Προσωπικός Γυμναστής

ΜΕΡΑ 94

Αλκοόλ έχω πιεί δυο φορές στη ζωή μου. Μια φορά τα περασμένα Χριστούγεννα και απόψε. Ποτέ δεν έχω μεθύσει σε αντίθεση με την Ελπίδα που έβγαινε συχνά με μεγαλύτερους άντρες και γινόταν πίτα. Ακόμα και στο πάρτι έκπληξη έγινε κομμάτια.

Με το που μπαίνουμε στο ακρωτήρι, εγώ με την Ελπίδα μπροστά, ο Στέλιος με τον Σταμάτη από πίσω, όλοι μας κοιτούν. Είμαστε λίγο αλλόκοτοι και πάντα σιχαίνομαι τα μέρη με πολυκοσμία καθώς δίνω δικαίωμα να με κοιτάξουν και να με κρίνουν.

«Τέσσερις βότκες με κόκα» λέει η Ελπίδα στον γλυκούλη μπάρμαν στον οποίο άρχισε να κάνει γλυκά μάτια για να κεράσει σφηνάκια αργότερα. Κλασική Ελπίδα χωρίς ελπίδα. Η μουσική είναι δυνατή ποπ, τα κομμάτια που μ' αρέσουν, η διακόσμηση σούπερ και ο χώρος τεράστιος και ανοιχτός. Πιο πέρα υπήρχε μια τεράστια ντισκομπάλα στο έδαφος και γύρω της πισίνα. Στο μπαλκόνι έβλεπες την θάλασσα και το φεγγάρι, πιο τέλειο από ποτέ.

Καθώς περπατούσαμε με τα ποτά στο χέρι ανάμεσα στον κόσμο, άρχισα να βλέπω γνωστά πρόσωπα από το γυμναστήριο. Το στομάχι μου είχε γίνει κόμπος και η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά στην ιδέα ότι θα ερχόταν ο Αντώνης. Άραγε θα του άρεσε το μαύρο σύνολο, παντελόνι-μπλούζα με χρυσά σχέδια, που φορούσα και τα μαλλιά μου που έκανα μπούκλες κυμματιστές;

Ακούω το όνομά μου. Γυρίζω και βλέπω τον Μάρκο. Τα μαλλιά του ανακατεμένα, με ένα πουκάμισο λευκό ανοιχτό ένα κουμπί, και παντελόνι-παπούτσια καλά μαύρα. Φαίνεται τόσο γλυκούλης και τα μάτια του φωτεινά. «Γειαα!» του λέω και τον αγκαλιάζω. Αυτός κρατάει μια μπύρα και τσουγκρίζουμε τα ποτά.

Η βότκα μου φαίνεται δυνατή και ανατριχιάζω αλλά σιγά σιγά αρχίζω και ζεσταίνομαι. Μετά από 10 λεπτά την έχω πιεί και έχω ήδη αρχίσει και ζαλίζομαι. Η Ελπίδα αμέσως μου παίρνει άλλη μία μαζί με την δεύτερη δική της.

Η ώρα δεν περνάει και ο Αντώνης πουθενά. Άλλοι γυμναστές έχουν αρχίσει και έρχονται, ακόμα κι οι γραμματείς του γυμναστηρίου. Ούτε και η Νάνσυ έχει έρθει και αρχίζουν να μπαίνουν παρανοϊκές ιδέες στο μυαλό μου ότι ίσως τα ξαναβρήκαν και χαίρονται τον έρωτά τους. Ο Μάρκος προσπαθεί να με κάνει να γελάσω εις μάτην κι η Ελπίδα με τραβάει προς τους ωραίους άντρες του χώρου για να φλερτάρει. Εγώ κλασικά είμαι η χοντρή φίλη της που την βοηθάει να αναδειχθεί.

Ο Στέλιος χορεύει με τον Σταμάτη και εμείς πηγαίνουμε τουαλέτα. Είμαι έτοιμη να σκάσω. Έχει πάει 1.30 κι ακόμα ούτε φωνή ούτε ακρόαση. «Ελπίδα, δεν αντέχω άλλο» της λέω καθώς πλένω το πρόσωπό μου κι αυτή ανανεώνει το μακιγιάζ της. «Ναι, άσε κι εμένα αυτό το στρινγκ με κόβει πολύ» μου λέει. «Όχι, Έλπιδα, δεν καταλαβαίνεις» της λέω και αρχίζω να δακρύζω. «Τι κάνεις, κλαις; Μαρτίνα;» με κοιτάει, ανήσυχη και μ' αγκαλιάζει. «Είναι για τον παχουλούλη συμμαθητή σου που σ' έχει πρήξει; Θες να τον διώξω;» με ρωτάει.