταν ο μπαμπάς μου. Ίσως μάλλον ήθελα να ήταν ο μπαμπάς μου, κι έτσι ένιωθα τουλάχιστον, για να μη φοβηθώ το σκοτάδι ξανά. 

Εκείνος πάντα πίστευε ότι μπορώ να καταφέρω πολλά και μάλιστα μου είχε δώσει ένα μπρελόκ μπαλαρίνα και παλιότερα ένα μουσικό κουτί με μπαλαρίνα που δυστυχώς έσπασε χρόνια πριν. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη ένας άνθρωπος να σβηστεί έτσι. Αυτά που ου δίδαξε βέβαια και η ανιδιοτελής αγάπη που μου πρόσφερε δεν πρόκειται να διαγραφούν ποτέ. Δε γίνεται να τα αφήσω.