Προσωπικός Γυμναστής

ΜΕΡΑ 70

Όταν ξύπνησα στο εξοχικό του Μάρκου, είχα ένα μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπο. Όταν όμως τον άκουσα απ' έξω να βγάζει τις βαλίτσες, ένας φόβος με κατέλαβε. Πρέπει να αποφασίσω αν θα επιστρέψω Αθήνα ή αν θα το σκάσω με τον έρωτα της ζωής μου, τον Αντώνη. Όλα ξαφνικά άλλαξαν τόσο γρήγορα και το κεφάλι μου πάει να σπάσει. Το μόνο που έχω στο μυαλό μου είναι το φιλί μου με τον Αντώνη. Όλα τα όμορφα λόγια που είπε ζεσταίνουν την καρδιά μου και με κάνουν να νιώθω δυνατότερη, σαν να μπορώ να κάνω τα πάντα πλέον.

Πρώτα όμως πρέπει να ξεκαθαρίσω τα πάντα με τον Μάρκο. Αρκετά τον τράβηξα σ' αυτήν την παράνοια του εαυτού μου. Σηκώνομαι, ντύνομαι, ετοιμάζω τις βαλίτσες και βγαίνω στο σαλόνι, όπου ο Μάρκος μαζεύει τα πράγματά του. «Καλημέρα!» μου λέει μ' ένα πληγωμένο ύφος. Λογικό αφού χθες τον σταμάτησα λίγο πριν κάνουμε σεξ. Πρέπει να νιώθει τελείως ντροπιασμένος.

«Μάρκο...πρέπει να μιλήσουμε» καθόμαστε στο καθιστικό και καθαρίζω τον λαιμό μου. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και ξεκινώ. «Χθες το βράδυ, βρέθηκα με τον Αντώνη, ο οποίος ήρθε στο νησί για να με βρει και να φύγουμε. Απ' ό,τι φαίνεται κι αυτός νιώθει πράγματα για μένα, αλλά δε ξέρω τι να κάνω. Πραγματικά, Μάρκο, προσπάθησα τόσο πολύ να σ' ερωτευτώ αλλά δε μπορώ πια να λέω ψέματα στον εαυτό μου, ούτε σε σένα. Δεν πρόκειται να είμαστε μαζί, αλλά θέλω να είμαστε φίλοι καλοί κι ελπίζω να μπορείς κι εσύ να με δεις έτσι» του λέω κι αυτός με κοιτάει κοκκαλωμένος. «Μπορείς να πεις κάτι; Γιατί νιώθω ακόμα χειρότερα τώρα» του λέω.

«Τι εννοείς να φύγετε; Πού να πάτε;» με ρωτάει. «Η προθεσμία για την Κίρκη είναι σήμερα και σχεδίασε έναν ψεύτικο θάνατο για να τον αφήσει ήσυχο και πρέπει να εξαφανιστεί. Είναι πολύ σκούρα τα πράγματα» του λέω και φαίνεται σκεπτικός. «Όπως σου είπα και τις προάλλες, σε θεωρώ πάνω απ' όλα φίλη και αδερφή μου και θέλω σίγουρα να είμαι στη ζωή σου. Έτσι λοιπόν, θα σε συμβουλεύσω σαν φίλος και σαν τίποτα άλλο. Μην φύγεις μαζί του. Με την διαφυγή δεν πρόκειται να γίνει τίποτα, Μαρτίνα, πάντα θα φοβάστε. Πρέπει να αντιμετωπίσεις την Κίρκη...μια και καλή» μου λέει κι ένα άγχος με πιάνει.

«Μα πώς, Μάρκο; Πως θα καταφέρω κάτι τέτοιο;» τον ρωτάω. «Μ' ένα σχέδιο» μου λέει. «Αυτοί έχει τόσα τσιράκια όμως!» του λέω. «Κι εσύ έχεις εμένα, κάποιον που ξέρει πολεμικές τέχνες και ξέρει ανθρώπους στην Βουλή, έχεις την Μαρία, που ξέρει πώς να καθυστερεί τους άλλους με τις χιλιάδες ιστορίες της, κι έχεις και την Ελπίδα, που είναι αδίστακτη και σκληρή και μπορεί να αντέξει κάτω από οποιαδήποτε συνθήκη. Θα σε βοηθήσουμε όλοι μ' αυτό το εμπόδιο» μου λέει και συγκινούμαι. «Είναι πολύ επικίνδυνο αυτό που προτείνεις, Μάρκο, γιατί να το κάνεις;» τον ρωτάω. «Ο Αντώνης σου έσωσε την ζωή, κι ήρθε η ώρα να το ανταποδώσεις. Και όσο χαζός και να είμαι, είμαι ρομαντικός και πιστεύω στην αληθινή αγάπη. Και αυτό που έχετε είναι προφανώς...κάτι μεγαλειώδες. Και είναι το λιγότερο που αξίζεις» μου λέει και τον αγκαλιάζω σφιχτά.