Προσωπικός Γυμναστής

ΜΕΡΑ 61

Χτυπάει το κουδούνι στις 7.30 το πρωί. Έχω ήδη ξυπνήσει, ντυθεί και βάλει λίγο μέικαπ. Ήξερα ότι θα 'ρχόταν ο Αντώνης κι αυτή τη φορά δεν θα με βλεπε το χάλι μου. Αυτό βέβαια είναι που μ' αρέσει σ' αυτόν. Είναι ο μόνος άντρας που μ' έχει δει στα χειρότερα μου, ξάγρυπνη, μέσα στον ιδρώτα, σε καταστάσεις καθόλου σέξι ή όμορφες, αλλά παρόλαυτα του αρέσω. Δε θα μπορούσε να υπάρχει ένας πιο ιδανικός άντρας για μένα.

Ανοίγω την πόρτα και τον βλέπω μπροστά μου. Του χαμογελάω. Μου χαμογελάει. «Καλημέρα, όμορφη» μου ψιθυρίζει και του απαντάω το ίδιο. Κλείνω την πόρτα, βάζω την τσάντα μου στην πλάτη και ξεκινάμε. «Πώς είσαι;» με ρωτάει αλλά προτού απαντήσω, μου πιάνει το χέρι, με τραβάει πάνω του και μου δίνει ένα λαχταριστό φιλί. Ανατριχιάζω. Κάθε φιλί είναι σαν πρώτο. Του αγγίζω τον θώρακα και του χαϊδεύω απαλά τον λαιμό, πάνω απ' το τατουάζ που μ' αρέσει, όσο τα χείλη μας μένουν ενωμένα για αρκετή ώρα.

Μετά αρχίζουμε να τρέχουμε στο τετράγωνο και κάνουμε διατάσεις. «Υπάρχει και μια άλλη άσκηση που γυμνάζει» μου λέει και τον κοιτάω, με περιέργεια. Έρχεται κοντά μου και ξαφνικά αρχίζει να με γαργαλάει στα πλευρά κι εγώ στριγκλίζω και γελάω. «Σταμάτα, σταμάτα!» του φωνάζω αλλά δε μπορούσα να σταματήσω να γελάω. Αυτός συνέχιζε, γελώντας και κυνηγώντας με. Έτσι, φτάσαμε στο παρκάκι και αφού μου ορμάει ξανά εγώ σκοντάφτω και πέφτω στο γρασίδι ανάσκελα. Ο Αντώνης έρχεται και ξαπλώνει από πάνω μου.

«Τι κάνεις;» τον ρωτάω όσο με κοιτάει στα μάτια πάλι μ' εκείνο το πονηρό το βλέμμα. Το σώμα του βαρύ πάνω μου αλλά καυτό και σκέφτομαι πώς θα ήταν ολόγυμνος, αλλά προσπαθώ να απωθήσω τέτοιες σκέψεις. «Ξέρεις πολύ καλά...» μου λέει και τον κοιτάω με φόβο. Και φυσικά αρχίζει πάλι να με γαργαλάει και εγώ χτυπιέμαι στο έδαφος απ' τα γέλια. Στο τέλος σκάμε κι οι δυο απ' τα γέλια, ενώ προσπαθώ να βρω κι εγώ το σημείο γαργαλητού του αλλά χωρίς επιτυχία. Απ' ό,τι φαίνεται δεν γαργαλιέται με τίποτα.

Ξαπλώνει δίπλα μου και κοιτάμε τα φύλλα των δέντρων μαζί. Μένουμε σιωπηλοί, ακούγοντας τα πουλάκια να κελαηδούν. Έτσι όπως μένουμε εκεί ακίνητοι, μου κρατάει το χέρι και τυλίγει τα δάκτυλά του στα δικά μου. Γυρίζω το κεφάλι και τον κοιτάω. Με κοιτάει κι αυτός. Δεν μπορεί να το ζω αυτό. Θα 'θελα να μάθω τι σκέφτεται εκείνη τη στιγμή. Τι νιώθει μέσα του. Άραγε αναρωτιέται αν είναι αληθινό;

«Αντώνη...» του ψιθυρίζω και μου χαμογελάει. «Είσαι πολύ όμορφος...» του λέω και αναστενάζω. «Υπερβολικά όμορφος» συμπληρώνω και δακρύζω. «Αυτό που βλέπω δεν μπορώ να το περιγράψω με λέξεις» μου λέει και έρχεται κοντά μου. «Τι έχεις;» με ρωτάει. «Η Νάνσυ έχει δίκιο, δεν ταιριάζουμε καθόλου. Αξίζεις την πιο τέλεια κοπέλα που υπάρχει. Χαραμίζεσαι μαζί μου» του λέω και κουνάει το κεφάλι του, προβληματισμένος. Με φιλάει και με κοιτάει. «Μην το ξαναπείς ποτέ αυτό. Είσαι η πιο όμορφη κοπέλα που έχω δει στη ζωή μου» μου λέει. «Τώρα λες ψέματα» του λέω, «την έχεις δει την Νάνσυ, σωστά;» και αυτός αναστενάζει.