Προσωπικός Γυμναστής

ΜΕΡΑ 26

Σήμερα πήγαμε με την Μαρία και την Ελπίδα για ψώνια, είναι πολύ ενθουσιασμένες με τον γάμο, ακόμα και η Ελπίδα που παλαιότερα ήταν τσιμπημένη μαζί του. Αλλά σίγουρα αυτά ανήκουν στο παρελθόν, τώρα έχει τον απίστευτα καλό και όμορφο Νίκο, ο οποίος δε θέλει τίποτα άλλο από το να κάνει οικογένεια.

Δυστυχώς λεφτά πολλά δεν μου έδωσε η μαμά και έτσι δεν πήρα και πολλά πράγματα, μόνο το φόρεμα, ένα πανέμορφο λιλά με δαντέλα με τέλειο κόψιμο. Πήρα και κοστούμι για τον Στέλιο, ένα απλό μαύρο με λευκό γιακά, λευκό πουκάμισο και λευκή γραβάτα. Θα δείχνει τέλειος, είμαι σίγουρη. Η Μαρία πάλι αποφάσισε να φορέσει ένα κοντό ροζ φορεματάκι που έχει με λευκές γόβες.

"Τόσα πράγματα έχουμε να κάνουμε, Θεέ μου, τι να πρωτοσκεφτώ;" τους λέω καθώς κοιτάω κάτι ζακέτες. "Μην ανησυχείς, την Παρασκευή θα περάσουμε τέλεια στο Ακρωτήρι, θα ξεδώσουμε" λέει η Μαρία και κάνει έναν χορό. "Μπορείς να μην χορεύεις;" της λέει η Ελπίδα όσο δοκιμάζει κάτι μαύρες γόβες με σταυρωτό δέσιμο. "Να σου θυμίσω, ότι το Σάββατο το πρωί θα φύγουμε για Θεσσαλονίκη, είναι μεγάλο ταξίδι" λέω στην Μαρία και κοιτάει η Ελπίδα, έκπληκτη. "Θα πάτε Θεσσαλονίκη;;" μας ρωτάει και την κοιτάω αμήχανα.

"Εγώ γιατί δεν έρχομαι;" με ρωτάει και κοιτάω την Μαρία, γεμάτη ενοχές. "Ε εντάξει, δε θα χωράμε και πολύ και έχεις και τον Νίκο..." της λέω και σοκάρεται ακόμα πιο πολύ. "Και τι σημαίνει αυτό; Ότι δεν μπορώ..." ξαφνικά σταματάει να μιλάει και σκέφτεται, "Ακόμα η μαμά σου δεν με συμπαθεί, ε;" λέει η Ελπίδα, προσβεβλημένη και βγάζει μανία τις γόβες. "Και στον γάμο; Πώς θα ταξιδέψουμε στο ίδιο αεροπλάνο; Και στον γάμο; Πώς θα είμαστε στην ίδια εκκλησία;" με ρωτάει κι εγώ παίζω με τα δάκτυλά μου νευρικά. "Ή μήπως δεν είμαι καλεσμένη καν στον γάμο, να ξέρω να μην πάρω τις γόβες αυτές!" μου φωνάζει.

"Θα έρθεις στον γάμο, Ελπίδα, φυσικά. Είσαι χρόνια οικογενειακή μας φίλη, εννοείται ότι θα 'ρθεις" της λέω και πηγαίνω στα δοκιμαστήρια να αλλάξω. Φυσικά ήταν δικαιολογία για να ξεφύγω από αυτήν την άβολη κατάσταση. Η Μαρία απλά συνέχισε να χορεύει.

Αργότερα, πήγαμε για καφέ στο κέντρο και μιλούσα στο facebook με τον Αχιλλέα. Του έλεγα ότι διάλεξα φόρεμα και ότι θα έρθει κι η Μαρία με την Ελπίδα μαζί. Είναι πολύ ενθουσιασμένος αλλά όχι τόσο όσο εγώ!

"Εσύ μόνη σου θα έρθεις;" ρωτάει η Ελπίδα και τους λέω ότι ζήτησα στον Ηλία να με συνοδεύσει. "Τι; Τα βρήκατε τελικά;" ρωτάει η Ελπίδα, όχι και πολύ χαρούμενη. "Όχι, δεν ξέρω τι έχουμε αλλά είπα να του πω" τους λέω αλλά αποφεύγω να τους κοιτάξω στα μάτια. "Αυτό ή τον θες για να κάνεις τον Αντώνη να ζηλέψει;" ρωτάει η Μαρία και την κοιτάω με έκπληξη, μόλις βρήκε την αλήθεια με την πρώτη! Μήπως δεν είναι καλά; "Παλιά ο αδερφός μου ζήλευε πολύ που η μαμά μου πήρε νέο κινητό και της έκλεψε το δικό της και το τάισε στα ψάρια. Νομίζω άκουσα την φωνή της Άριελ όταν το τηλεφωνήσαμε" συνεχίζει με ορθάνοιχτα τρομαγμένα μάτια. Εντάξει καλά πρέπει να είναι.