Προσωπικός Γυμναστής

MEPA 19

Μ' έβγαλε για καφέ σήμερα στο Μαρούσι ο Αχιλλέας, για να μου δώσει εισιτήρια για τη Νέα Υόρκη. "Τελικά πόσα θα χρειαστείς;" με ρωτάει καθώς πίνει το ζεστό λάτε του. Εγώ ανακατεύω το φρέντο μου με το καλαμάκι, σκεπτική. "Μαζί με του Στέλιου;" τον ρωτάω και με κοιτάει και γελάει.

"Ναι, μαζί με του Στέλιου, Μαρτίνα" μου λέει και γνέφω. "Χμμ, ένα για την μαμά, ένα για μένα, ένα για την Μαρία και...λέω να πω και στον Ηλία..." του λέω και με κοιτάει με περιέργεια. "Είναι φίλος με τον Στέλιο;" με ρωτάει. "Όχι, ακριβώς" του απαντάω, "Ψιλο-βγαίνω μαζί του βασικά, αλλά τον ξέρει από παλιά, όταν είχα σχέση μαζί του. Δεν ξέρω, αν υπάρχει πρόβλημα, δεν χρειάζεται να τον καλέσω" του λέω και κουνάει το κεφάλι. "Κανένα πρόβλημα, Μαρτίνα. Τον πατέρα σου θα τον καλέσεις;" με ρωτάει και σκαλώνω. Δεν ξέρει ότι πέθανε ο πατέρας μου; Στον γάμο του ήταν βασικά. Μα τι λέω, αφού ήρθε και στην κηδεία. Μήπως πήρε τίποτα από τα χάπια που δίνει στους ασθενείς του;

"Τον Κώστα εννοώ" μου λέει και πνίγομαι στον καφέ. "Πού ξέρεις ότι είναι ο πατέρας μου; Ο Στέλιος στο πε;" τον ρωτάω. "Δεν υπάρχει τίποτα που να μην ξέρω, Μαρτίνα, με τον Στέλιο δεν έχουμε μυστικά" μου λέει. "Είστε τόσο ιδανικοί μαζί που μου 'ρχεται να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο" του λέω και γελάμε. "Ε δεν ξέρω αν θέλω να τον καλέσω" του λέω και με κοιτάει, περιμένοντας.

"Μαρτίνα, ξέρω ότι είναι δύσκολο να δεχτείς το γεγονός αυτό, αλλά αν πιστεύεις ότι αξίζει μια ευκαιρία...γιατί να μην τον έχεις στη ζωή σου με τον έναν τρόπο ή τον άλλον;" με ρωτάει και γνέφω. Τελικά πήρα εισιτήριο και για αυτόν. Η πτήση είναι απόψε τα μεσάνυχτα και θα κάνουμε 13 ώρες να φτάσουμε αλλά εκεί θα είναι περίπου 6 το πρωί στην τοπική ώρα.

Το μεσημέρι πήγα στο γυμναστήριο όπου με περιμένει ο Αντώνης για γυμναστική. Δυστυχώς ήταν και η Νάνσυ πιο δίπλα και μας κοίταζε συνεχώς με το διαβολικό της ύφος. "Πήρες τα εισιτήρια;" με ρωτάει ο Αντώνης και γνέφω καθώς κάνουμε διατάσεις.

"Θα πρέπει να βρεις τρόπο να μαζέψεις όλα τα πράγματα του Στέλιου για να τα στείλεις στο νέο τους σπίτι" μου λέει και ξεφυσάω. "Ναι, το ξέρω, έχω σκεφτεί κάτι" του λέω και με ρωτάει να μάθει αλλά τον αγνοώ. "Δε χρειάζεται να ανησυχείς, τα έχω όλα υπό έλεγχο" του λέω και μου απαντάει "Ξέρεις, είμαι κι εγώ κουμπάρος, Μαρτίνα, πρέπει να ξέρω αν θα τα σκατώσεις".

Εγώ σταματάω την άσκηση και τον κοιτάω, προσβεβλημένη. "Δεν θα τα σκατώσω, εντάξει; Μου σπας τα νεύρα, πραγματικά" του λέω και σηκώνει τους ώμους, "Απλά ανησυχώ για τον Αχιλλέα, αυτό" μου λέει. "Εσύ ν' ανησυχείς για την νυμφομανή με την οποία έχεις μπλέξει και θέλει οπωσδήποτε να γεννήσει τον γιο σου, δηλαδή τον γιο του Διαβόλου" του λέω και γελάει. "Έτσι θα γελάω εγώ όταν θα έρθεις σε λίγες μέρες και θα μου πεις Η Μπάρμπι είναι έγκυος, δεν το πιστεύω, θα γεννήσουμε το μικρό μου πόνι, Μαρτίνα" χοντραίνω την φωνή μου παριστάνοντας αυτόν κι εκείνος έχει λιώσει στο γέλιο.