Προσωπικός Γυμναστής

ΜΕΡΑ 90

«Μ' αγάπησες ποτέ;» ακούω την φωνή του αδερφού μου που βρίσκεται κοντά μου αλλά είναι σαν έρχεται από πηγάδι. Τα μάτια μου είναι κλειστά και τα νιώθω πολύ βαριά για να τα ανοίξω. Έτσι συγκεντρώνομαι στους ήχους γύρω μου. Ακούω τον μηχανισμό για την καρδιά μου που μου επιβεβαιώνει ότι είμαι σε κρεβάτι νοσοκομείου.

Το τελευταίο που θυμάμαι είναι το ματωμένο από μπουνιές πρόσωπο του Σταμάτη έξω απ' το ασανσέρ. Τίποτα άλλο.

«Ήταν όλα ένα ψέμα;» ρωτάει ο Στέλιος με τρεμάμενη φωνή αλλά δεν παίρνει απάντηση. Αρχίζω κι ανοίγω λίγο το δεξί μου μάτι και κοιτάω αριστερά. Στο κρεβάτι βρίσκεται ο Σταμάτης, του οποίου το πρόσωπο είναι καλυμμένο με ράμματα και τσιρότα. Έχει παραμορφωθεί τελείως και φαίνεται πια σαν πραγματικό τέρας με άκρως τρομακτική όψη.

«Μίλα μου» απαιτεί ο Στέλιος που στέκεται δίπλα του. Ο Σταμάτης καθαρίζει τον λαιμό του και ψελλίζει «Όχι». Ο Στέλιος κομπλάρει και δε ξέρει τι να πει. «Δεν ήμουν ποτέ ερωτευμένος μαζί σου, Στέλιο. Δεν είμαι καν gay. Μ' άρεσε όμως να σε βλέπω να λιώνεις για μένα. Όταν χωρίσαμε στα 15 μας και σε είδα με την Ελπίδα, ζήλεψα πολύ. Ήθελα να θέλεις μόνο εμένα. Να είσαι ο σκλάβος μου!» του λέει ξεδιάντροπα κι ο Στέλιος είναι έτοιμος να κλάψει. «Δεν είχαμε λεφτά εμείς κι εσύ είχες. Ήταν το μόνο λογικό που μπορούσα να κάνω» του λέει.

«Λογικό;» ρωτάει ο Στέλιος, σοκαρισμένος. «Έχεις μεγάλο πρόβλημα, Σταμάτη. Και αυτό αποδεικνύεται απ' αυτό που έκανες στην αδερφή μου που απλά μου άνοιξε τα μάτια. Σε λυπάμαι πραγματικά!» του λέει. «Θα κάνω τα πάντα για να πας σε ψυχιατρική κλινική και να μείνεις εκεί μέσα για πάντα» συνεχίζει ο Στέλιος. «Όχι, δεν πάω πουθενά!» λέει ο Σταμάτης κι ανασηκώνεται.

«Διάλεξε. Ή θα πας φυλακή που επιτέθηκες στην αδερφή μου ή ψυχιατρείο. Όλα τελειώσανε, Σταμάτη!» του λέει ο Στέλιος και τότε παρατηρεί που ξύπνησα και τρέχει αμέσως δίπλα μου και μου κρατάει το χέρι. «Μαρτίνα, δεν το πιστεύω ότι ξύπνησες!» μου λέει συγκινημένος. «Γιατί τον βάλανε αυτόν δίπλα μου;» τον ρωτάω, φοβισμένη.

«Δεν είχανε άλλο δωμάτιο, αλλά μην ανησυχείς, δε σ' αφήσω μόνη σου ποτέ ξανά» μου λέει και εγώ συγκινούμαι. «Τι έπαθα;» ρωτάω. «Σου κάνω καθαρισμό στομάχου, έφαγες πάρα πολύ και έπαθες καρδιακή προσβολή. Επίσης διάσειση απ' τα χτυπήματα στο ασανσέρ» μου λέει και οι εικόνες του τρόμου έρχονται ξανά στο μυαλό μου. Το πώς με χτύπαγε ανελέητα στον καθρέφτη χωρίς λύπηση χωρίς τύψεις. Φοβάμαι.