Προσωπικός Γυμναστής

ΜΕΡΑ 11

Φάγαμε πρωινό με τον Ηλία σ' ένα υπέροχο καφέ στη γειτονιά, είχε υπέροχο ήλιο που μας έλουζε με τις καυτές ακτίνες του. Φάγαμε φρουτοσαλάτα, αβγά και ήπιαμε καφέ και χυμό, και κάθε δεύτερη μπουκιά ανταλλάσσαμε και ένα φιλάκι στο στόμα. Δεν σταματήσαμε να γελάμε από τις συζητήσεις μας, τα πηγαίναμε πολύ καλά.

Αφού τελειώσαμε και πλησίαζε μεσημέρι, ο Ηλίας επέστρεψε από το μπάνιο και μου ανακοίνωσε με χαρά ότι οι γονείς του μας περιμένουν για μεσημεριανό σε μία ώρα! Εγώ αρχίζω και να πανικοβάλλομαι. "Μου κάνεις πλάκα;" τον ρωτάω, παίζοντας με τα δάκτυλά μου νευρικά. "Όλα καλά θα πάνε, εκτός κι αν δεν σ' αρέσει το κοκκινιστό" μου λέει χασκογελάει. Η αλήθεια είναι ότι μ' αρέσει το κοκκινιστό. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα τώρα, οι γονείς του είναι το θέμα.

Στο Γυμνάσιο δεν έτυχε να τους γνωρίσω ποτέ, την μητέρα του μόνο είχα δει μια φορά στο σχολείο που είχε έρθει για τους βαθμούς αλλά δεν μιλήσαμε πολύ. Γενικότερα, στο σπίτι μου ερχόταν πιο πολύ αν δεν βγαίναμε έξω στην πλατεία ή σε κανένα μπιστρό να αράξουμε, καλή ώρα. Ήταν καλή, θυμάμαι, παλιά δούλευε ως νοσοκόμα αλλά σταμάτησε να δουλεύει για να προσέχει τον Ηλία. Ο πατέρας του είναι μουσικοσυνθέτης αλλά δεν τον γνώρισα ποτέ.

Με τα πολλά, χωρίς να μπορώ να πω και τίποτα ξεκινήσαμε για να πάμε σπίτι του, κοντά στη Νέα Ιωνία. Είπαμε να περπατήσουμε από το Νέο Ηράκλειο, μιας και δεν ήταν και πολύ μακριά. Ο Ηλίας συνεχώς με γαργαλούσε, τον έπιασε η τρέλα του και εγώ έτρεχα και με κυνηγούσε. Μου θύμισε λίγο τον Αντώνη, όταν τα είχαμε βρει και κάναμε τζόγκινγκ και με γαργαλούσε. Γιατί τον σκέφτομαι πάλι;

Σε κάποια φάση, ο Ηλίας σταματάει και με κοιτάει καθώς προχωράμε στον δρόμο. "Τι;" τον ρωτάω, γελώντας, "Θες να γίνεις το κορίτσι μου; Κι επίσημα δηλαδή;" με ρωτάει και σαστίζω. Ένιωσα να πνίγομαι πάλι και το στομάχι μου δέθηκε κόμπος. "Πώς σου ήρθε αυτό τώρα;" τον ρωτάω, αποφεύγοντας να απαντήσω. "Ίσως επειδή περνάμε καλά, και μ' αρέσεις και νομίζω αρέσω και σε σένα, και...θα μείνουμε και μαζί...; Και...με κάνεις ευτυχισμένο" μου λέει και μου χαμογελάει. Είναι τόσο γλυκός και λιώνει η καρδιά μου όταν μου λέει κάτι τέτοιο. Τον κοιτάω, χαμογελαστή και προσπαθώ να βρω τι να πω.

Από την άλλη σκέφτομαι ότι με ρώτησε να τα φτιάξουμε και επίσημα ώστε να είναι σίγουρος για τον Αντώνη, καθώς πιστεύω ότι ακόμα δεν έχει σταματήσει να τον ζηλεύει. Νιώθω τόσο άσχημα με όλη την κατάσταση κι αν ήξερα πραγματικά τι θέλω θα 'ταν σίγουρα όλα πιο εύκολα.