Προσωπικός Γυμναστής

ΜΕΡΑ 92

Σήμερα το πρωί έτρεξα στην γειτονιά με τον Αντώνη πρώτη φορά. Είχα λαχανιάσει είναι η αλήθεια αλλά και μόνο η παρουσία του Αντώνη δίπλα μου μού έδινε δυνατό κίνητρο. Ειδικά μετά την τελευταία αποκάλυψη που μου έκανε ότι δηλαδή ήταν υπέρβαρος κι αυτός. Ένιωσα για πρώτη φορά ότι συνδεόμαστε πραγματικά ως ένα επίπεδο.

Επιστρέφοντας στο σπίτι, παίρνω ένα μήνυμα από τον Στέλιο, ο οποίος είναι ήδη τρεις μέρες εξαφανισμένος. «Μαρτίνα, χρειάζομαι λεφτά επειγόντως. Έλα στον σταθμό του τρένου. Μην το πεις στην μαμά!» Αμέσως ανησύχησα με το μήνυμα και δεν ήξερα τι να κάνω. Είχα κάποιες οικονομίες, περίπου 200 ευρώ, για τη Θεσσαλονίκη τον Οκτώβριο εφόσον περάσω.

Κοιτάω το μήνυμα και το ξανακοιτάω αγχωμένη. Πρέπει να είναι αυτό που μου είπε η μαμά για τον Σταμάτη και τώρα έχει μπλέξει κι ο Στέλιος και θα μπλέξω κι εγώ αν πάω. Φοβάμαι πολύ και δεν μπορώ να το πω σε κανέναν, ούτε στην Ελπίδα γιατί δεν την ανακατεύω ξανά με τον αδερφό μου, ούτε και στην μαμά αφού το ζήτησε ο Στέλιος. Τι να κάνω όμως;

Τελικά, αποφασίζω να πάω στον σταθμό και να του μιλήσω για τον Σταμάτη, αν δεν το ξέρει ήδη. Κάνει τόση ζέστη που ακόμα και το μπλουζάκι το μαύρο που φοράω δεν κάνει τίποτα ούτε και το air condition στο ταξί που πήρα. Θα 'θελα τόσο πολύ να ήμουν σε μια παραλία τώρα μακριά από όλους και απ' όλα, σκέφτομαι. Ακούω το κύμα στα αυτιά μου και τα παγάκια στο ποτήρι του cocktail μου. Βλέπω την ήρεμη θάλασσα στο μυαλό μου και τον Αντώνη με το μαγιό να βγαίνει από μέσα απ' το νερό σαν τον Ποσειδώνα. Αχ μου χαμογελάει και μετά έρχεται και ξαπλώνει από πάνω μου και με κάνει μούσκεμα. Νιώθω τους υγρούς μυς του πάνω και τα σαρκώδη χείλη του στα δικά μου. Τότε παίρνω μήνυμα από τον Μάρκο και ξυπνάω.

«Γεια τι κάνεις; Θες να πάμε θερινό σινεμά απόψε;» με ρωτάει. Για κάποιον λόγο χάρηκα που είδα το μήνυμα. Είναι τόσο καλός ο Μάρκος και ταιριάζουμε απόλυτα. Αλλά βαθιά μέσα μου ξέρω ότι δεν πρόκειται να τον δω ερωτικά. Ποτέ μην λες ποτέ βέβαια.

Φτάνω στον σταθμό, βλέπω από μακριά τον Στέλιο με τον Σταμάτη να κάθονται σ' ένα πεζούλι. Φαίνονται κι οι δυο ανήσυχοι και τώρα είμαι κι εγώ καθώς θα 'ναι πολύ δύσκολο να μιλήσω στον Στέλιο ανοιχτά.

«Μαρτίνα!» φωνάζει ο Στέλιος χαρούμενος και σηκώνονται κι οι δυο. «Πώς είναι η μαμά;» ρωτάει ο Στέλιος. «Έχει πεθάνει από την ανησυχία της. Πότε θα έρθεις;» τον ρωτάω κι εκείνος κοιτάει τον Σταμάτη, προβληματισμένος. «Μου είπε η Ελπίδα ότι η μαμά τα έμαθε όλα το Σάββατο όταν σ' άκουσε να λες ότι εγώ κι ο Σταμάτης τα 'χουμε» λέει κι εγώ κοιτάω τον Σταμάτη, θυμωμένη. «Τίποτα άλλο δε σου 'πε;» τον ρωτάω. «Όχι, μου το 'κλεισε μετά όταν της ζήτησα χρήματα» μου λέει και σοκάρομαι.