Προσωπικός Γυμναστής

ΜΕΡΑ 77

Ενθουσιασμένος κι εμπνευσμένος από την χθεσινή μας βόλτα με το ποδήλατο, ο Αντώνης με πήγε να κάνουμε ορειβασία στην Πεντέλη. Είναι πολύ κουραστική γυμναστική και χάνω την αναπνοή μου σε κάθε ένα χιλιόμετρο. Αλλά δεν γκρίνιαξα αυτήν την φορά, γιατί σκεφτόμουν τον Αντώνη και πόσο όμορφα ήταν χθες. Κάθε φορά που τον κοιτούσα ήταν σαν να τον κοιτούσα για πρώτη φορά. Όταν με κοιτούσε αυτός πάλι ένιωθα ότι μου 'λεγε «Σ' αγαπώ» με τα μάτια. Είμαι μια φαντασιόπληκτη έφηβη;

«Πιο γρήγορα!» μου φωνάζει αυστηρά «Ακόμα κι οι χελώνες είναι πιο γρήγορες από σένα!» Και...μετά με επανέφερε στην πραγματικότητα. Όταν ήταν ο γυμναστής μου, ήταν ένας εκνευριστικός τύραννος. Αλλά ξέρω πίσω απ' την επαγγελματική του εικόνα, βρίσκεται ο καλούλης μου. Άλλωστε έχουμε έναν στόχο και δυστυχώς χωρίς πίεση δεν πρόκειται να τα καταφέρω.

«Α ναι, δεν σου 'πα, ζυγίστηκα προχθές, έχασα 6 κιλά, είμαι 101» του λέω και σταματάει και φωνάζει από χαρά «Μπράβο, μπράβο!!! Είμαι πολύ περήφανος για σένα, Μαρτίνα!» μου λέει και με αγκαλιάζει σφιχτά και σχεδόν με σηκώνει ψηλά. «Δε ξέρω αν οφείλεται και στο γεγονός ότι πήρα εκείνα τα χάπια όμως...» του λέω, γεμάτη ενοχές και φαίνεται σκεπτικός.

«Κοίτα, είναι μια μεγάλη πιθανότητα δεδομένου ότι έσπασες την δίαιτα ξανά, αλλά μπορείς να διατηρήσεις τα κιλά με ακόμα πιο εντατική γυμναστική» μου λέει. «Πιο εντατική;» τον ρωτάω, τρομαγμένη. «Ναι, ξεκινώντας στην Σαντορίνη. Δε ξέρω αν έχεις ξαναπάει, αλλά εκεί είναι όλα ψηλά σε γκρεμούς. Δεν θα παίρνεις ταξί ούτε λεωφορείο, αλλά θα περπατάς. Και θα τρέχεις» μου λέει και σκέφτομαι την ζέστη και τον αφόρητο ήλιο και τους περίεργους δρόμους των νησιών, ξέρετε που δεν έχουν πεζοδρόμια. Πώς θα τα καταφέρω;

«Μην ανησυχείς, το μόνο που χρειάζεσαι είναι καλή παρέα. Ευτυχώς...θα έχεις και τον Μάρκο. Βάλτον κι αυτόν να λιώσει, έτσι κι αλλιώς σε πρόγραμμα είναι» μου λέει και χωρίς να περιμένει κάποια απάντηση, προχωράει μπροστά, σχεδόν ενοχλημένος.

Το απόγευμα βγήκα στο μολ για να ψωνίσω για τις διακοπές. Δεν είναι και εύκολο να βρω ωραία ρούχα στο νούμερο μου. Πάω και δοκιμάζω μαγιό στα δοκιμαστήρια. Βρίζω από μέσα μου γιατί δεν μου κάνουν ή φαίνονται άθλια τα ολόσωμα. Εκεί λοιπόν που είμαι στο πάτωμα των δοκιμαστηρίων, εξουθενωμένη από τα 6 μαγιό που καταριέμαι ανοίγει η κουρτίνα!

«Αργείτε;;» ακούω μια τσιριχτή φωνή γνώριμη. «OMG, Μαρτίνα!!!» κοιτάω και βλέπω την Μαρία, την κοπέλα που γνώρισα στο πάρτι, ντυμένη με τζιν και κίτρινο τοπ. Μπαίνει μέσα, χαρούμενη και κλείνει την κουρτίνα. «Δεν σε πειράζει ν' αλλάξω εδώ, η ουρά έξω είναι μεγαλύτερη κι από του Μπούμπι! Ο σκύλος μου είναι ο Μπούμπι, έχει μεγάλη ουρά, ίσως την μεγαλύτερη απ' τα σκυλιά τα άλλα, δεν έχει πλάκα;» λέει ενώ γδύνεται κι αρχίζει να δοκιμάζει ρούχα. Εγώ απλά έχω μείνει να την κοιτάω. «Πας...πας καλά, κοπέλα μου; Δε γίνεται ν' αλλάζουμε μαζί! Μπορείς να βγεις;» της λέω, εκνευρισμένη.