Προσωπικός Γυμναστής

ΜΕΡΑ 99

Αφού πήγα να δω τον Πέτρο, τον διατροφολόγο του γυμναστηρίου, ένας καραφλός λεπτός 30χρονος, επέστρεψα σπίτι όπου βρήκα απ' έξω την Ελπίδα να με περιμένει με ένα σουβλάκι στο χέρι. «Πού ήσουν» με ρωτάει και την κοιτάω, νευριασμένη. «Σουβλάκι; Αλήθεια τώρα;» ανοίγω την πόρτα και με το που μπαίνουμε μια μυρωδιά από χοιρινό ψητό και πατάτες επιτέθηκε στα ρουθούνια μου.

«Πλάκα μου κάνεις...» μουρμουρίζω και πετάγεται από την κουζίνα η μητέρα μου, μπουκωμένη με πατάτες. «Ήρθες, αγάπη μου, πλύνε τα χέρια σου. Ελπίδα, θα κάτσεις να φας μαζί μας;» ρωτάει κι η Ελπίδα της δείχνει το σουβλάκι.

«Πώς πήγε ο διατροφολόγος;» με ρωτάει η μαμά κι εγώ την κοιτάω νευριασμένη. «Πώς να πήγε; Το μόνο που μπορώ να τρώω είναι κοτόπουλο και σαλάτες και φρούτα. Ό,τι δηλαδή σιχαίνομαι. Και εσύ έφτιαξες το παλιογούρουνο, αμάν δηλαδή!» της φωνάζω. «Ρολό χοιρινό είναι, το αγαπημένο σου, Μαρτίνα. Φώναξε τον αδερφό σου να έρθει!» μου λέει και εξαφανίζεται στην κουζίνα.

Η μητέρα μου είναι λεπτή και ψηλή, με βαμμένα ξανθά μαλλιά και καστανά μάτια. Λέγεται Αντωνία αλλά την φωνάζουν και Αθανασία οι πιο κοντινοί της. Ήταν μάχη προγιαγιάδων που έληξε με συμφωνία.

Όποτε βγαίνουμε όλοι νομίζουν ότι είναι η μικρή μου αδερφή. Καμιά φορά και κόρη μου! Πάντα την ζήλευα αλλά την αγαπώ πολύ παρόλαυτα. Ο πατέρας μου δουλεύει στη Δανία εδώ και έναν χρόνο και έρχεται πολύ σπάνια πλέον. Το ασφαλιστικό γραφείο που δούλευε εδώ έκλεισε και τον έστειλαν εκεί. Έτσι την πιο δύσκολη χρονιά του Λυκείου την τράβηξα με την μαμά και τον αδερφό μου, τον Στέλιο.

Κάθομαι στο δωμάτιό μου και βλέπω το πρόγραμμα διατροφής. Τα πρωινά περιέχουν ασπράδια αβγών και φρούτα. Μπλιαχ. Μεσημέρι κοτόπουλο ή όσπρια ή μπιφτέκι με σαλάτα. Βράδυ γιαούρτι ή σαλάτα. Μπλιαχ, μπλιαχ. Σνακ; Φρούτα...πάλι! Ανοίγω το συρτάρι μου ξεφυσώντας και βλέπω μια σακούλα από πατατάκια με γεύση γύρο –τα αγαπημένα μου. Σκέφτομαι...ίσως να είναι η τελευταία μου σακούλα. Έτσι κι αλλιώς δεν έχω αρχίσει ακόμα τη διατροφή.

Η Ελπίδα μπαίνει και με κοιτάει. «Ααα μάλιστα, και μετά έχεις πρόβλημα με τον γύρο μου!» μου λέει. «Δε τα έφαγα. Κι ούτε πρόκειται!» της λέω και μου τα αρπάζει απ' το χέρι και κάτι μέσα μου πόνεσε. Νευρίασα σαν να μου πήρε κάτι πολύτιμο. «Φέρτα πίσω, θα τα δώσω στον Στέλιο!» της λέω και αυτή τα ανοίγει κι αρχίζει να μασουλάει. «Μμμ, ωραία είναι ρε. Πώς και δεν τα ανακάλυψα; Έχει γεύση και τζατζίκι;» μου λέει με γεμάτο στόμα. «Σως γιαουρτιού» σχολιάζω και την χαζεύω με σάλια στο στόμα μου.