Προσωπικός Γυμναστής

ΜΕΡΑ 39

Πρωί πρωί πήγα στο αστυνομικό τμήμα όπου γίνεται έρευνα γύρω από τον φόνο του πατέρα μου. Μια πανύψηλη αλλά άσχημη κυρία με ξεβαμμένα κόκκινα μαλλιά σηκώνει το κεφάλι της απ' το γραφείο της και με κοιτάει με ένα απόλυτα βαρεμένο ύφος. Της εξήγησα ότι θα ήθελα να μάθω αν ο πατέρας μου όντως έπαθε ανακοπή καρδιάς απ' το δηλητήριο ή αν έγινε κάποιο λάθος. Καθώς κοιτάει τον φάκελο, η καρδιά μου πάει να σπάσει. Δεν αντέχω την αγωνία να μάθω αν όντως ο Αντρέας Κ. μου είπε ψέματα ή αν όντως εμείς φταίμε που ο πατέρας μου πέθανε.

Εκείνη με κοιτάει και μου επιβεβαιώνει την διάγνωση της εξέτασης. "Δεν υπάρχει περίπτωση να ήταν ζωντανός, Μαρτίνα" μου είπε ενώ το ξινισμένο της ύφος απαλύνθηκε με το που είδε το άγχος στα μάτια μου. Ανακουφίστηκα για λίγο αλλά ένιωσα το κεφάλι μου να γυρίζει σαν τρελό. Γι' άλλη μια φορά ο Αντρέας Κ. έπαιξε με το μυαλό μου και τον πόνο μου.

"Μην ανησυχείς" μου λέει "Επιτέλους πήραμε την άδεια για την άρση του απορρήτου του Facebook και θα μάθουμε ποιος είναι επιτέλους αυτός. Λυπάμαι πολύ πραγματικά για όλα αυτά και θα σε συμβούλευα να μην του μιλάς καθόλου. Μόνο εσύ πληγώνεσαι απ' αυτό" μου λέει, γνέφω και την ευχαριστώ, φεύγοντας.

Πηγαίνοντας στη στάση παίρνω τηλέφωνο τον Αντώνη, ν' ακούσω την όμορφη φωνή του για να ξεχαστώ. "Πήγες;" με ρωτάει με την πρώτη. "Ναι..." του απαντάω και ξεσπάω σε κλάματα. "Ήταν ψέματα, όπως μου είπες κι εσύ. Γι' άλλη μια φορά έπαιξε μαζί μου, Αντώνη. Γιατί να το κάνει κάποιος αυτό; Δεν έκανα κάτι κακό, δεν είμαι κακός άνθρωπος, σωστά;" του λέω ενώ οι γύρω μου με κοιτάνε με περιέργεια και ανησυχία. Εγώ γυρνάω απ' την άλλη να μην με βλέπουν που κλαίω.

"Αγάπη μου, σε παρακαλώ, μην τον αφήνεις άλλο να δηλητηριάζει την ζωή σου. Είσαι η καλύτερη κοπέλα που έχω γνωρίσει και σου αξίζει πραγματικά να κάνεις αυτό που θες. Θέλω να ξεχάσεις τον Αντρέα και να πας στο μάθημα χορού σου. Μην τον σκέφτεσαι καθόλου, και μόλις τελειώσεις, πάρε με να έρθω να σε πάρω να πάμε μια βολτούλα" μου λέει και εγώ χαμογελάω και γνέφω παρόλο που δεν με βλέπει.

"Θα το 'θελα πολύ" του λέω. "Μου λειψε το προσωπάκι σου" μου λέει. "Όλο το βράδυ μαζί ήμασταν" του λέω και γελάει. "Το ξέρω, αλλά κάθε λεπτό που περνάει μακριά σου φαίνεται σαν αιώνας. Δεν μπορώ να σταματήσω να σε σκέφτομαι, Μαρτίνα μου. Ομορφιά μου. Τα χείλη σου είναι τόσο μαγικά και τα μάτια σου φωτίζουν όλη την Αθήνα" μου λέει και τα δάκρυά μου γίνονται δάκρυα χαράς.